Alle inzendingen, jaar 2008, week 22

Mijn verlangen glanst in de meren van je ogen als honinggele warmte Ongeziene, vreemde werelden bloeien als wonderbloemen in de beelden die je van mij bewaart En daar voorbij, eindeloos ver als een ongrijpbare belofte wasemt een goddelijke geur een ondoorgrondelijk weten een verborgen gloed het gedroomde land… liefste… het gedroomde…

Jij lachte om de regen die niet kwam en ook al draaide het wiel om onze as, was het toch de herfst die viel en wij als brekebenen droogden de vaat met de honingdraden, die wij eens hadden gevlochten in een paringsdans waarbij schroom slechts onze kleding was…

Terwijl ik voor mijn leven vocht vouwde mijn zusje zacht haar handen vroeg God mij 't leven terug te geven niet te breken onze zusterbanden We hebben toch alleen elkaar nog zoveel is ons al ontnomen en Hij zag in ontferming op ons neer liet leven weer door 't lichaam stromen En al wordt de weg nog lang en zwaar ik weet me vast bij Hem geborgen…

Stiekem vallen mijn tranen, daar waar niemand ze ziet. Naar beneden langs mijn neus trekken zij banen, Uiteindelijk geluidloos op mijn bureau. Ze vormen al klein plasjes, driftig veeg ik ze weg. Ik wil niet huilen, ik mag niet huilen! Helende tranen trekken banen, met een minderende vloed. Langzaam kom ik weer tot rust, deze tranen doen…

Je raakte me in woordeloos verlangen doorploegde zo een onontgonnen land Onverzadigbaar bleef ik aan je lippen hangen om het poëtisch spel waarin ik was beland Ik zoog de virtuoze draagkracht van je woorden tot in het diepste van mijn eigen dichtersziel Ervoer je pijn, intensiteit die me zo bekoorde of was het je wondere klankenspel waarvoor…

Nederland achter ons 'het gaat góed' verlaten de zon tegemoet, de palmen de ruimte, de beekjes en zoveel tinten groen wie blijft krijgt gelijk: nooit komt zij weerom mijn landje, gevangen in Kamer en straat, verlaten voor beter en/en niet, of/óf een kwestie van keuze dan geldt wereldwijd verre van Nederlands: loin des yeux, loin du…

Je kijkt me aan, en ik ... ik ben als was in jouw wrijvende handen tegen je hete lijf. Ik schik me naar jouw wensen ben totáál verkocht, leg me erbij neer 't heeft vast zo gemoeten. Je trekt me aan en ik ... ik ben als een mot die onnadenkend afvliegt op de hete lamp. Ik verbrand mijn vleugels aan jouw hartstocht en stort…

Dat je soms niet goed weet wat je voelt, ermee bedoelt, en daarom ook maar liever vergeet. Dat je soms wel eens denkt hoe het zit, is het dit, dat altijd weer die leegte wenkt. Of dat je soms wel eens ziet wat niet is, vals gemis, want het kan ook eig’lijk helemaal niet. Misschien in ‘t geheel niet weet wie je bent, niemand kent…

Met de deur viel zij in huis, gaf een vreselijke klap de sponningen hielden het nog maar net, als ze dat niet had gedaan, was ze met een misselijkmakende dreun ver over de schreef gegaan.…

jouw stem kon mij strelen in jouw ogen zag ik zuiver wie ik was wat nu van die spiegel rest is glas in scherven op de grond als ik die laat liggen draait mijn wereld nooit meer rond dus rapen maar en lijmen tot een kleurig mozaïek waarin de stukjes weder schijnen barstens vol geluk verdriet al hetgeen ons samenbond ik kus ze als kuste…

Nadat ie in de porseleinkast had gezeten er een poosje had gesnoefd dacht ’t beest, ik weet zeker, da’ k me iets verbeeld, iets wat niet hoeft, verschoof voorzichtig heen en weer en zo komt dat deze keer eerlijk waar, alles heel bleef, gelukkig maar.…

kuis mijn blote lippen met geschuur van je gehuiver schaduwschade en alle herkenlekken aarde donkerdippen bange amfibieën plotseling sluiten schril hun buitenvlies drukt stil en in de koude kring ziet hoger de tersluiker het gedrag haar aangerande ogen pijn met melk en suiker…

kom ga met mee loop met me mee ik weet niet waarheen kom neem mijn hand beleef het avontuur ik weet niet hoelang kom leef met mij ga van hier naar daar ik ben hier klaar…

al die mannelijke gevallen die zo nodig willen wippen moeten leren zakjes knippen en fluiten uit hun ballen hebben ze straks nog wat om handen als ze van hun plaats gewipt hoog van bomen zwevend in de lucht op harde stang uitkomen met bal en zakbreuk heel stil landen…

Hij wist schier niets, maar wat wel, dat blijft hypothese. Weet dan dat hij verlost is uit onwetendheid. Queetnie stierf. Voorbij zijn geestelijke ascese, die aanfloot tegen gans der mensheids waardigheid. Mij floot hij ook aan en ik viel voor hem als dienaar en vriend, was zuinig op hem, nam aldus mijn wraak op ’t leven, dat voor mij te zuinig…

