Alle inzendingen, jaar 2009, week 10

Hemel en aarde bewegen; de planeten in hun eeuwige baan Supernova vindt plaats door gedachten en door wensen Orion en Pegasus gaan schuil achter de maan Heel de Melkweg en Cassiopeia staan versteld door het immense Zal het heelal 't geheim kunnen weerstaan? Gedachten hebben krachten, vooral de intense……

De wereld leek voorgoed ontdooid en leefde voort in Polaroid met blote armen op een fiets die iets daarna werd weggegooid in kalverwei met kikkersloot waarin twee lijven uitgeplooid de dagen lengden met een kus in gras dat ooit werd weggehooid En pluizenbollen rolden door tot daar waar wind het land verloor om er te zingen in het riet waar…

...“Wij beëindigen de zwangerschap” en keek me afwachtend aan, Verwachte hij, dat ik In tranen zou storten In die stille gebeden, Waar ik bad voor kracht, Waar ik bad en bad en mezelf overgaf, was geen plek voor tranen, Er was hoop. En zie, Een zoon……

Deze dag Deze verloren dag, die er is en was tegelijkertijd, en eigenlijk al voorbij ging, nog voor hij kon beginnen. Deze stilstaande dag, Die zich geen dag noemen mag omdat-ie er geen moment was. Die er niet is, en er al helemaal niet komen zal. Op deze dag, die geen dag is, geen dag was, geen dag wordt. geen dag is geweest.…

herfstbladeren over de aarde weggeveegd als misschien zo ook de winter eigengereide knoppen steken de kop op niet wachten na ijsheiligen zelfs katers en poezen worden onrustig zoals mijn lentehormoon het kan niet vroeg genoeg zijn als tussendoor de kilte lentegeuren lokken buurvrouw wandelt voorbij en kijkt glimlachend om: ook…

Op roze getekend is een wolk niet meer dan een stuk boek dat woorden herbergt ik kan wel zeggen dat ik van je hou maar wat heeft het voor waarde als jij dat niet voelt? Ik teken anders voel mij betrokken om wat je hart verteld het klinkt wat zwaar en wellicht ingebroken maar zo bedoel ik het niet. De deur staat open wagenwijd…

Lief dagboek, ik word soms van mij zo moe – van mijn fysiek en mijn verfoeide facie en ook van het geheel van mijn gedoe. Ik voel mij als de schandvlek van de natie. Soms blikkeren er van die ogenblikken dat ik mijn eigen lijf verlaten moet. Ik onderzoek mezelf met rille blikken en in mijn schoenen vloeit bebloed mijn moed. Dan denk ik:…

De geur van het ballenleer laat me tintelen, het piepen van mijn schoenen doet me beven. Het oplopen van de spanning geeft me energie, het geschreeuw van het publiek maakt me razend. Als ik het op een lopen zet willen mijn voeten door tot ze niet meer kunnen, mijn armen willen niet achterblijven en geven al hun kracht. In een waas…

Plots sta ik buiten het weer stormt me intiem ik was net heel hard over de schreef gegaan het striemen van harde regen doet me uitwaarts treden uitwassen op mijn huid sporen van de uiterste grens tot waar een mens kan gaan alsof ik er aan doen kan bliksemen mijn benen tot aan de grond, de afgrond veroordeeld tot de zoden ontdaan tot…

(opgedragen aan…) al schrijf ik duizend gedichten, toch blijf jij achter tranen verdoken de pijn voedt eenzaam de gedachte dat het allang geen zin meer heeft mijn cocon een toevluchtsoord van radeloze denkwijzen lijkt en jij verder op de vlucht slaat richting eerder met soortgenoten vastgebonden aan de hemelboog tot we elkander…

blootsvoets betreden zuigt drassige grond gedachten weg van zorgen later dan het heden zo hoopvol hupt alweer jong leven rond de waterplas waar het als immer ontstond krioelend in een eierenklont duizend maal een nieuwe morgen gaat nu in sprongetjes uiteen bemoedigd groet ik het grut met een jubelende teen…

De bruggenhoofden bogen toen de colonne hen vermeed hebben ze allen dan toch gelogen toen ik naar het water keek? Wat ik daar zag drijven was je reinste spot k zag naakte lijven in visgerij verweven doch ik kon me niet bewegen mijn adem zat op slot in de boeien van het leven…

Naast Liechtenstein en Luxemburg komt Zwitserland ook over de brug. Traag en schoorvoetend of 't krijgt als boete straks al zijn kaas en horloges terug.…

Eeuwige, koud licht gaat langzaam doven laat het toch aan mij voorbij gaan. Ik zal nooit ophouden in U te geloven maar waar komt toch die angst vandaan. Eeuwige, ik bid U help me toch van dit schijnproces af te komen want U alleen vertrouw ik nog nu brandende tranen treurend stromen. Eeuwige, de tijd schrijdt voorbij ik werd verraden…

in de onderlinge verbondenheid druppel ik naar binnen door de poriën van je zwoele lichaam in de meren van je ogen weerspiegelt nog het levensverhaal en in de schelpen van je oren ruist nog donkere verwarring maar innig onder je wuivende haren bloeien wij op de liefdevolle woorden vanuit mijn mond strooiend over onze handen gevoelens…

