Alle inzendingen, jaar 2006, week 5

hijgend rende ik,.. de rand op de top wachtte op mij dat voelde zo aan geen weg terug naar de grens van 't leven de afgrond, waar het water stotend bruiste gedagzeggend tegen wie ook, kom maar spring maar daar op die plek, kijkend omlaag sprak ik de schepper aan ik schreeuwde het was mijn verloren kind ik krijste, het was…

zijn kauwgom net achter de deur van het toilet geplakt want het past echt niet voor een virtuoos met een das gelukkig mocht gel nog wel intelligent klemt hij de partituur tussen mouw en revers van zijn iets te grote jas het publiek klapt en hij lacht zijn ontbrekende melktanden bloot kleine vlegel, grote vleugel…

Ze staat op d'r kiesrecht en wacht op d'r man, die nog eet en ze smacht naar d'r lunch. 'Ik ben klaar; neem je kunstgebit maar,' zegt de man, die nu tandeloos lacht.…

bibberend van angst moed en tranen staken uit je zakken lekkend vanuit de ooghoeken keek je me smekend aan de uitgedoofde vlammen met ingebeitelde wonden schaven helpt hier niet balsemen van zachte woorden verlichten geen pijn van krammen diep ingeniet…

laat mij in je slapen vannacht waar ik in je adem rust en me geef waar ik geen antwoord weeg op witte muren of letters verzameld in de lucht wil je in me wonen morgen waar je innige stilte spreekt met geen enkel onbeduidend woord of zinnen over Liefde zelfs niet over een zuivere dood mag ik zijn vederlicht voltooien wat nooit…

stil aan de dagen trekken aan vrouwen volle maan dromen achter ramen prinsen witte paarden februari de droom ontwaakt sluimert nog in mutsen dikke sokken lange rokken mannen tranen vries in gutsen ziet licht in neev’len kristallen fonk’len schel de ochtendzon kwetterflirt van vogelen maartse vrij hun baar in ei kwaak van breedsmoelkikkers…

Zwijgend niet meer dan dat De stilte ruist zacht voorbij Mijn hart is nog vol van jou Maar jouw leegte die vult mij Het is alweer zo lang geleden Dat jouw zinnen mij streelden Je armen mij teder vasthielden Tranen vertroebelen die beelden Steeds verder drijf jij nu weg Zal je mij ooit weer omarmen Terug naar wat er eens was…. En mijn…

Ondergang van de planeet Bol vol zwarte aarde na het schieten van een atoomraket moleculaire splitsing vingergedrukt einde wie is het die als laatste mag, aan zet..…

ben jij mijn spiegel of mijn beeld? mijn handen geven wat ik neem liefde voor jou om mezelf te warmen aandacht die ik kaats in je ogen beleef ik in jou mijn bestaan dood dan het beeld als je om mij wilt geven…

Het zachte schijnsel van de haard bloost haar wangen rozerood ze wiegt zich in een schommelstoel en vouwt de handen teder om het wonder in d’r schoot ze heeft iets...een geheim dat enkel door een vrouw is te ervaren haar ogen glanzen mysterieus in glimlachend staren ze lijkt gehuld in kopergloed die vertedert en verblindt voor…

Ik zie een wolkje hemel in je ogen je bent zo klein waar jij vandaan komt wil iedereen wel zijn Je kijkt naar wat beweegt ziet alles onbekend lippen willen raken weer het bekende smaken en proeven waar je bent Vingers voelen aan elkaar om ook je hand te leren je schrikt van je gehuil een nieuw geluidje uitproberen De wereld is…

ik verlang zo naar de schuchtere geboorte van een nieuwe lente ja, het is nog vroeg en slechts in mijn gedachten ik weet het maar als het weer zo zal zijn dat mijn neusvleugels weer trillen van van zuivere grasgroene aroma waar de sfeer van gouden verwachtingen de huidige grijze dagen grijze mensen mistig voelen mij dit alles…

een trillende stem in mijn zwellende aula geluid dat waait in de keel bewegende droge lippen aanzet tot veel mijn woorden werden al gevoeld eer zij werden uitgesproken mijn woorden ze waren nog niet koud of reeds gestorven in schoonheid woorden, woorden het scheppend sterven…

Je bent ingesloten in mijn armen in mijn benen in mijn hart Blind van liefde voel je met open ogen de tedere streling van mijn lijf en leden Licht geraakt geef je je bloot…

Een jongentje speels, gelukkig blij zo om de steen een sprongetje en stoepkrijt, kladderij denkt geen zorgen neefjes komen morgen bij opa oma in geborgenheid en altijd tijd genietend van hun beider sfeer zolderkamer amuseert en neefjes zijn kussenvechtend in slaap gekomen jongentje denkt geen zorgen maar groeiend naar volwassenheid…

