Alle inzendingen, jaar 2009, week 38

men kwam te vroeg de baai de boeg jij riep verhalen voor en achter de boeg te vroeg de lente te laat de winter koning koud vroeg jong te laat oud groot gebruik ruik eens aan je gevoel nee jij weet niet wat men bedoelt jij bent verneukt een kreukel in je papier daar zijn zij en ik ben maar hier de laatste de eerste de laatste…

Licht schept ruimte om te overleven maar toch overwint het duisterzoeken rijkelijk te vaak zwart vreet het wit wit knabbelt slechts wat randjes zwart donker lokt nuances laat ze verdwalen spoorloos verdwijnen in schaduwmoeras waar de zon slechts met donkere blik kan vegeteren de dag verkort tot nacht nog levend springen gesprokkelde…

Jan Peter heeft een glorieuze week Hij mocht er bij de topontmoeting tussen En ook nog eens Michelle Obama kussen Hoewel ie daar wat lodderig bij keek Zo ben je hier een loser en uit vorm En héél ver weg lijk je ineens enórm !…

waar bevroren water de zon omvat en schaduwen dansen rond verglijdend licht draait zij een laatste pirouette strijkt haar veren glad en vlijt zich sierlijk neer om te sterven zoals alleen een zwarte zwaan in schoonheid naar het wit kan gaan…

Er komt meer klaarte licht dringt door alle takken bomen lopen leeg…

Een rustige septemberavond De avond valt vroeg De nacht is lang De laatste zuchtjes van De hete zomeravonden Lichte bries over je huid Licht rillend, gehuld in zomerkleding De laatste witbiertjes Een ultieme groet aan De geslaagde zomer Die heerlijke avond Verwacht men de winter Maar toch eigenlijk ook niet…

Uit haar veren weerklonk de zwanenzang, zonder blozen stapte ze uit de warme nacht met beide lippen half geopend, waarmee ze mij een teken gaf, - wacht met verpozen niet te lang - lag ze daar als een zoete vrucht te rijpen waarop ik wachtte, de blanke borsten rezen in het ochtendlicht, de ranke benen half uiteen, ontbood ze mij voor het…

De late middag in de avond leegt de gedachte die defaitistisch de noden kent van lege handen, ofschoon de regen het laken contourloos etst en jouw schrei die verloren klinkt alsof de dood jouw lichaam kent het gevecht om zielsbehoud met voorwaartse dromen vullen het glas dat zonder rand al gauw te vol geschonken wordt…

Langzaam trekt de zomer haar groene kleed weer uit en verwelkomen we de herfst die zal schitteren als een prachtige bruid gehuld in goudglanzend rood en okergeel getint brengt ze ons in vervoering met haar kleurenpracht tot ze haar kleed voorgoed laat vallen dat verwaait in de wind en ze de aarde bedekt met een zacht bladerentapijt dan…

OVER EEN REIGER Een reiger zag eens, op zijn vlucht, een vijvertje vanuit de lucht, en had een vaag vermoeden dat, zoals het hoort, er vis in zat. Dit liet hij weten aan een maat. Die sprak tot hem, na kort beraad: ik laat je niet in ’t ongewisse, zal het wel even uit gaan vissen.…

zware woorden woorden als zwaarden die hakken en houwen scherpe woorden die kwetsen lieve woorden om je zin te krijgen dreigende woorden die je nek afknellen verklarende woorden niet altijd te geloven woorden die wegen als lood levenslang meegaan een tattoo op je ziel en af en toe een woord van liefde dat maakt al heel veel…

Hoe doet dit licht je deugd, al weet je ook dat morgen of misschien al gauw de luchten dicht en grijs gaan worden, regen komt en bladeren met velen vallen. Je ziel verheugt zich nog, al is er zekerheid van afstand, treurnis, onbegrip en dood. Hoe kleuren nu de bomen geel en rood in duizend tinten die je ogen op doen lichten als bij het lezen…

