Alle inzendingen, jaar 2007, week 37

Vergeet de regen uit het verleden bevrijd je uit die knellende cocon leef in het heden en koester je in de stralen van de zon kies niet voor die kabbelende stroom maar ga voor de wilde rivier maak waar die ene droom doe het nu doe het hier beleef de "nu" grens dan word je vanzelf een mooier mens…

Herinneringen het verleden de tijd is voorbij geschreden kijken wij terug over onze schouder wij zijn nu toch echt wel wat ouder de toekomst wat zal het ons geven hopelijk een lang en gelukkig leven.…

Je bent mooi, je bent slim Je zweeft door het leven, alsof niets je kan deren Je glimlach is alleen voor mij. Jij bent verliefd. Het kleinste excuus wordt gezocht, opdat je toch bij mij kunt zijn. Gisteren nog een kus op mijn wang, een snelle "ik hou van jou" Toch weet ik niet wat ik moet doen. Hoe kan ik jouw liefde beantwoorden?…

in het glansrijke daglicht laat jij de dag in plooien glijden in gedachten verken jij de dag giet het naar jouw vormbeeld emoties spelen hierbij een rol in tal van voelbare golflengtes langzaam krijg jij ideeën in unieke herkenbare beelden dan verschijnt er in jouw ogen een prachtig glooiend parcours…

je drinkt je koffie kijkt naar buiten het koffiehuis een mooie vrouw komt voorbij en de regen valt uit grijze lucht druppels op de ruit dansen naar beneden op de schuine vensterbank ze opent de deur, schudt haar paraplu onder de overkapping uit even glijdt haar blik over me heen ze bestelt een thee bij het meisje aan de toog, ik glimlach…

wit krullend haar, oortjes die wat hangen, luisteren doen ze nooit, of het is voor even, bij de rammel van mijn bak, aangerend het is mijn eten, oortjes die graag horen, enkel dit signaal, ik ben echt niet groot, loop pronkzuchtig aan een lijntje, want mijn oortjes die wat hangen, volgen immer mijn verlangen.…

mijn maan staat in venus liefde kruist het pad van mijn tweede huis met nummer zeven mijn geluksgetal ik stuur een kreeftje strandwaarts vis een visje stroomopwaarts pak de boogschutter zijn pijlen af zie liefde op het pad staan…

weer een boom minder in de rij gegroeid naar mensleven te meten een mens minder met zijn warmte ofschoon hij lichtjes bevroor - van angst (als ik ‘t mij goed herinner) elf graven meer waar nog het eerste mij op het gemoed en aan mijn voeten groot, grauw en vredig lag onder zoveel verloren jaren niet de mensen niet de plaats…

de afwezige man zit er verloren bij, maar er is niemand die hem mist pas als hij zichzelf vergeet ziet men hem eindelijk staan in de ochtendkrant…

Maar pas terug uit deze plaatsen waar sporen van ellende zijn, waar mensen streden voor het leven, voor waardigheid en tegen pijn; hier zie ik mensen anders leven en ook misschien wel dwazer zijn, maar toch, de glimlach is gebleven vooral van hen die kleiner zijn, en 'k weet dat zoveel niet te vatten, niet onder woorden kan gebracht, wat…

Elke morgen weet het licht mij steeds weer te vinden. Het hangt dan altijd ragfijn om mijn leven heen gedraaid. Ook op donkere dagen is er licht. Een licht van een helderheid die je zelden ziet op een dag. Alsof het is aangemeten vandaag. Je bent die dag zeker van jezelf. De weg die je gaat heeft al een naam en de bestemming is ook al…

Ik sta daar en ruis maar ben een boom in die droom Volg het seizoen soms in groen dan weer kaal monumentaal Bij weer en ontij herken je mij je staat dan stil bekijkt me pril Zou je willen vragen iets voor alle dagen laat die hond thuis zie te vaak z’n kruis…

windmolens wieken draaien energiek wind om as naar groene stroom…

Zachtzoevende wieken van de buizerd zwevend tussen bruinkleurend bomenloof Glinsterend in de verte slingerend zonflikkerend water van de beek. Laagstaande zonnestralen bijna gedoofd door ruisende bosbomen, klamme geur. Kinderfantasie bespelend... elfenbankjes Etend eekhoorntjesbrood met eikeltjes thee Kabouterstoeltjes rood en witgestipt van…

