Alle inzendingen, jaar 2006, week 34

de nacht verschoot spontaan van kleur toen jij, slechts gekleed in goed humeur mijn slaapkamer binnen kwam stormen de ochtend in je ogen was reeds gewekt door rommelige lakens die zich nog onbevlekt plooiden rondom mijn slaperige vormen je glorende opkomst was de droom waarmee ik me normaal gesproken loom nog eens slaapdronken omdraai met…

Met blijde blik omhelsde hij vol dank haar licht gebogen hoofd. Het zoete welven van voorhoofd, wangen, keel. Het zacht bedelven van krullend haar de schouders, lelieblank. Dat zij zijn lief was, dacht hij vaak in twijfel, zijn geest bevreesd, geheel zijn hart ontdaan bij de idee te leven in een waan - dat al zou stukslaan op zijn bange…

ik heb de tijd kalm beheerst ontdekt de tik die traag verstrijkt voorbij aan ieder naar binnen een blik open gezicht een wijle weet gevoel in het lijf gedachtenherinnering in zeer lange rust en een lome slaap plotsklaps wakker lachend wezen verfoeilijke waan een dromende zot donkere woeste tobberijen minne moeite zoekt…

Ik voel me verlaten Ik weet niet hoe dat komt Ik dacht na en dronk water Ik weet niet precies waar ik stond Ik wist ineens wat ik voor je voelde Het is over ik vond je in een klap niet meer aardig Het is net alsof je me leven verknalde Ik was bang om je kwijt te raken Mijn hart zei laat haar gaan Maar diep van binnen zal ik van je blijven…

ik verbijt mijn pijn de zure smaak van bloed vergoedt niet jouw afwezig zijn het rot gevoel dat slijten moet ik pak de wind en veeg je paden weer begaanbaar trek wolken uit elkaar en openbaar je aan de lucht ik verkort mijn horizon met vergezichten die jouw blikken laten blozen zo intiem dichtbij kom weer bij me in de opgetrokken…

je bent niet alleen nee nooit ben je alleen nooit hoor altijd mensen die je lachen hun gehuil recht door m’n kop gebruik misbruik mij nog een keer jij monster met je mooie ogen ik laat je komen zo vaak jij wil pak me maar pak me dan pak me dan je krijgt me toch nooit helemaal later ja later mooi later fijn geen later nix geen leven…

het is niet waar dacht ik zomaar dat jij je verveelde in het samenzijn dat we even deelden niet dat we veel woorden scoorden of de bewegende beelden uit de kast der verveling ons op de bank afleidend doorboorden we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat niet werd gezegd wel had alles met ons te maken we waren…

Mijn leven, mijn wereld. Ik geniet met jou op mijn schoot, de computer en jam op mijn brood Mails te lezen en te lachen, dat is wat mijn God mij gebood Jij spint en ligt stil, geheel naar mijn wil Het leven is groots.…

lijnen zigzaggen fluorescerend achter gesloten ogen…

toevallig ben ik ergens opgeraapt als onmens uit het ongedierte verrezen ik draag een gele pruik - en sleep me onhandig van scène tot scène de hemel in een schuine helling is mijn onderdak, mijn lot trotserend in deze beschaving zingend in het morgenlicht ken ik geen regels van protocol in de broze wereld omgeven…

Weet je mijn blik, gevangen in je net van vrijheid een sprong in het diepe blauw van ogen, aandachtig streel ik je lijnen, oneindig geschonken glimlach in het azuur der levens. Tot aan mijn enkels in de golfslag zijn het maar gedachten schuimend in je kielzog zo groet ik u, tuimelaar van dromen.…

flarden muziek op de geuren van bloemen dansende golven, zij dragen geluid 'soul' zingt 't vanuit het blauwe gebied tussen hemel, water en straten, tot verder dan hier als een kleine boot meert het af aan mijn oren die gespitst zijn op een herkenning van verleden…

De zolder was haar liefste plekje in schaduw voelde zij zich thuis verborg zich daar als in een kluis een voor een dichter lelijk trekje. Zij schreef gedichten met een streven haar grote doel heel arm te zijn haar naam een raadsel, dàt was fijn in onbekendheid door het leven. Haar doel bereikt, zij werd vergeten De muze werd haar enig…

ach de arme paalzitter hij ontwaakt uit diepe luimer kil en stijf het lijf fijn druppelig de nevelsluier bij gekwaak en gesnater gegons gezoem geplons eend gans zwaan kikker libel waterhoen ver weg een kippenhaan elke dageraad bij het gloren van het eerste licht raakt hij treurig en ontwricht van zijn dagstaat zo paalvast bij al dat…

onwelkom is hij banneling in een ander land dan het zijne, hij moest gaan zoals hij nog nooit eerder had gedaan weken lang nog hield hij zijn resterende trotse poot stijf hij is niet echt een buiger tot de veer hem eindelijk brak naar het noorden of het zuiden het oosten zelfs het westen zijn centrum is hij verloren uitgespuwd door…

ik schilder je de bergen op voorbij de rots en de vallei toon je de uitzichten een horizon voorbij zie in blauw de nevels van de morgen even zonder zorgen genieten van de dag ik weet het pad dat je in de verte zag we dalen snel penseel voor jou ravijnen, hun diepte voel je aan mijn hand in samen blikken zal hun dreiging vlug…

