Alle inzendingen, jaar 2007, week 31

sommige bogen kunnen andere dan weer niet altijd gespannen staan klaar om wild te schieten mocht de gelegenheid daar de meeste bogen hangen stil als geschoten trofeehoofden aan het haakje in de schuur waar ze schrijven over het stof dat hun pezen allengs bedekt mensen munten soms uit in hun gebrek aan weten dat ook bogen moeten bogen…

kleine zeemeermin het zeezout glanst op je huid teer monumentje…

laatste gierzwaluw verkent stil de blauwe lucht en sluit de zomer…

Van drie kilometer strand van Hoek van Holland mocht vanwege hevige trek in geulen en gleuven niet worden af gezwommen Nu weer wel wij mannetjes werden met drommen na heet in pannetjes te hebben liggen steuven tot in het diepste der diepten verwacht Meteen liep het bij Pier Zuid met fluiten de spuigaten uit…

je vader is de man die zolang je al leeft je vertrouwen en bescherming geeft die je streng maar rechtvaardig advies kan geven die heeft gezorgd dat je vooruitkomt in dit leven nu je ouder bent zie je dat je op hem lijkt en dat je eigelijk op dezelfde manier als hij naar het leven kijkt de band is nu nog hechter en alles voelt vertrouwd…

grijze wolken belagen voortdurend de lucht dulden haast geen zomer horen niet waarom ik zucht en brom dompelen mijn hunkering naar de zon in eindeloos doorweekte dagen…

Haar wereld is een kamer in ’t vierkant nauwelijks een voorschoot groot. Tussen vergeelde foto’s en het uurtje dat ik wekelijks kom wacht zij gelaten op de dood. Als ik er ben keurt zij haar pillen, haar drankjes en haar knie. “ t Is water ”, zegt zij, noemt mij weer jongen en vindt dat ik er goed uit zie. Zij schenkt mij koffie,…

Hoewel mijn ei is gelegd op het vogeleiland “de Griend”, vlieg ik dagelijks mee met het schip de “Friesland” mijn grote vriend. Een eiland verder gebruik ik nu als mijn thuishaven, daar waar ik mij aan het zilte water kan laven. Vaak krijg ik aan boord te eten zoals een broodkorst, met wat geluk zit daar ook nog wat boter aan of zelfs een plak…