Elke dag is weer een nieuw gevecht om het lichaam in beweging te krijgen. Soms is er al een heel traject afgelegd dan kan ik eindelijk gaan uithijgen. Zo gaat dat de hele dag maar door de pijn is vaak ondraaglijk groot dan denk ik: waar doe ik het voor was ik nu maar eindelijk dood. Dan zie ik mijn dierbaren lopen vergeten is mijn zware…

Pan, tot de rand gepompt water, een anker, zanger van butsen sist op geblakerde staven. Steken droog hout in de stapel, brengen de koude tot kook, vatten smoezelig weefsel, zij tillen het bijna ontilbare op. Rennen dan rond met wat ziedt, roepen woest van gevaarlijk plezier. En de vrouwen, de jonge, van blozende benen, van stro in bruisende…

mis je wel mis je niet een steen rolt van het pad dat slingert rond het dal omhoog waar keien in potentie steen hun ratelend geluid van komend vallen laten smoren door het bos mis je wel jij taalgenieke dondersteen je grapjes en de boodschapjes een dagelijkse dreun je steun en wederwaardigheden van de dag vooral de avonturen…

ik houd niet van veel woorden daar laat ik het bij…

't huis kent nu geen klanken meer geen klaterlachen klautert hoog tot in de nok om gevangen door 't zolderlicht allengs te bedaren geen zangen dringen door ontsloten vensters buitenwaarts om in gezocht duet met luider merelfluiten of lijsterslaan de vroege ochtend in te zingen seizoenen zullen blanke toetsen tot een dof en okergeel polijsten…

Me koesteren in de stralen der gulden lentezon: de eerste prijs behalen bij ‘t schieten naar de ton; met boerenmeiden dansen en tuimelen over ‘t gras: mij met de rook omkransen van echte varinas. Dat al, rechtuit gesproken, haalt bij de wellust niet, die gij verwekt, Katoke, wanneer ge mij beziet! De vogels horen kwelen van minnevreugde…

“Die ander heeft het nu nog voor het zeggen, Maar als je naar mijn voorkeurstemmen kijkt,” Zo sprak Rita Verdonk verongelijkt, “Dan hoef ik mij daar niet bij neer te leggen. Nee, Hare Majesteit de Koningin Neemt de voor mij bestemde zetel in.”…

Als in de herfst de kastanjelaars langs de laan naar school hun vruchten losten stekelige bolsters glanzend gladde paardenkastanjes, vulde je je zakken. Op de speelplaats gooien en stampen tot de surveillant op je afstevende en je streng berispte je hele voorraad afhandig maakte. Je dacht woedend: Stommeling weet je niet hoe heerlijk…

Die nacht Kwam plots het afscheid nemen van jou De beelden raken inmiddels wat versleten. God, wat heb ik mezelf dit vaak verweten: Het bed, de kus des doods, het grind, het hek De gedachte hieraan maakte me langzaam gek Waar blijven ze , de redders In de nood. Te laat en dan Onvermijdelijk de dood. Die droom, dat land, Alles in een…

Mij ontgaat het niet maar ja ik heb je lief hoe vreugde en verdriet op je gezicht een lachplooi en een rimpel achterliet…

Lees mijn woorden hardop opdat ze zachter klinken Zing mijn zinnen vloeiend zodat ze minder stokken Leen mijn stem desnoods omdat ik zoveel zachter praat dan schrijf Maar tot dan: lees mijn zinnen liever dan ik ze schreef, zoveel liever dan ik ben…

tere dauwdruppels tranen geplengd op rozen afscheid van de nacht…

dertien kalveren, getekend, maar gespaard gebleven twee bestuurders, de één, ook zij is zwaar gebrandmerkt voor het leven de ander, als altijd klaar om een gedempte put te geven besturen in het jaar tweeduizend zeven…

~~~ laat me dicht ik ben geen deler van eigen aard ook geen noemer die breuken aanwijst waar explosieven mogen barsten geef me wat ruimte mijn regels te lezen en boek me niet voor ik vertrek ~~~…

zijn geschenk voor haar feest staat nog in de winkel enkel in haar geest is het ooit ingepakt geweest…

De zon kwaakt van ijver. Eenden schijnen dat wel vaker in de vijver. Water smaakt mijn mond. Het leven aan de oppervlakte vaart rond. Mijn dromen zijn zoet. Het zout is de zee van mijn verlangen in een vloed. De nacht paart mijn gedachten.…