Alle inzendingen, jaar 2007, week 45

Misschien is het ziek Maar voor mij een techniek Stilte en het samenzijn Tot een vriendschap zonder pijn Ik denk het is niet gezond Het is nodig, die wond Een vriendschap zonder pijn Zal het einde zijn Samen denken maar spreken weg aankomen is zeker maar dit is de omweg…

dit gevecht is niet te winnen steeds weer val ik op mijn snuit elk pogen opnieuw te beginnen vloert me keihard onderuit bierkaaien houden zich vast aan alle neerwaartse spiralen voelen onverminderd nog de last van dwars genomen hinderpalen ze laten nooit los maar bijten zelfs met ruggelingse zinnen een verdraaiing in beleefde feiten nee…

Bruin heeft geen oren die heeft hij verloren vroeger vertelden we altijd samen verhalen maar de laatste tijd is hij alleen maar stil ik ga straks aan Sint een nieuwe beer vragen want hij is zo stil de laatste dagen dan kunnen ze samen praten gaat hij zich niet meer vervelen want zelf heb ik echt geen tijd moet met mijn computer spelen…

weg weg van hier weg van alles weg van mijn gedachten weg van het heden weg van toen kun je dat? ..alles verlaten iedereen achterlaten alles waar je van houdt begin je dan opnieuw met de cirkel? waar je zo moeilijk mee begon leef je dan morgen en vergeet je nu en toen ben je dan weg weg van hier tot morgen ik zal je…

na springvloed en storm de schuimbekkende zee nog vol woede…

Donkere nevel geeft beklemd gevoel van onzeker geprevel in ongekend doel energie gekregen vloeit weg als zandkorrels in de hand gelegen zee van zoute borrels het woord gesmoord in stille noodkreet die geest verwoordt in angstig verborgen leed hoe, waarom en schuld het noodlot dat jullie verguldt in eigen complot denk dan maar…

Over de gracht een nieuwe houten brug geen zuchten geen gekraak maar klankvolle resonans het hek helaas dicht het bos privaat ach Rodrigo wat een allee van de bosbessen wou ik de geur van de stilte wou ik de kleur…

we stonden daar maar te kijken naar jou zoals je niet meer was wie je was en toch weer wel hoe je de wind gebruikte om gek rond te buitelen tegen ons op te springen zodat we verschrikt terugweken ik hoorde je lachen om onze tranen zag je in de wierook naar boven kringelen en verdwijnen…

Je kleine handjes kunnen nog niet slaan, Je kleine tandjes nog niet echt bijten, je mag je jonge leven slijten in liefde en geluk. Je kleine oogjes zien nog geen gevaar Je oortjes horen geen slechte geluiden. Ze horen wel de klokken luiden, voor liefde en geluk Je kleine hoofdje denkt geen slechte dingen je mondje kan nog niet vrolijk…

Vanaf hier is niets meer van mij Ze heeft de mouwen opgeschoven tot ver boven de ellebogen Het huis wordt stofvrij onder mijn voeten weggezogen Waar het om gaat mag een tante weten Als door de microbe gebeten zwaai ik met een zwangere pluim Zij maakt met mijn scheerschuim kammen en borstels schoon Ze zegt dat ik de lakens onder de dekens…

Alles wat ik zoal beschrijf, dat jok ik aan elkaar. Sinds mijn geboorte heb ik hele lange lokken haar met slagen zonder klitten in twee staartjes ja een paar, hangend over mijn lippen, voor de lange liegneus klaar. Ik ben het welkom op de deurmat van een kluizenaar, het -Da ik wil- van een Bulgaar, een uitgehuwde tsaar. Zijn bruid een Russisch…

Mijn bloemrijk dorpje met uitzicht verder dan een kinderoog grote lindes langs de laan reikend tot de hemelboog Zij is op sterven na dood Het licht is uitgegaan van baksteen is de horizon dampend grasland platgewalst begraven onder asfalt en beton Achter de oude ligusterheg rest slechts het houten kruis met de getaande tekst treed…

het uur van de wolf straten gehuld in het gehuil van blitse wagens dit duister dient niet om te slapen er moet overdacht in de nacht beslecht dat bij zon alles goed of toch genoeg verlopen volgens wat verwacht hij neemt zijn pen getuige tot verstillen van wat geweest voorbijgeraasd alweer en af te leggen kleed voor de naakte rust…

De groei van haar fortuin ging telkens vlotter; Drie-kwart miljard schreef Rowling bij elkaar, Maar nu is ze met Harry dan toch klaar, En worden voortaan uitgaven beknotter. Eén vraagje heb ik nu, één vraagje maar: Wie van de twee is toch de échte Potter?…

