Alle inzendingen, jaar 2009, week 22

je stapte mijn leven binnen zonder een pardon ik realiseerde dat jij mijn toevluchtoord kon zijn waar ik even kon zijn zonder pijn liefde werd me automatisch gegeven ik hoefde er niet voor te bedelen ik kon mezelf zijn ik hoefde niet meer alleen te zijn als ik bij jou was was alles goed geen problemen, geen stress alles verliep vloeiend…

alsof je het niet kon genieten bezitten vroeger als een spons het leven wilde indrinken te jong te weinig om echt mee te doen hoe je nu hongerig probeert in te halen voorgoed voor eeuwig…

ze zong het lied van de voorbije jaren van liefde en verraad van vreugde en verdriet van wachten op vervulling maar al met al zou ze het zo weer overdoen…

Op hol geslagen; als je weer thuiskomt, is je vertrouwde omgeving vreemd geworden, na dagelijks heen en weer geslingerd geworden in een prettige sfeer. Het leek erop, dat je in een aparte wereld was gaan leven. Bezield van een grote afstand, de kunst om met weinig woorden veel te zeggen: een geestverwant; een fragment van angst.…

de klokken luiden hun lied de zon gaat weg verlaat de dag als deze is er ooit bewezen dat ie opkomt opnieuw opnieuw opnieuw voor ieder wezen opnieuw leren leven in ruimte en leegte luiden de klokken hun lied en op de straat en in deze steeg een lied dat het leven draagt op de schouders van geesten een traan klinkt er is nooit…

woorden werden rondgestrooid als het kussen leeggeschud vanaf de heuveltop omlaag gegooid stoof het snel van hut tot hut. woorden droegen immer verder dreven dreigend op de wind kwamen in steeds verder oorden waar men nu ook veren vindt Wie zal al die veren rapen uit die kussensloop ontsnapt of een laster in doen slapen die uit alle naden…

Maar ik wil niet Niet luisteren, denken Horen, zilveren woorden laten spreken. Slechts emotie Overspoelen, verdrinken Stikken, nooit meer denken Mag ik – Kan ik Voor deze keer, altijd een eeuwigheid Niet meer denken? Maar ik wil Stilte Haar gouden voetstappen geflankeerd door rede weerklinken in geluid, binnenuit van mij altijd horen…

Soms heb je weleens van die dagen Van die dagen dat je je echt kut voelt Van die dagen dat alles mis gaat Van die dagen dat je alleen nog maar wilt huilen. Die dag is voor mij aangebroken Nare dingen komen en gaan. Soms zou ik willen dat ik de tijd kon stil zetten Gewoon heel eventjes Eventjes om uit mijn lichaam te stappen En naar iedereen…

Gewapend met zijn pen en blocknote in zomers shirt en korte broek loopt hij in de richting van het park want de inspiratie is ver zoek Misschien ziet hij in bomen en planten iets wat zijn schrijversgeest boeit zodat er willekeurige woorden ontstaan en tot een pracht gedicht weer bloeit Of ziet hij op dat bankje misschien een verliefd…

zware verwijten grof en brutaal minachtend ging jij met mij aan de haal meedogenloos hard en verbeten laat jij mij bijna vergeten dat je een dochter bent van mij met lief karakter vrolijk en blij helaas dat beeld heb jij doen vervagen zie ik nu als ik denk aan jou een qua uiterlijk prachtige vrouw zo hopeloos verstrikt in haar zelf…

Daar is kortstondig plots dit helblauw wiegelen in de wind en buitensporig de vlier zich nestelend in de oksel van de wilg een geur zo welig zo bemind geen mens die het verzint…

Dit moment moest langer zijn Jij alleen jij Want ik ben ons Niet geboren maar geworden Ons leven Is dit moment.…

Wat heb ik misdaan, dat ik nu niet vrij kan gaan? Gevangen in dit lichaam voel ik me eenzaam, zwijgzaam. Het verlangen zo ontzettend groot, geef ik mezelf niet meer bloot. Wens ik vurig naar zelfvertrouwen, ondertussen steeds meer mijn masker aan het opbouwen. Hopend dat zelfrespect ooit de plaats van onzekerheid in kan nemen, en het einde…

Het licht schrijft zonder woorden en wars van alle schijn, het zingt van zoveel heimwee van verlangen dat niet ophoudt, van vervulling en weer opnieuw... Het licht schrijft zonder woorden van eb en vloed, van tranen en durf, van moed. Het licht kent geen ophouden, geen vertraging, het wenkt en groet.…

