Alle inzendingen, jaar 2009, week 13

Vloeken in de kerk: niet altijd een zonde, soms een dure plicht…

we misten niks.....en verder liepen we over van de drank en struikelden we over elkaar heen alsof we niks beters te doen hadden vertelden we el- kaar onverstaanbare murmel- verhalen en het werd drukker en drukker in de warme druk- kerij ...mist en een scherpe zon vernielden ons uitzicht en we zagen toen overal vliegen maar dat deed helemaal…

Er is een woestijn die hardleers voortschrijdt het droogt je tong tot op het bot van moeizaam slikken na jaren van leren spreken aan de toog van het hoge woord heb je ineens geen verhaal meer je bent nog altijd diezelfde alleen, je hebt hem ingepalmd met een man die taalt vanuit de diepe ervaring het verdorsten en het houden aan het…

Ik heb je ooit de liefde verklaard. Nu ja, ooit, zaterdag was het, om precies te zijn. Verdronk gister nog in je prachtige ogen en maakte van je glanzende haren een gedicht. Nu dan, op deze grauwe zondag in maart, als de langzame nevel van een glas wijn teveel optrekt en je me wel lijkt gevlogen, en mijn rijm verschraalt, en je gezicht…

ongure kerel trapt verbeten fietsend door gure noordooster…

Honderd lege vierkante ogen staren dieper dan de wind kan spelen met gesloopte keukens en behang; bottenconstructie is zichtbaar, pseudoniem voor sterven? Naar onderbuikgevoel zoals ooit tijdens biologieles, een kikker gepind voor mij op de onderzoekstafel onder ether, de longen bewogen nog en een klein hart stierf, langzaam voor…

Een slak die zelf z'n huisje droeg Vierde zijn verjaardag in de kroeg. En onder al het feestgedruis Zong hij: "En we gaan nog niet naar huis."…

Spreken is ZILVER Zwijgen is GOUD Blijven zwijgen is Brandbaar HOUT…

honingzoete geluiden zoemen rond machtige mangroves kakelbonte bijeneters verbloemen zoutzwetend blad waterleven bloeit onder de schaduwarmen van het woud dat ooit uit vruchtvocht van de oude aarde is gegroeid…

Vrolijk kom je aangevlogen. Kleurrijk is je kleed. Glimmend, je kralende ogen. Niets, dat je vrijheid ontdeed. Schone parel uit de hemel. Heerser in ’t azuren blauw. Verheven boven aards gewemel. Heel de horizon van jou. Je leven, één melodie. Een warreling van klanken. Samengevat in schone poëzie. Nooit genoeg kan ik je danken. Stimulator…

mijn geboorteplaats is overladen door plekken die mij ontnomen zijn eens werden ze door dromen beschut alleen mijn benen kunnen mij nog vertellen wat mij ontlopen is als wandelaar puf ik…….. zoals ik door het bukken van mijn hoofd aan de regen denk te ontkomen, zal ik vergeten wat mij is ontfutselt…

samengeknepen ogen boven jouw baardje 'n stralende lach goudgeel lentelicht streelt onze huid welke ons zijn bevestigd teder kus ik je voorhoofd *…

In haar armen draagt zij weemoed ziet in ieder raam witte rompertjes met kabouterknoopjes een luide roep haalt haar in en opgewonden sprankelogen struikelen in alle haast over een klassiek verhaal wanneer adem even rust omvat zij weelde en knipoogt naar het kleine mannetje…

pen aan de horizon toonklanken gelijk de ochtendstond verkwikt goed helder en klaar kwinkeleert op de boomtak vogelgezang ademt de geur van puurheid eerlijk zonder opsmuk ik wil dit gevoel vasthouden met een klare blik in tekst vastgelegd stel mij tevreden, wat ik bemin deze heerlijkheid komt ieder seizoen ik leef om blijvend lief te…

Even duikt de lente onder in een dikke,grijze mist maar het zal niet blijven duren, zij wordt nu niet meer gekist maar ze zal het zeker halen op het donker en de nacht; wacht nog even, durf weer dromen weet waarop je hart nu wacht en geniet van zoveel weelde, zing je ziel en adem uit; kijk naar bomen, bloemen, kinderen, dans en leef nu…

