Alle inzendingen, jaar 2008, week 15

Men zegt: wachten duurt lang Maar het had nog wel langer gemogen Nooit wil ik het naderend afscheid We zijn allen door eeuwigheid bedrogen Ik weet: we moeten verder de weg gaan die voor ons is gelegd Waarom lijkt de mijne zo eenzaam Sta ik alleen voor dit gevecht We zeggen: nooit zullen we vergeten maar de waarheid komt met de tijd we…

Kort was de droom ik sluimer nog dapper maar hij is bijna voorbij Ik ben zo loom toch maak je me wakker met een fikse por in m’n zij Er wordt niks gezegd we kijken steels naar elkaar liggen nog zij aan zij De band voelt nog hecht maar de spanning is daar waar je de zere vinger op legt…

slechts eenmaal in jouw armen mogen liggen jouw zachte lippen voelen tintelen op mijn huid die tere liefdeswoordjes horen, of stilte zwijgen en samen ingehouden huilen omdat te mooi is het kan niet dit mag niet en heeft geen zin hierna is de passie vervlogen, jij leeft door en ik zal sterven aan een verbroken belofte omdat de buitenwereld het…

Bijna onzichtbaar zijn je takken omringd met witte bloesem die als sneeuwballen elegant dansen in de wind omfloerst door het zachte zonnelicht die een zilveren glans verspreidt zo wonderschoon Mooie bloesem jouw schoonheid heeft m'n hart verblijd…

Ik dwaal door regen en ochtendschemering Tastbaar in mijn kleine woorden De stilste straten van de slapende stad; Zo begint de morgen vederlicht En groeit de wereld om mij heen…

Door ’t oog van de naald was hij gekropen was er gedachteloos heen gelopen, de opening te smal dacht hij dat is mal nu moet ik een doosje naalden gaan kopen.…

Ik zou versjes kunnen vlechten over de vonkende staartjes in het veld waar in het donker de konijntjes vrij hun gang kunnen gaan en haasje over spelen in het gras Maar wat te doen met de stralende vuren door wentelende wielen voortgejaagd die het veld de maat nemen en zijwaards blind het cordon rijgen, onderweg naar De konijnen zijn…

Als zwarte sluier gevangen slaagt ze hele tonen aan Handen doen haar werk vingers springen over witte en zwarte balkjes Maar haar gevoel is bij ieder van ons elke week weer Als zij de aanslag pleegt…

dood is het verleden een herinnering slechts immers het kan niets meer toevoegen aan zichzelf noch aan de toekomst die zich weliswaar toont als het ongerept heelal zwanger van het leven zoals mijn gedachten van morgen waarvan evenmin kan worden gezegd dat zij al tot het leven behoren…

achter het frêle vlies herkent een voelend oog de geladen diepte in vibrerende stemmen het is blindelings gewaar van een gescheiden epiloog…

heb je vingers gezien het leven in je handen lijnen rond je pols schreven hoe het leven je heeft veranderd streelde je gezicht vond verhaal in iedere groef en kuste de kleine rimpeltjes waarmee jij om liefde vroeg maar je lach geeft jeugd draagt warmte naar je ogen ja jij kunt als geen ander de tegenvallers aan en met wat speelse…

Elke beweging, elk geluid doet me opschrikken. Verlamd van angst zit ik ineengedoken in een hoekje. Rillingen lopen langs mijn rug. Sinds ik hoorde wat er moest gebeuren ben ik bang, bang om te verliezen, om alles kwijt te raken. Niemand die me geruststelt, me komt troosten. Ik voel me verloren, schuldig omdat ik niets kon doen om het te voorkomen…

In de kerker van verlangen Ergens tussen licht en duisternis Zit ik stilletjes gevangen Achter een grote hindernis… In de verte hoor ik zingen ’t lijkt een hemels kinderkoor die de stilte gaan omringen afgestemd op mijn gehoor… Ik geraak lichtjes bevangen Denk aan dingen die ik mis Eenzaam in de donkere gangen Wat is de betekenis?…

Wij schieten graag raketten op u af, Wij hebben tanks, geachte Talibaan, En vliegtuigbommen zijn ook toegestaan, Maar bermbommen vindt Balkenende laf. Dus als u onze jongens toch wilt doden Gebruik dan wel een dappere methode!…