Een pi-specialist uit Eemnes zette vlak voor de komma het mes. 'Pi is drie' zei hij boud, 'wat ik beter onthoud dan die drie komma één vier een zes.' Toelichting: Vandaag, 14 maart, is het pi-dag.…

Zweetdruppels parelen van een ebbenhouten huid op die van ivoor twee paar donkere ogen ontmoeten elkaar in de hartstocht van het moment lezen liefde als handen en voeten elkaar krullend omhelzen in een woeste dans zweet parelt en warme tranen genieten………zij …hij…wij…ik…jij het wordt lente fluistert de wind koelte door het geopende…

Steen na steen wordt gevoegd verband verbindt geen breuken welke op een slagveld bot gevangen hebben ik luisterde niet toen jij sprak stapelde gedachten op zeker weten ruis werd gruis taal is zó poreus…

Kus mij en lach met mij kus mij en huil met mij kus mij en ben bij mij Droom van ons beiden droom hoe het zal zijn droom onze droom Lach mij toe lach jouw lach in mijn ziel lach onze lach Denken aan jou denken aan ons denk jij ook aan ons? Tijd is abstract tijd is van ons tijd is dus nu!!!…

geslepen was je antwoord de setting in briljant maar ik zag haat weerkaatsen in facetten aan de rand nog fonkelt licht jouw liefde zuiver als een diamant jij kunt die niet kloven want mijn trouw houdt stand…

Wij zijn even stil om onze enigheid en eindigheid te ervaren maar bovenal onze betrokkenheid bij elkaar hier aan tafel dat willen we delen dat zullen we helen dat het zo mogen zijn en blijven in respect voor ieders geestelijk voedsel eet smakelijk…

Gelijk de zeelui en de vissers aan der strangen Op hoop van goede vangst gaan wagen lijf en goed, Zo werden de minnaars met innerlijk verlangen Ook van de zoete hoop geleid en steeds gevoed. ------------------------------------------------ strang - strand…

De mus, die als een echt oer-Hollands beest Natuurlijk ook vandaag de dag nog hier hoort Is in de stad wel een bedreigde diersoort, De vogel was er bijna al geweest. Goddank riep hij in doodsnood: “Tjielp tjielp tjielp Tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp!” Dat hielp.…

Zittend bij het raam, ‘k bekijk de oude prenten, herinneringen, verdrietige gedachten, flarden van lang vervlogen momenten, ’t brengt een traan, geen onverwachte. Veel wat eens was en niet meer is, verbleekt tot stille herinnering, alleen nog een vergeelde getuigenis, waar naar ik kijk, in mijmering. De jaren sloegen littekens, soms diep…

voor de verweerde spiegel al speurend in mijn ogen raak ik spiegelend mijn ziel in die weerspiegeling slechts vage blik van herkenning treurig geef ik een knipoog mijn spiegeloog knippert ook ik voel plotseling een traan ben tot in mijn ziel geroerd…

het licht is snel donkerte nog vlugger dan een schicht ik warm mij op aan nummer drie van de schakelaar en werk de lijst steeds meer af eer ik de naam van het kind noem mijn aarde krimpt alsof mijn glazen beslagen raken het gevoel onderscheidt zich niet meer van de smaak van wortelen slechts een verschil in…

Ik voel de inkt leven onder mijn woorden blauwe bloesem schrijft zich een nachtsonate een tijdloze uitvoering van vingerlicht gekras terwijl het maanlicht door mijn venster sneeuwt. Ik spreek de lente toe, zij is mijn troost mijn meivogel, muze van leven en dood. Ik laat de stilte los, laat haar komen ik dicht de dagen en zij kleurt mijn…

-I- Het woud sluimert nog in sneeuw en mist wanneer het lofgezang der wolven staakt als hun geliefde -in haar peignoir volmaakt- door dagen van de hemel wordt gewist een wijfje jankt zacht na bij het vervagen voor ze zwicht voor het eisende secreet dat hongerig aan haar maagwand vreet en aandringt om het stillen na te jagen de jongen…

Nog zijn de sporen voelbaar, uniek, ik vermijd ze niet, ze zijn in aard en ziel gegrift, een schaduw van voorbije strijd, van wie ik de mantel mocht beroeren, waarop een gedoofde ster is bijgezet. Ik blijf niet langer wenen, volg de dood, gezeten in z’n tijdloos wiel, flonkeren de vonken van jouw vuurstenen, die bloedrood in een dageraad…

Altijd klaar om te verleiden staan ze daar, strak in het pak. Toch is hun lot niet te vermijden al voelen ze zich op hun gemak. Later die avond liggen ze daar. Ontdaan van 't verleidelijk strakke pak, gebruikt en platgedrukt, maar klaar om te belanden in de afvalbak.…