De middagzon tingelt als koperen belletjes, jij ligt slapend naast me. Glanzende druppels vallen van je lichaam op het zand, je omtrek achterlatend. Vanavond zal een bedachtzame golf je afdruk westwaarts dragen en ongetwijfeld zal het zeewater dan net iets zoeter smaken.…

vastgeschroefd in kerkbanken verspijkerd in bomriemen verhuld in boerka's gestoken in foute jasjes gevierendeelde mening politiek correct wie dan leeft...... gaat voorbij aan u en mij…

Het zit de arme boeren hier niet mee: Uit angst voor blauwtong, die zoals men weet Verspreid wordt door een vreemde muggenbeet, Geldt een verbod op export van het vee. Dat zo’n verbod zou helpen, lijkt me stug. Verbied liever de export van de mug.…

Het geluid van de zomerlandse nieuwe spelend op de straten echode diep in mijn leegte. Dezelfde ruis als die van onder de gloed van schijnend zijden toen de zon van het land langs ”de laars” zich vermengde met het onweer van mijn dromenland.…

Zo af en toe schiet de goddelijke hand achter een wolk vandaan om zijn troetelblokje om het te gebruiken in een hemels Lego-spel en tot hij het weer terugzet, is er niemand die Nike mist ...…

ik laat m'n hart rusten tot dat ik de ware vind. zoveel meiden geven je fake gevoelens maar liefde maakt blind. mijn eigen fantasie girl is mooi en sexy, charmant, aardig en een beetje getint. tegenwoordig lopen meisjes van 15 te showen met jongens en hebben al een kind. dan denk ik bij mezelf: meisje doe je ogen open en kijk waar je mee bezig…

Liefde is loslaten Leven is liefde Loslaten is leven Alles wat je vasthoudt, gaat stuk Kan niet vliegen Verstikt Vergaat Iedere ziel moet vrij kunnen reizen En je ontmoet elkaar in een trein In een stad Op een eiland En je spiegelt elkaar Totdat het weer tijd is om verder te gaan Alles heeft een tijd en ruimte De tijd die je met de ander…

Als uit een schilderij van Rubens in vol geproportioneerd ornaat verscheen zij voor mij naakt met een teder verlangen naar liefde en lust met haar niet geringe cupfront fier naar voren haar schaamflosje wachtend op mijn blanke zwaard die haar schede wil penetreren Ooh...Madame Lolita ik wil u eren.…

Hoe langzaam uit zich dit; Een man, zoals ik, niet wetend Waar vandaan hij komt, niet Ziend hoe het hem is vergaan. De jaren tellen: een zomer in Een tuin, eendjes in het park, Hondjes om mee te spelen; Hij is weer thuis geweest, heeft De wijzers van de klok gespeld, Vluchtig woorden gekust. De vrijheid; om terug te zwaaien, Het korenveld…

nooit ergens zoveel in onbruik geraakte stukjes spoor gezien als onlangs in Frankrijk restanten van idyllisch gelegen lijntjes van weleer waarover moeder natuur zich met liefde ontfermt sporen van oxidatie op vermoeide rails geven kleur aan woelige geschiedenis van jaren her... in het oude stationsgebouw van Vers dat in gebruik is als…

Heel helder stromend water en overal 't gesnater van zoveel dat daar leeft; De zwanen drijven statig en zijn misschien nalatig maar wat dat ook maar geeft; De eenden roepen dromend, wie weet van waar hier komend, vertellen niet hun lied; Er is een zee van zwijgen, van rusten en van krijgen, wees stil, kijk en geniet!…

die blik die mij onzeker maakt het kijken dat mij twijfelen laat dat dingen bovenhaalt die ik niet denken wil omdat ik dan niet verder kan want ik ben bang dat er geen reden is om langer hier te blijven ik raak de bodem kwijt spanning stormt in wilde vlagen door mijn lijf wil houvast niet weggevaagd door blinde…

Ik zag het meisje fietsen doorheen de tijd die de mijne zou worden. Haar spiegelbeeld verdronk in het water van de rivier en liet alleen rimpels achter. Ik zag het meisje kijken naar de duizend sterren aan de hemel die ze herkende in de gebroken spiegel van haar kamer. Haar spiegelbeeld herkende zichzelf niet. Ik zag het meisje kijken…

Ik was verliefd op mijn imago. Zij valt nu in duizend stukjes op de grond. Het imago om in al mijn sociale rollen geslaagd te zijn. Zelf de beste te wezen. Mijn imago wist ook “iedereen maakt fouten” En kon daar wel mee leven. Hoewel “wel moeilijk“ Men heeft daar nu een eind aan gemaakt. En heeft mijn imago In duizend stukken…