Als de dag van gisteren zie ik je gezicht met lijnen en adertjes en het wratje naast je neus Kan ik nog de twinkel in je ogen zien als je een grap uithaalde, me herinneren hoe je over je leven verhaalde Zie ik je houdingen en typerende gebaren waarmee je onzin en nuttige zaken aan mij verklaarde Maar hoe ik je stem ook probeer terug…

een kastdeur een trap tegenaan gelopen eraf gevallen ze is onhandig haar enkel blauw en dik zich verstapt haar hand in een verband stom van haar ergens aan gebrand een zonnebril op als de zon niet scheen ze klaagde niet dat mocht ze niet van hem ze ging bij hem weg hij haalde haar terug de maat was vol ze was het zat maar dan ze…

De vent kan baden in geluk: hij wordt aanbeden door een stuk of twintig vrouwen, elk een stoot. Z'n keuzemoeilijkheid is groot. - En na z'n werkdag - weer zo 'n drukke - ontwaart-ie in z'n droom die stukken: ze liggen op z'n vloerkleed, naakt, hetgeen een diepe indruk maakt. Hij denkt: 'Als ik er één moet kiezen, dan zal ik vast de rest…

Zielig sta je daar te staan eenzaam starend uit mijn raam Dit is veel te kort dit hoort niet zo te gaan In de stralen van de maan en van schone schijn ontdaan word je een schim van je schamele bestaan Met je laatste restje kracht diepgeworteld, onverwacht beloof je mij dat je nimmer zal vergaan Maar je geel wordt nooit meer groen…

thuis in eigen huis gigantisch veel bagage je rugzakte wat draagbaar is de rest al in de was koffers vol emotie ook zij waren er even uit zo dicht op eigen huid maar eigen ordening is weer een nieuw begin na samen veel ervaring delen ja je bloemen bloeien nog je balkonnetje is tof na het beantwoorden van alle post…

Om onze jongens aan het werk te zien Heb ik tweehonderd euro neergeteld En daarom hoop ik maar dat ik dit geld In twee maal drie kwartier weer terugverdien. Want één ding staat wel vast: die dure kaart Is na de tweede helft geen bal meer waard.…

Langs de uitgeholde wegen vol van varens en van mos kwam ik wilde bloemen tegen en een sluwe witte vos die mij meenam in de regen naar een driesprong in het bos Waar ik stond met al mijn vragen en een vos die mij verliet voor een nacht die was gaan dagen en een veldmuis in het riet die zijn leven zag vervagen want de sprong verkoos hij…

Mijn lief kindje, twee oogje's ze kijken mij aan. Mama,sta je op? Nog even schat dan kom ik.. Wil nog niet uit bed, wil dromen, wil nadenken, nestdrang, kruip dieper weg, open heldere ogen. Mama,ben je vandaag verdrietig? Nee, mijn lieve schat, Hoe kan ik zeggen, dat ik even moeite heb, met de nieuw begonnen dag!…

Ik zag je gaan, die straat naar boven. Jouw hand zwaait, nog even...... Even kan ik je vasthouden, dan..weg. Secondenlang Onbewogen. Ben angstig Angstig, om de stilte die gaat komen.…

Waarom wil je in je verdriet Blijven wonen Waarom wil je al je scherven Bij je blijven dragen Weet je dan niet Dat ze je dag na dag Meer zullen gaan verwonden En dat je huis van verdriet Steeds groter wordt Terwijl je kleiner bent gaan wonen…

er is geen pijn meer in dit land geen angst en ook geen leed maar ook geen lach, geen warme liefde geen leven noch vereenzaamd sterven (wij zijn tenslotte allemaal wel ergens Calvijns erven) die Jezus spelen, minimaal en zelfs voor God en elke ooit gekende dader redden willen, liefst uit de goot (slachtoffers? die gaan vanzelf wel dood)…

Jou vergeten? Hoe kan ik jou nou vergeten Je betekent zoveel voor mij Ik voelde me geweldig bij je En nu is het voorbij Hoe kan ik jou nou vergeten Het eindigde veel te vlug Ik zou zo graag opnieuw beginnen Maar jij wilt me niet meer terug Hoe kan ik jou nou vergeten Na alles wat je zei Ik voelde dat het liefde was Jij bent de…

Mijn zoon van 11, een ADHD kind, Weet dat ik je bijzonder vind. Tja zeggen ze wat moet je er nou mee, Zo'n kind met extreem ADHD. Stil zitten en luisteren kan hij niet, Rekenen en lezen gaat ook niet zoals u ziet. Hij moet maar rennen en bewegen, De goede kanten worden verzwegen. Hij is super lief en sociaal, En kent de mensen allemaal. Een…

Rij trager dan je kunt, Eddy, maar mijd je voor de kuilen Leef vrij, maar ken je grens, want fietsers zijn geen uilen Rij altijd met een hartslagmeter en onderhoud je bladen Zet j' altijd uit de wind en eet veel koolhydraten Wees dommer dan je bent, Eddy, maar mijd je voor de vrouwen Laat een ander ’t gat maar dichten en spaar…

Misschien komen de tranen later als je in mijn dromen verschijnt mij weer laat stralen misschien is zo’n afscheid beter een levende herinnering die geluk laat herleven leven, leven, leven ik wens je in vrijheid en in vrede.…