Alle inzendingen, jaar 2008, week 9

liefde kan een mens maken het geeft je een goed gevoel zwevend door de lucht met een doel het gevoel hebben dat je alles kan doen liefde kan je ook breken een slecht gevoel geven kapot van binnen helemaal gesloopt van binnen voel je helemaal geen hoop van binnen voel je je dood…

geweldig deze loop, wat een decor dus waarom zou ik al mijn krachten slopen door als een haas zo haastig te gaan lopen ik heb de tijd, gaat u maar rustig voor verwacht van mij geen spetterend record ik ben geen zwarte parel uit de tropen maar tegenvoeter van de antilopen mijn loopbaan zit volhardend op dood spoor mijn Adidassen kleven aan…

zie mijn vriend en meester daar staan in ‘t licht lijdzaam onder bespotting en verbijst’rend venijn doodsbleek en zwijgend tussen valsheid en leugen in deze zwarte nacht smeult het vuur van haat verraad en achterdocht de mens daar ken ik niet waarachtig nooit gezien ik zweer het bij god de zon ontwaakt bloedrood en de haan kraait…

Crocussen geschakeerd in paars wit en geel de kopjes fier omhoog ieder bloempje een juweel en een lust voor het oog Narcissen nog even dicht wachtend op het warme zonnelicht En het ontluikend tere groen van struik en boom Laat nu de lente maar ontwaken uit haar lange winterdroom…

Ik leerde jou kennen Dat was fijn Waarschuwde al Kom niet te dichtbij! Gebeurde toch Gevoel weg Ik weet niet meer Wat wil ik nou? Paniek! Zo een verdriet Gevoel is weg En ik weet het niet Voel niets! Ik weet het niet Ik raak je kwijt En dat is wat me spijt…

Laat ik het toe... dit mooie gevoel of ben ik nog moe moe van het verleden? het mooie en warme gevoel.. jij weet wat ik daarmee bedoel laat ik het toe... het verleden laten gaan er niet meer stil blijven staan.. gewoon laten gaan laat ik het toe... genieten van het heden genieten van dit bijzondere gevoel.. het is zo lang…

Wat wil ik zeggen... jou geen druk opleggen... waarom laat je mij zwijgen steeds als ik iets wil zeggen wat wil ik zeggen... mezelf blootleggen... mijn gedachten...steeds weer laten wachten Wat wil ik horen... zonder jouw gedachten te storen jij stilzwijgend.... wat wil ik zeggen... jezelf blootleggen... of mijn liefde stilleggen…

geleefd heeft hij in grote lijnen maar het einde heeft hij nooit kunnen zien dat zijn de touwtjes van het lot want de dood laat ons maar ééns leven…

Nee ik ben niet bang... met een gerust hart zeg ik ja Drie keer recht is...scheepsrecht dat ik met jou door het leven ga Al doe ik het nog maar één keer... maar misschien vraag je me wel niet In mei één jaar samen op Cyprus een vakantie in het verschiet Wel of geen verbond... het is mij om het even Ik hou toch wel van jou en blijven we…

Leidsterren van mijn hoop, planeten van mijn jeugd, Vermogen ogen schoon, in hemels vuur ontsteken, Als gij uw vensters luikt, zo ziet men mij ontbreken Mijns levens onderhoud, een teder-zoete vreugd. Want gij besluit daarin een zaligende deugd, Vriend’lijke vrolijkheid. De Min met al zijn treken, Jok, lach, bevalligheid daarinne zijn geweken…

zien we ooit wat terug van de baas zijn tijd waarin tot voor kort werd shag gedraaid en rustig opgerookt liefst in bruto nationaal product zoals toen bij koninklijk besluit onze meiden van de koekfabriek aan de lopende band door onderknuppels ontsloten van de pot werden gerukt er moest bijgestookt en ja verdraaid je zag meteen een…

Bij het aanschouwen van de bos rozen Sprak zij slechts dank zonder blozen Verafschuwde die altijd liefdevolle blik Vanzelfsprekend zo bovenop veel te dik Hunkerend naar dat brute die vent in hem Niet dat softe vragend met omfloerste stem Nee, haar wil overweldigen dwingt te bukken Haar kleren nat kussend van het lijf te rukken En onder…

Sla mijn arm om je schouder kus heel zachtjes in je hals, wij zijn samen al wat ouder niet zo jong meer, niet zo mals. Liefste, zie de lach in mijn ogen ik zie de traan op je wang, het leven heeft ons niet bedrogen wees vrolijk, ben nooit bang. Wij lopen op een bed van rozen voelen beiden de doornen niet, zijn nog steeds verliefd en blozen…

’t grootste plezier dat er is is de groei van een amaryllis in die kleine bol zit zoveel kracht die uitgroeit tot ware bloemenpracht waar je weken van kunt genieten voordat de kleuren gaan verschieten daarna verlept het blad ach ja, dat was dan dat rest de herinnering aan ’t wonderlijke ding het gaat werkelijk je pet te boven dat al…