In Groningen gaat alles kalmpjes aan En maakt men zich om niets of niemand druk, Al ging daar laatst de waterleiding stuk En kwam er nergens water uit de kraan. En dus was er ook vele weken later Nog altijd in de Euroborg geen water.…

Kleine, dappere leeuwin, jij trotse Koningin Je sloopte lachend mijn onzekerheid en gaf mijn bestaan weer zin Je eerlijkheid, jouw recht door zee perfect gecombineerd met een karakter voor mij zo zoet als honing, kroonde je mij, zo enpassant, ook nog tot jouw Koning.…

‘s nachts ben ik rijk en verzwegen liggen woorden bij mij (mijn eenzaamheid verwarmt ze) nietige lijven die vlijen zich omhullen mij ‘s nachts (dat is maan dat is licht of klank op mijn huid) hun strelende tongen bewandelen mij (zij komen van buiten naar binnen over mijn lippen) dringen onaangekondigd in mij (mijn mond wordt droog) de holtes…

Je kent hem wel, die opa langs de lijn op 't voetbalveld, verhalend over vroeger, ja, opa was een held. Hij speelde toen linksbuiten, gleed langs z'n back steeds weer, gaf een gave voorzet of scoorde zelf een keer. Dat spel van toen, zegt opa, dat zie je zelden meer en een goede buitenspeler nog maar een enkele keer. Je kent hem wel…

Avondwandeling met de maan als metgezel hoor ik enkel het geluid van mijn gedachten… Ik schrik van een schaduw het geluid wordt luider ik denk te veel… Ik versnel mijn stap de maan volgt me op de voet het lawaai in mijn hoofd ook… Ondertussen ren ik verder gedachten worden oorverdovend… Nog even, nog een klein stukje ik ben er, ik sta stil…

Koning winter slaapt onder zijn witte laken eenzaam in de tuin maar de morgenstond kust hem en hij smelt in haar armen…

als enige gasten aan tafel hadden wij het hele restaurant voor ons alleen ik dacht nog, is het voor mij afgehuurd belangrijk zijn is fijn ik smolt gewoon weg want , we zaten als verwonderd stel samen op de kaart stond; zalm op toast of zes oesters on ice of carpaccio met pijnboompitjes of soep met ballen de rest van de kaart was…

Ik ken dat niet, de hete adem van wie liefheeft ik rook teveel en schik me langer dan de dieren in het ouder worden - ik neem een sigaret, alles lijkt geregeld: de politie waakt, de hoeren zwijgen vreedzaam ik kom de weken door met kijken naar het saldo van mijn hypotheek, het verschuiven van de stilte.…

één paar aanstekers elk langs een kant van het bed de ma(a)n doet z’n werk…

Af en toe in de hoogte kijken en onthaasten af en toe als een vogel zweven als een buizerd een doodgewone valk af en toe geen hoogte vrezen en geen vrije val…

op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik stilaan wazig de schepen gaan ze verdwijnen achter een verre horizon op het uiterste puntje van het paalhoofd langzaam maar zeker varen ze uit het zicht evenals hun golfslag niet voorgoed verdwenen alleen voor achterblijvers buiten het bereik op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik…

Op vrijdagmiddag Bond der gepensioneerden snelweg onhoorbaar…

dat krijg je met te zware druk van doorlopend stijgende kosten hieronder haken hoekstenen af de lasten breken rotsen…

Ik rook dus ik besta verdwijn in walmen in slierten en kringen filosofische wolken. Ik rook dus ik verga teer de wegen zwart zuig etherische dampen ver het lijf in en leg plat. Ik rook dus ik verteer alle foute moleculen word sterk en recycle alles wat mij ontzet. Ik rook dus ik heb sfeer steek kaarsen op voor jou lig aan je voeten…

Ja, mompelt zij wanneer haar huid geen levensrimpels meer gladstrijkt ja, mompelt zij wanneer beide voeten haar eigen wil alweer laten staan de wanhoop in haar ogen wanneer vier wielen haar benen moeten laten aarden schreeuwt om taal ja, mompelt zij het is mijn tijd ik moet gaan zit mijn sjaal goed ?…

Hij zwaande mijn vliegende gedachten tot een ganzen ‘v’ En weefde met hersenspinsels Latijnse-woordjes-netten Hij lichtte donkere proefwerkdagen glimmend blank En hij wist met Turkse woordjes zinnen te verletteren Met citaten als wervelstormen waaide hij ons culturen aan En hij griekste lange teksten tot een Herakles…