Ja het valt bitter tegen Dat mag gezegd Men zegt zich nergens mee te bemoeien ziet verdriet om verdraaide waarheden Luistert naar de pijn en toch wordt er een mes in de rug gestoken door de ander heel lief Een goede reis te wensen rijdt voorzichtig er ook nog bij Wat is vriendschap dan nog waard je bemoeit je er niet mee maar…

begraaf me in gedichten in een kist die spijkerhard is voor gezichten die het beter wisten mijn oogopslag aan hen hun laatste hamerklappen jatten ook mijn licht woorden tafelen mijn graf ik herrijs niet in oordelen dat doen er al zo velen…

ik heb zoveel mooie woorden krijg ze niet achter elkaar in mijn hoofd niet uit mijn hoofd want soms vergeet ik wat ik weet waarom ik weet en dan wil ik weer vergeten zoveel mooie woorden en ik weet niet wat er mee te doen…

Veroorloof mij u nogmaals af te wijzen, binnen de maat van een veracht sonnet: de Schoonheid wreekt zich, want ik sterf van pret om al uw kostloos bovenwerelds reizen. Uw buitelingen tussen paradijzen met als eindhaven toch een kleevrig bed - moet men niet dom zijn, om zo nauwgezet steeds weer een nieuw soort hemel aan te krijsen?…

Men onderzoekt diepgravend in ’t Zandt. Daar vraagt immers een slimme rechercheur De mensen stuk voor stuk van deur tot deur: “Stak u hier telkens weer de boel in brand?” Dus als hij aanklopt bij de pyromaan Zegt die vast: “Ja hoor, dat heb ik gedaan.”…

Een wijfjesluis uit Ronde Hoep neemt op de spits d'r maal. Ze heeft geen haren in de soep, want deze man is kaal. - Maar bij een wedstrijd gaat-ie zweten. Toch wil de hoofdluis blijven: ze pakt d'r zwemband als de neten om op de spits te drijven. Hij denkt: 'Ze spelen op de man, niet op de bal; wat gek!' Hij krijgt er zelfs een punthoofd…

Ik ben misschien geen soldaat die gaat strijden voor zijn vaderland, Ik ben geen soldaat die morgen zal sterven op het veld, Ik ben een gewone jongen, Zonder uniform, Zonder graad, Zonder geweer, Maar ik strijd wel voor iets anders, En ook al heb ik geen uniform, Of geen graad, Ik heb één wapen: Mijn liefde voor jou En ook al verloor ik…

Je tapt je biertjes, nonchalant ogenschijnlijk niets aan de hand Maar binnen in jou en binnen in mij woeden emoties, heftig en blij verlangen brengt ons in hoger sferen we willen elkaar alleen maar begeren elkaar beminnen, de hele nacht lang samen sterk, voor niemand bang. Ons afsluiten voor regels en wetten om realiteit buitenspel te zetten…

Langzaam aan Veranderen de kleuren De stralende De felle Zij maken plaats Voor mat en grijs Het zonlicht taant De regen komt Weldra Begint de laatste reis Die reis Zal echter hoopvol zijn Er kan je niets gebeuren Het einddoel geeft Dat staat wel vast Een palet Vol nieuwe kleuren…

Een wonder dient zich aan; moeder kijkt naar het geluk; vader heeft haar bij gestaan; even zijn de doktoren nog druk Het kind is kern gezond; moeder is tevreden; geschreeuw komt uit zijn mond; het leed is geleden De melk spuit in zijn ogen; het plast direct omhoog; nog even drogen; het ging met een boog Klaar voor de bokkensprongen…

In de verte geluid. Stoom, mist en wind. Zingen op de kade. Verlangen van een kind. Bewegen van een vlag. Een boot komt dichterbij. De tijd staat even stil. Wij hopen zij aan zij. Briesen van een paard. Een hand zwaait in de lucht. Pepernoten vallen. Ik groet, ik ben, ik zucht.…

Geloven? Met mijn hart en nieren! maar vraag me niet in wat Het mág van mij geen naam hebben Liever niet, nee zeg me niet... dát Vertel mij het spel van inspiratie Maar schrijf voor mij geen handboek Laat mij toch drijven op de ware motivatie Liever gewoon... op zoek…

De beste gaan eerst Maar waarom jij Waarom in hemelsnaam jij Ik zoek maar vind niets Enkel je sjaaltje Is het dat? Was het dat? Ben je nu niets meer? Nee Dat geloof ik niet Een deel van mijn hart Een deel van mijn gedachten En één van mijn dierbaarste Herinneringen Dat ben je Hopelijk ben je gelukkig Want dan pas mag je gaan En laat…

Hé daar held, mag ik je wat vragen Knap je daar nou echt van op Het beroven van ouden van dagen Voel jezelf nu lekker top? Hé daar macho ‘k wil je zeggen Dat lafheid op je voorhoofd staat Jezelf heel wat hebt uit te leggen Als je oudjes tegen de grond aan slaat Hé daar lafbek ‘k wil je vertellen Dat toch voor hetzelfde geld Je eigen oma…

Oh herfst jaargetij met matte kleuren ongewis weer tot in den treure appels peren op de straten kisten geletterd in hanepoten binnen paddestoelen hazelnoten de krant die dan bericht over ene Anne Frankboom Ik dacht welke ster heeft zich buiten mij in soap of serie of misschien als mannequin danseuse dan wel zangeres plots glorieus opgericht…

Tussen toen en nu, hier en daar, jou en mij, het onvermogen te doorgronden, dat wat ons scheidt.…