Alle inzendingen, jaar 2007, week 35

piepklein uiltje, de maan scheen als zilver, je kroop even warm weg in de holte van mijn hand natuurlijk, jouw teer silhouet met de mooie ronde ogen, als symbool van Athene, mijn dierbare godin ik heb je gezocht, steenuiltje, in elk verrommeld hoekje, langs het gescheurde riet of onder wijkende pannen je ontglipt me, telkens weer…

mijn zoon, ik heb je niet gebaard want ik sliep nooit met je vader, die stenen herstelde bij de Muur, en jou moest achterlaten jouw oom bikte stil het groene koper, en na de ramp met de rivier, liep zijn vrouw elke dag opnieuw naar het kantoor van de opzichter niemand wist iets van die mijn, geen krant wilde de geheimen kennen, en een…

gisteren op de koffie trilden ineens tante's handen mijn vader's voeten deden het ook die laatste keer zonder ophouden dat ik hem moe en kort van stof samen met moeder thuis trof herinneren doet zo'n pijn vooral nu in de weet dat vanwege vroeger en alles bij elkander je toen nog steeds zo stil en niet anders kon zijn het was nu…

Hou een gedicht tegen het licht lees een traan en een lach,'t zal altijd over emotie gaan.…

Te grijze wolken, met hun scherpe, gouden randen, benemen mij geraffineerd de adem van de zomer, als dode vlinders vallen bruingele bladeren, dwarrelend weggeblazen door een stoere noordenwind Elk jaar opnieuw weet ik dat dit moment komt, het moment dat de zon zijn kracht verliest, dat het noordelijk halfrond gaat verkillen en elke hartstocht…

Wie ben ik om u te zeggen wie ik ben Wie bent u om mij te zeggen dat u mij kent Ik ben wat ik van u aannam Ik ben wat u mij ontnam…

Er bestaat een herberg waar je kunt rusten gewoon bijkomen van het leven van alledag Even de dag doornemen met jezelf en God de Heer door die rust te nemen komt weer die goede sfeer. Je bent er nooit anoniem want Hij weet jouw naam wel vind je er weer de rust die weg was uit je lichaam. In je hart staat die herberg waar God altijd…

voordat je begint om me te geven, je denkt te weten dat je me kent misschien ècht voor me gaat voelen wil ik je toch even zeggen dat je zover nog helemaal niet bent wil me ervan vergewissen dat je het serieus bedoelt dus heb wat dingen op rij gezet zodat je daarna kunt beslissen of je nog steeds wat voor me voelt dominant,opstandig,recalcitrant…

Voel je mijn hartklop in cadans met de jouwe zie je mijn ogen ze stralen in het licht van jou hoor je mijn stem stil branden voor jou mijn huid tintelt de lucht zindert mijn hemel wat verlang ik naar jou…

er zij licht denk ik even en word zonder zicht voortgedreven als passief verwijlen in de draaimolen van oneindig ijlen ik zwaai naar omstanders in de mist zie slechts schimmen waarvan de armen zijn uitgewist er zij licht vaak door schaduw ontwricht…

In de lente ontlook de bloem In de zomer scheen de zon volop In de herfst viel het eerste blad En nu, nu is het winter in m'n hart…

6 mei 2000 daags na het herdenken Prins Bernhard al weer weg uit Wageningen Nog een warme dag en de terrasjes vol muziek lawaai en metalen klanken veroorzaakt door buizen van tribunes, op een hoop gegooid, afbraak is in volle gang de zwanenzang van Feestgedruis 2000 Weg spanningsboog die dagenlang de harten bijna barsten deed herinnering…

ik wacht en sleep mijn buik tot in de dageraad en met je woning nog net niet voorbij de dood, verhuist ook de morgen voorgoed de wildernis en de verscheurde vogels van onverschilligheid dagen gaan heen en tijd is kort weet je nog, liefde en een kinderhand ik slaap niet meer weet je nog, liefde in een wieg…

samen zijn we één maar hoe moet het dan met ons als ik mij niet ben…

Ik was nog maar een peuter toen nam u mij al mee met de blauwe kikker naar Zandvoort aan de Zee Als een gouden beuldje speelde ik daar aan het strand en bouwde met een schepje mijn wereldje van zand Ik zal dat nooit vergeten die liefde neem ik mee als ik denk aan mijn moedertje en Zandvoort aan de Zee.…

het lotje uit de loterij jan dat ben jij voor mij het echte lot van de loterij is altijd net er naast helaas maar jij bent mijn lot jan jij bent mijn jackpot jij was meteen raak! jan en tonja 8.9.1972-8.9.2007: 35 jaar getrouwd!…