Hare eenzaamheid Ze zegt en schrijft dat ze lelijk is maar wil horen dat ze mooi is ze zegt dat ze nooit over andere mensen praat maar als je goed luistert doet ze niet anders ze zegt haar eigen leven te leiden maar als je goed kijkt leeft ze dat hoe anderen het willen ze zegt eenzaam te zijn maar als ze goed om zich heen zou…

als lentegroen de atmosfeer doorboort dient men zich in te dekken de prijs voor prima vera is hoog de zomer heeft slechts zielloze hitte de herfst is het best te slijten als platte euforie wie dan nog leeft dan maar ziet…

In een wereld die nooit eindigt Waar het eind begin in de rug kijkt Stroomt een rivier van tranen Daar huizen de verstoorde liefdes In het land van sombere wolken Het zonlicht zich zelden laat zien Waar de liefde is bedekt met magma Waaraan de cupido zich schroeit In die wereld doolt de hoop Eindeloos zoekend naar die ene…

Ik raakte het ergens kwijt wat ik als kind nog had Soms als ik lach is er weer een gevoel van onvatbaarheid deel te zijn van een peilloos heelal een geur van kruiden en gras op een eerste, warme lentedag…

we wolkten op de wind in vederlichte lagen nog voerde wit wollig gekruld de boventoon maar de thermiek spiraalde zwart de onschuld binnen het buien kon beginnen met een eerste bliksemflits maar in ontlading verregende het zwart de wind nam langzaam af wij wolkten weer geboortewit na de laatste donderklap…

Met acht Zoals verwacht Klein en ondernemend In het water Een hap adem nemend Met mijn kop rood Dat ding is groot Mo..ljoen Mil…joen, Vonden wij dus Samen met vriendin en zus Een meloen Trots als een pauw Vertelde ik het mijn moeder gauw Zo snel als wij dat konden Moeder ik heb een miljoen Een miljoen Gevonden Poen.... Daar wil ik…

Waar woorden droevig de momenten kiezen en tussen regels niet langer te verhullen vreugdetranen rollen in het onbezonnen leven daar stap ik in het gedicht waar de liefde wordt verricht door letters dansend onder een volle maan naar het totale geluk in een dichtersbestaan. *…

Ik kom eraan met al mijn messen en beitels. In het heetst van de strijd zal ik mezelf tegenkomen Weerspiegeld in de zwaarden van de tegenstanders. Het vagevuur verlicht mijn pad. Ik beklim langzaam de louteringsberg. Hierboven is het koud en de schapen blaffen. Wieldoppen rollen omlaag. Mijn vijand wacht op me. Het gevecht kan beginnen…

Het leven is zot in plaats van rot 't Is een simpel regeltje 't betekent niks 't weegt niks 't past op een tegeltje En als het valt is het kapot…

De baby meende moeder te plezieren Wanneer hij na de borst een boertje liet, Maar moeder wilde dit natuurlijk niet Sinds zij de spotjes had gezien van SIRE. “Het hoort niet zo dat je een boertje laat, Dus laat dat alsjeblieft!” zo zei ze kwaad.…

zo gewoon mijn buurt, een radio met een smartlap een man, een riem, een hond, gesnuffel zag gewoon een poppenwagen met een kinderlach stoelen buiten, gewoon een zitten barbecue, ruikend aangenaam vuur een gammele fiets banjert de dag door gewoon een blij hallo gewoon….. hoe gaat het buur krantje , boek, gewoon lezen gewoon alle daken…

De vlinder is haar gezicht dat niet kan wachten op de kleuren van liefde en teder ongeduld. Ze is waar ik haar mijn dromen en woorden geef en ontwaak zoals ze mij laat ontwaken. Met haar ogen zoekt ze mij waar ze een vlinder mag zijn en ben ik het gezicht dat ze in al haar dromen bewaart.…

Was ik maar weer klein zonder al die zorgen zonder al die pijn voor de dag van morgen kan dan niemand er iets aan doen mij weer laten lachen en dat ik al die tranen weg boen zodat ik weer kan teren op mijn krachten ik ben kapot van al dat vechten is het dan niet te zot heb ik geen rechten?…

nog nooit was 't in mijn tuin zo vol met alles wat mij roept zo één met wat vandaag mij leven doet nog nimmer was de harmonie in voorjaarstonen beter hoorbaar door lente zo gespitst op dat wat leven is waar mussen kwetteren om mijn oudbakken brood en vinkjes snel hun nesten vlechten de meesjes 't hoogste lied inzetten zelfs achtergrondgeluiden…

het boeddhabeeldje sprak me aan, 'heb je een geest of ben je een geest?' vroeg de beste man, en brak in lachen eerst, en toen in stukken uit-een.…