Een droomwind zong een lied over vluchtige kussen en sterretjesmos. De speelse lindelach, de half ontloken bloem de bloesemgeur, het walsend licht over het beekje waarin aarzelende tenen en spiegelingen tegen de zonsondergang. Pas na de regen werd ik weer beeld van de avond een twijfeling tussen dag en nacht.…

Weet je wat het is schat? Ik móet gewoon even met je haren spelen en je nek een zoen geven en even met je tutten want het is gewoon heerlijk om even kracht uit jouw liefde te putten Kijk het zonnetje schijnt eindelijk weer, wat een zaterdag heerlijk gewoon Kom, dan gaan we buiten zitten We hebben er nu tijd voor de boodschappen zijn gedaan…

Als makke schapen slapen we door de dag, Blind en doof voor de wereld om ons heen. Suf gebeukt door alle negatieve dingen Werken we ons van ochtend naar de nacht. Er is allang geen reden meer voor een lach, Waar je ook kijkt, ieder van ons is alleen. In welke bochten we ons ook wringen, We willen leven, maar hebben geen macht. De duisternis…

Ik voelde jouw verdriet Jou tranen die je vallen liet Je prikkende ogen deden mijn pijn Je zou net als iedereen moeten zijn Maar nu, nu ben je er niet meer Geen feestjes, geen plezier Maar nog steeds denk ik aan jou Allemaal omdat ik van je hou Je bent weg bij mij Maar ik voel jou als een engeltje aan mijn zij In mijn gedachten ben je…

Geef me die geur terug geef me die kleur terug Wat moet ik doen en waar kan ik het vinden Zeg het me toch vlug, ik mis het zo om jou weer eens te proeven Geef me die geur toch asjeblieft terug.…

Vannacht stond ik op het marktplein in bedriegende gedachten vergeefs op jou te wachten zonder daar ook echt te zijn Mijn hand ging over stapels borden gestald om aangeraakt te worden Zachtjes tikte ik er eentje aan die had moeten blijven staan Niet al wat breekt wordt ook vermalen In de helle juni zon blonk het glazuur er niet minder…

Dertien was ik en het lot mij beschoren om tijdens de eerste nacht van onze vakantie, die zomer in Zandvoort aan Zee, het bed te moeten delen met Nienke, drie jaar ouder, wat moest ik er mee? Tranen met tuiten, door mij toen vergoten, om gedaan te krijgen dat teniet werd gedaan datgene, waarvoor ik drie jaar later in de rij zou moeten…

Zo lief als jij de wereld inkijkt met jouw ogen en jouw lach Daar wordt ik heel gelukkig van, als ik tenminste zo vrij zijn mag Ik vertel je dit ongevraagd, ik weet het maar dit gevoel ken ik al heel lang En om te zeggen wat ik eigenlijk vind ben ik al heel lang niet meer bang Zo'n mooie, aantrekkelijke lieve vrouw is echt de droom van…

zoals zij nog woont in haar oude pendule zo tijdloos haar klank…

het verleden komt niet terug wend het dus de rug laat het heden je bekoren maak een stap naar voren blijf niet hangen in het toen wat kun je er nog aan doen jouw weg ligt in vandaag maak een stap en stel de vraag 'waar wil je met jezelf heen, wat houdt jou het best ter been' volg altijd de weg van je hart zodat je toekomst niet verstart…

Ik weet nog als de dag van gisteren dat we jou ver weg gingen bezoeken. Je was nog zo klein, pas 5 weken oud, maar je kwam toch ruiken aan onze broeken. Sommige puppy's waren verlegen of juist brutaal maar jij bleef voorzichtig eerst even kijken en kwam langzaam aan steeds dichterbij en wilde toen niet meer van ons wijken. Toen was de band…

Wij lopen op een Weg Niemand weet waarheen hij leidt Er is geen Bord dat ons zegt Waar we ons bevinden in de Tijd…

Is de roem dan toch zo interessant? een gewoonte om te veranderen proeven van het moment bij anderen Een simpel iemand met boerenverstand! Dit gebeuren is een raar fenomeen, alsof je plots wint met een dobbelsteen. (Canvascollectie Vlaanderen: wedstrijd voor amateurs, professionelen, bekende mensen voor het mooiste kunstwerk)…

zo ver zijn wij gegaan het is voorbij jij draait je op je zij jouw blote rug is als een koude muur - was het zo-even nog dat wij ons falen celebreerden woordeloos, zo pijnvol woordeloos - wat later stond je op en ging de kamer uit jouw warmte bleef heet broeierig en zelfs de laatste tranen die de liefde schreef voelden aan als ijs…

het lichte craquelé verhaalde al het fijne de scherpe groeven donkerden de lijnen vertelden van haar pijnen nog strak was haar profiel de sterke neus verzachtte in een soepeler verschijnen zij oversteeg de tijd van moeten en beslissen haar woorden wissen voor het eerst onenigheid zij begrijpt ogen vol met mededogen de relativiteit…

voor mij passeer je in gepolitoerde zwarte lak je witte rok klokt achter mij na je thuiskomst, nestelt dag lieve hand, lieve arm als je even langszij komt kust op mijn hoofd, rillingen hoorbaar in de aanslagen blond valt het licht, fragment van een jonge avond hoorbaar de nieuwe vogels door het glas, in akkoorden…