het hoofd afgewend vertelt over het onbewoonbaar plan van een mens op zichzelf in afwezigheid vastgesteld ontkenning van 't bestaan niet zomaar de overgave aan 't zinloos mensengeweld tussen koffie en koek kijken naar 't vergaan van alweer leven in een smalle Gazastrook met kinderen achter vurige lopen huilt hij met elke letter zo hartstochtelijk…

ik ben er niet kan even niemand velen duik in mijn winkel vol venijn dat delen wil ik niet in pijn ogen haken stekels weer ordenen in vakjes en ook de slakjes die ik veel te vaak op woorden leg verpak ik nu in zakjes berg ze in de kluis ik wil een schoner huis natuurlijk is venijn te koop maar voor ik naar de klanten loop is er…

Het kijken in je ogen, en het zien van je lach, doet me elke keer versteld staan, steeds maar weer, elke dag... Het horen van je adem, en het ritme van je hart, doet mijn stem steeds weer verstommen, wat mij telkens weer verward... Het voelen van je lichaam, en het zuchten van je stem, doet mij steeds maar weer beseffen, hoe verliefd…

Omdat zij met de mensheid was begaan Meldde zij als een soort van Jeanne d’Arc Zich bij de vrijheidsstrijders van de FARC Als redster van de onderdrukten aan. Maar daar zij voor haar idealen koos Is zij als redster nu zelf reddeloos.…

Ik dacht: ik schrijf eens een gedicht Dichterbij de waarheid kan ik niet komen Want als ik mijn liefde voor jou op deze manier belicht Dan lees jij waarover ik 's nachts lig te dromen Ik dacht: ik stuur hem maar meteen per mail Sneller kan ik het jou niet laten weten Die nacht met jou betekende voor mij erg veel Hopelijk ben jij mij net zo…

Als een woonkeuken een keuken is om te wonen, waarom wonen we dan in kásten van huizen? Want een kást van een huis is een soort van kasteel en daarvan zie ik er in mijn flatje niet zoveel.…

Pijn dat is wat ik voel Pijn van diep van binnen Een brandend gevoel Door deze pijn voel ik dat ik leef Blij dat ik deze pijn beleef Een goed gevoel dat het me geeft Door deze pijn weet ik dat ik leef Wat is deze pijn toch fijn Ik ben gek op spierpijn…

Eer waar is het gebleven Veel hebben geen eer Het is niet zo als vroeger meer Weinig voelen er nog eer De waarheid waar is die gebleven Velen leven in een leugen Is het zo leven beter Durft men niet in de waarheid te leven Gaat men liever oneervol door het leven Terwijl eer je kracht zal geven De waarheid geeft je een eerlijk leven…

diep zinken is naar leegte dalen treden overslaan blindelings dralen op één been hinken nog minder dan dat zal verdwalen zijn in wat al verborgen is roepen naar gesloten oren met minstens een dikke laag vernis de zwarte echo bekoren geluiden die weerkaatsen tegen gedeukte dromen in de adem haasten dat een bonkend hart moet…

zoals op vroege japanse prenten tederheid tot zijn recht komt en mij telkens in vervoering brengt zo zou ik willen dichten in ogenschijnlijk fragiel woordgebruik dat stand houdt door de eeuwen heen maar degelijke hollandse dichters maken dikwijls vierkante gedichten in louter hoekige zinnen waarmee ik niet wil zeggen dat de verzen niet…

mijn glimlach huilt het verlangen in mij is dieper dan de diepte waarin de horizon verdrinkt ik sluit mijn ogen om de beelden te vangen waarin het verleden besloten ligt mijn huid kippevelt in de warmte die mij overvalt het is alsof het verlangen in mij geen richting wil kiezen, hou ik van je, hou ik niet van je, stuurloos ben ik…

Soms zomaar vanuit het niets dwalen mijn gedachten af Ben ik weer die kleine meid aan wie jij ooit 't leven gaf Zit ik lachend op jouw schoot bekijk de ketting rond jouw nek Ik voelde mij toen zo geborgen en vertrouwd daar op die plek Ben niet meer jouw kleine meid pas zéker niet meer op jouw schoot Wil je uit m'n hart…

Hoe is het met jou? Goed, en met jou? Met mij gaat het goed. Zonder verder iets te zeggen ga ik weer heen. Alleen, maar goed.…

denk niet dat een gekko met miljarden trilharen plakt aan het glazen plafond wat jij doet met gebroken nagels ingescheurd tot op het bot met hetzelfde effect harpoenen van weerhaken voorzien je noemt cactus dus de naalden prikken in de huid zou willen dat ik zonder je kan de zon komt op, de maan gaat onder in jouw naam, uit mijn vlees…