De dag nooit hetzelfde of elk uur of elke minuut dat telt raakt het ritme nooit de grond van ontelbare gedachten ruimte is altijd aanwezig ook al is ze beperkt nieuwe mogelijkheden maken de drang naar het ontdekken een levendigheid van natuur.…

gemurmel van gebeden weerklinkt in vlugge schreden gezien door het oog van de nacht vergaan schuifelend hun stappen verlangen tekent in geheime kracht vaag uitgewiste lijnen laat zachtjes zwijgen verdwijnen waar levenloos gefluisterd is komt de dromenman niet wiegen…

glinsterende dauwdruppels als edelstenen door het weefsel van de nacht de maan werpt zilverstrepen op een zwevende spinragdraad verstrekkende spiralen glanzen zijdezacht een lichtstraal raakt de nevellinten tekent dansende kleuren beschijnt zijn zwart gelaat woorden in eeuwigheid van stil herinneren hij kan in gedachten de wereldtop…

als ijs straks gaat smelten vormt water voedingsbodem voor nieuw leven als verdriet straks in tranen wordt geuit als louteringsproces leidt dit tot nieuwe levenskansen…

bijna geveld door een overdaad aan piekeren besluit ik naar het strand te fietsen de wolken hangen laag waardoor ik even de hemel kan raken wind blaast opnieuw de muizenissen uit mijn hoofd ik vlieg met de meeuwen mee er golft me wat goed gevoel toe…

Overvallen door eenzaamheid Een gevoel van leegte van binnen Stromen tranen vol van emoties Even niets met mezelf te beginnen Ik kan het niet eens omschrijven Zit er gewoon helemaal doorheen Als op de bodem van mijn bestaan Zonder jou voel ik me zo erg alleen Laat me weer bij je zijn mijn liefste Kom en… zonneschijn mijn nachten Pak mijn…

wie doodde de dominee wie heeft dat nou gedaan wie laat daar op zijn vlucht de tuindeur open staan en wij eenmaal binnen zien het lichaam op de grond in een verwrongen houding de laatste zucht nog uit zijn mond zo’n lijk in de suite dat is vreemd gezicht ten midden van het zilver in glinsterend maanlicht dan moet je niet treuzelen…

Even een voorsmaak al van lenteluchten - van leven dat toch sterker blijkt en in duizend kleuren zich weet te tooien. Hoop, al wordt juist nu een jonge vrouw begraven. Aan tulpen durft mijn ziel zich toch te laven.…

Na de regen straalde de avond En breidde zijn blauwe armen wijduit En hief het lachend gelaat van de aarde Door de dunne nevel van tranen Voor hare fonklende wimpers Weder blozend omhoog; Laat mij zo lachen hemel, En hef mijn ziel tot uw borst, En laat de dampen van mijn leed En van mijn kleinheid en van mijn duffe gedachten En van mijn…

Als ik weg ben. Als ik weg ben, Laat me dan los,ik heb zo veel te zien en te doen. Houd me niet vast met je tranen, Wees gelukkig met al onze jaren. Ik gaf je mijn liefde, En jij weet niet half hoeveel vreugd jij mij gaf. Dank voor de liefde die mij werd betoond. Maar ik moet nu alleen verder reizen. Rouw even om mij, als je echt…

ik dook mijn slotgracht in zwom tussen bagger naar riolen wilde leven nog had schijt aan mijn idolen zocht naar een kelder met het water aan de lippen wist die te vinden net voor ik zou stikken zag de beenderen in uitval aan de kluisters rook weer de geur van dodelijk halfduister schedels dreven langs met oogkassen vol…

Waar je de tijd bent kwijtgeraakt Vind je hem weer: in de berm van de weg waar je langstrekt, alleen, met zijn tweeën in groepen, waar je je uitstrekt en uitrust… Hé kijk nou, dat was ik kwijt, weet je nog wel en nou hier in deze oude tuin, bij dit oude huis, waar de uitvinder van die zus-en-zoklok werd geboren, uitgerekend hier vind…

Een kapitein is door minister Kamp Voor straf in Nêerlands landsbelang geschorst, Want in zijn auto had de brave borst Iets laten liggen en dat was een ramp. Dus als je je geheugenstick vergeet Heb je vakantie voordat je het weet.…

Met lange benen kun je lopen Met korte ga je op de fiets Om steeds tijd in te lopen En anders vordert het maar niets Die benen voor me in de stad Terwijl ik op mijn fietsje zat Deden me beseffen waarom ik mijn fietsje had Zij niet, ik wel, had korte benen, simpel zat.…

ooit trok een oerwolk samen tot een bal van gas, een hete ster die drijft in de kolk van de melkweg zij blaast feller met de jaren tot zij haar pit verbrandt zwellend tot een rode reus die al haar wentellichamen oplikt en laag na laag verdampt wat rest is een witte dwerg de nagloed van een sintel…