Midden in de lente Zaten zeven dementen Te suffen op hun verdroogde krenten Een meisje liep voorbij Likkend aan een ijsje Een jongen floot haar na - Het bekende wijsje Plots waren de zeven weer bij de tijd Dankzij de jongen en de mooie meid…

Steeds wanneer ik mezelf zie staan herbergt de tijd verloren dromen die in mijn jeugd als een mand vol nachten de angsten in het duister fantaseerden om toch maar heel even iets van liefde te mogen proeven wanneer mijn eigen armen me warmden krakende deuren die als pencelen met zachte strepen werden gesloten hielden niet de woorden tegen…

Vorig jaar is hij overleden Plotseling, zonder een groet Het is al weer een tijd geleden Maar ik weet het nog zo goed. O, God, ik mis hem elke dag Ik praat nog steeds tegen hem En ben nog heel vaak van slag Ik hoor nooit meer zijn stem. Ik blijf aan hem denken Het is zo stil in mijn huis Ik blijf aan het herdenken Ik voel me niet meer…

ik woon in het park der geestelijke onnozelheid mij ontgaat niets en alles maar ik word gestuurd of wellicht om de tuin geleid het stroomt over voor mijn ogen en lijk kunstig door de werkelijkheid bedrogen ik vul dus geen zakken met zand en schuif gewoon op met de ademende vloed; ik laat me de eb ontnemen daar sluit ik de…

De flamboyante islamofoob krijgt in Europa zijn eerste doop. Hij maakte opgeld met Fitna-geweld. Kabouter Bos moet voor hem op de loop.…

Samen kijken wij naar de sterren, zij aan zij, ik fluister je lieve woordjes toe, we zitten daar, op het dak, maar we zijn nog lang niet moe!…

Net zoals Mona Lisa’s ogen weet ik niet welke richting onze liefde uitgaat waar ze naartoe leidt Een kronkelend pad op onze levensweg maar geen kompas, geen ster hoeft ons de weg te wijzen Ik voel wat jij voelt Jouw wereld is de mijne En toch zo veraf…

achter gepeins over gemis schijnt vaag de kans voorbij de schijn doemt soms de oplossing bij de intuïtie ligt vaak de waarheid kom van je wolk verwarm mijn aarde beleef de liefde zonder voorwaarde…

In een bed vol veldbloemen vlijde jij je naast me je handen streelden wijl je ogen blootlegden wat verborgen was onder de oppervlakte van verlegenheid grassprietjes kriebelden terwijl onze passie opbloeide verder reikend tot over de horizon…

haast een geval apart zo voel ik mij zo hèèl veel heb ik meegemaakt ik ging door menig dal van pech en verdriet zo uitzichtloos niets in het verschiet moeizaam en heel alleen worstelde ik overal doorheen ik zie het als een leerproces een jarenlange levensles die mij gevormd heeft tot wie ik ben en ervoor zorgt dat ik mijzelf…

het was geen vlucht je laatste zucht slechts een verplaatsen in uniek verbazen alleen de andere ogen keken ongerust enkele heel opgelucht na jouw loslaten je ziet ze staan uit die kring ben je weggegaan voelt hun verdriet maar weet jouw leven niet voor niets…

groen, graag zo de tuin gezien planten en poten zaden in rijen gegoten maar wel binnen de perken en jij, jij verfde mijn huis in dezelfde kleur je ging jezelf te buiten en haalde mij naar binnen…

Te intensief dat hoorde je wel vaker van die wolf, dat beest en ook ik ben die eenzame mens geweest zo liep ik dagenlang van geest naar beest van feest naar geest met zonderlinge gedachten zo liep ik dagenlang van angst naar lol ging ik helemaal uit mijn bol totdat ik mijzelf vond in mijn hol zat er geen limiet aan mijn plezier…

Mijn voetbalclub staat lelijk in z’n hemd, Want de play-offs gingen alsnog verloren, Maar wel heb ik toen woedend wraak gezworen En donderdag heb ik dus niet gestemd. Want mag mijn elftal niet Europa in Dan hoeft voor mij Europa evenmin.…

de buurman is aan het verbouwen hij hakt en slaat de spaanders in het rond schuim staat op zijn mond terwijl hij klopt, boort en vloekt sjouwt, sleept en zoekt naar zijn gereedschap en handigheden om met een elektrische zaag van de juiste diameter af te zagen en dan net een centimeter te kort, zak!…

tracht het recht te trekken het touw dat slap hangt en mij tussen de gebouwen, eroverheen te lopen en niet hopen op een wonder maar gewoon zo zonder dollen ik dit uitzicht van torens en straten en huizen onder mij als een platte- grond door te lopen en dan het dak op en het trappenhuis de trap af om uit te komen in de wolken? dit…