Geef me geen vieren voor mijn verzen; behandel met respect wat inspiratie en wat werken voor velen hier toch heeft verwekt, maar geef ze kansen om te spreken, te troosten, licht te zijn of lach, ik weet: het zijn geen meesterwerken wat hier het daglicht even zag maar mens'lijk pogen iets te doen, een beetje zin in woord te leggen, een…

~~~ mijn pony hangt te drogen in de zon fris, sprieterig en niet te beroerd om -weer eens- de verkeerde kant op te krullen heeft lak aan mijn wens om éénmaal als pagepup te mogen paraderen in plaats van iedere keer weer ongewild als roodkonige krullenbol al struikelend langs een overvolle kade te flamberen ~~~…

zelfopoffering de zorg voor een dierbare de mantelzorger omringt je met de mantel der naastenliefde net zo lang totdat het slachtoffer zelf waar-lijk op is uit bundel "rouwkost" isbn: 978 90 809885 2 1 juni 2007…

voer je me mee op de tonen van de muziek komt er een geweldige rust over mij en doe glimlachend mijn ogen toe dansend op het ritme hoor ik hoe de saxofonist de leiding heeft, intens genietend met mijn hoofd op jouw schouder…

Met balen zangzaad kweken zij hun koren. Tot voicemeel wordt de rijke oogst vermalen. Het notenbrood ervan brengt muzikale geluiden bij de maaltijd ten gehore. - Sonoor, doordat ze, - van gezang bezeten - het met een stemvork van een klankbord eten.…

zou het kunnen dat ik een treurwilg ben aan de rand van een rivier waarin ik mijn armen kan laten rusten alsof regen aan het eind van het water begrijpt dat de vlinder die erop drijft een natuurgedicht is met open grenzen…

bruindonkere guirlandes over groengrijs azuur met tussenin een lief klein neusje en fijne schelpenoren; niet ver naar verlangende mond en naakte schouders met zachte overgang als eeuwige belofte van slapeloze Aphrodite: nooit zonder jouw warme ronde borsten zwaar in de schalen van mijn hand als zacht rijpe vruchten met bruine ogen de…

in de nacht komen de beelden van geweld gesloten ogen kleverige vlieg op je vel sla ze weg vind labyrint naar overdag daar komen beelden met open ogen ontduik geweld vlucht in dromen…

Met mijn vrolijke karakter En mijn woeste gedrag Ziet niemand mijn tranen Alleen maar mijn lach. Maar die lach is er niet altijd Soms is die verscholen, Soms ben ik hem kwijt Maar hij is niet gestolen Dat is een feit Hij komt vanzelf weer terug Wanneer de tranen zijn verdwenen Alleen is het niet altijd vlug Dat ik niet meer hoef…

Je bent niet eerlijk tegen me geweest, Dus waarom ik van je hou, Je was me ontrouw op dat feest, Ik wil niet meer worden jouw vrouw. Wat ik wil is weg van hier, Ik wil weg bij jou, Het leven met jou brengt me geen plezier, Omdat ik niet meer van je hou. Ik ga door met mijn leven, Dat zal niet makkelijk zijn, Ik stop met jou mijn liefde…

je ruigte op de rots waartegen je leunde in uitzicht op zee ik stond verderop nam en passant het doorkijkje mee tussen eindloze benen ze scherpte intiem je huid liet het zien toen je bloed ging koken was het snel afgelopen we zijn terug gegaan ik raakte haar scherpte en jouw wonden weer aan in een teder ontbloten we hebben samen…

een Fries volksdrankje hij dronk dat graag ik ben tot op de bodem gegaan ondanks het percentage de fles is leeg en de geest er uit een traan valt ten overvloede…

Ik zit onder de builen en het bloed; Mij is immers een bitter lot beschoren Sinds ik de Roomsche Kerk heb afgezworen En ik er blijkbaar aan geloven moet, Want keer op keer zendt als gerechte straf Mijnheer pastoor zijn knokploeg op mij af.…

ze stamelt geluiden en klanken waarnaar geen sterveling met aandacht wil luisteren haar eigen woord vertelt van pijn omdat haar hart verscheurd is en haar ziel voor eeuwig gewond alles wat zij heeft verloren brandt gaten in haar wezen, de taal heeft haar verlaten ik zie haar dwalen door deze tuin der dwazen, gelijk de Pythia spreekt…

de blauwbeige gaai snoept van te vroege bramen herfst in augustus…

je loopt op het terras met weinig of niets aan je ziet de zon uitdagend aan de hemel staan wat de zon doet kan ik ook denk je met groot gelijk je bent zo stralend als ik naar je kijk en zo blond je brengt mij van de wijs pak je cabriolet ik heb een rijbewijs…

in de uithoek van wereld schommelt het leven in onverstoorbare draaiingen omtrek nog in louter donker mogelijkheden omspoelen in geduldige suggesties het koestert perspectief het uitzicht in grijpen maar nog aan het oog onttrokken het is er koud haar jas nog in rafels…

Zenuwachtig stond ik klaar in een heel nieuw pak. Ik was net achttien jaar ze stelden mij op m’n gemak. Je doet het maar één keer ja zeggen tegen God de Heer. Met mijn hoofd gebogen kwam het water over mij ze hebben niet gelogen je voelt God heel dichtbij. Een gezang werd ingezet buiten zag ik een regenboog. Na deze doop las ik een…

aarzelend gaan je laden door de nacht je kast gaapt beurtelings met al zijn deuren je koude spiegel twijfelt aan de kleuren die ’t opengaand gordijn niet had verwacht ze wekken met hun ruziënd gefluister mijn aandacht voor jouw zijdezachte rug terwijl jij in mijn ogen veel te vlug je aankleedt in het grijze halfduister mijn adem daalt bevangen…

Maar niet verloren. Verkeerd; gecommuniceerd. Van fouten geleerd. Beslissingen genomen. Angst voor de toekomst. Maar vol goede moed. Geen spijt van het verleden. Spijt van de toekomst? Plannen gewijzigd. Wegen gesplitst. Verstandig of dom? De tijd zal het leren.…

fladderend bijna slaat hij zijn witte handen uit losgemaakt van werkelijkheid vindt hij vrije hoogten zijn eigen weg de blinde vogel zingt aleen nog in de nacht de gebalde vuist omklemt twee penselen de andere hand raast heen en weer op het doek het rusteloze lichaam springt, klimt tijd verstrijkt minder woestheid altijd opnieuw…

Konden wij maar vaker samen zijn Waren wij nu maar bij elkaar Lekker niks doen Nou ja niks? Zouden wij nu dan kussen? Ik denk van wel.…