Zijn het letters en getallen die regen kunnen vullen gedachten die soms wel of niet ‘t dagen verhullen. Is het enkel bij dromen gebleven in weerbarstig leven zijn ze al ingelijfd en redelijk bejaard reeds bedaard. Ik schouw en denk elk hart dat sloot vindt eens de dood. Gedachten die soms wel of niet ‘t dagen verhullen. Zijn het letters en…

de put te midden van heuvelland in strelende wind echoot zacht de klacht van het ongeziene langs stenen met mos gesmoord drijft nog immer ongehoorde eenzaamheid waar een poort de kleuren dempt in droefenis stemt een gevangenis van verdriet diepte die doorboort zolang de glooiingen niet strijken zucht het verborgene voort…

Zoek je het échte diepvriesgevoel ? Dan is Pluto niet langer je doel ! Een krater op de maan kan ruimschoots volstaan voor de nieuwbouwplannen van O'Cool.…

Ik sta stil ook de bomen luisteren naar jou en de dagen verlopen tot een zachte zucht hoor de bladeren zacht ruisen onder de klanken van jouw zinnen vertel je jouw verhaal en wij tellen de samen de jaarringen van jouw hart…

de smaak van je lippen nog op mijn mond voel ik de avond door m'n haren fluisteren als ik 't grindpad verlaat en achter mij de deur dicht valt So long, Marianne…

in alle woorden schuchter geschikt zal hij je vinden dagen verglijden onmiskenbaar het hart is te week van maand tot jaar herken dit gevoel vergeet niet te bezinnen weet daarbij ook dat je zal terugkeren nooit onbewust wellicht in een ander gedicht…

in die droom over water of over glas zag ik de dagen voor me, maar bleven vragen liggen voor later ik was daar niet maar hoorde wezens van papier in een verheven stad onder een heldere nacht zacht zingen was je maar hier.…

"Het feit dat ik, zelfs op het moment dat ik een gedicht schrijf de betekenis van mijn gedichten niet begrijp, wil niet zeggen dat ze geen betekenis hebben."…

zware woorden woorden als zwaarden die hakken en houwen scherpe woorden die kwetsen lieve woorden om je zin te krijgen dreigende woorden om bang te maken verklarende woorden niet altijd te geloven woorden die wegen als lood levenslang meegaan als tattoo op je ziel…

uit de mislukking werden zij herboren zij zongen hun lied uit liefde uit verdriet er ging zoveel mis en toch nooit vergist in de keuzes die wij maken geesten lachen praten er hangt iets in de lucht het is eindeloos blauw dit leven waar ik van hou muziek op de planken gevangen in dromen en gedachtes in de lessen des leven aarde…

gillen schreeuwen vloeken bloed aan alle kanten smurrie onbenoembaar pijn pijn er komt geen eind aan weer scheeuwen kleiner daar is hij of zij maar wat kan mij dat verdommen ik ben moeder MOEDER…

zo eindeloos wijd ligt de wereld nu open dat het uitzicht mijn geest verrijkt helemaal anders dan zomer waar groene omstanders me in beperkt blikveld laten dromen…

ná onze laatste zucht waait de wind gewoon door mijn ziel zal onbelichaamd zijn in eeuwige vervoering…

het donker van de avond heeft zo zijn geheimen de deurbel zoveel warmte bij de omhelzing niemand hoeft te weten geen mens hoeft te zien hartstocht, passie geritsel van kleding stukken slordig neergeworpen door gang en kamer de bank vertelt kreunend een verhaal twee lege glazen zijn in de nieuwe morgen stille getuigen de deur was…

je bleef staan stopte met bewegen je ogen ontsnapten je lachte verstild vluchtig en blij keek naar mij schudde ijs uit emoties ontdooide je handen omvatte met woorden het vuur de pijn van verbranden je masker van as vervloog in verstikkende rook angst werd weer zichtbaar schuld en de schande tranen die kwamen want…

Hoe oud in nieuw de bar collecteert in heuse kuise kousen, het hemd de rok nog nader komt tussen beschonken navels, waar eender, maar dan onbedekt, het staren is begonnen Hoe oud in nieuw het kruis vertaalt in bellen per mobieltje, gemixte tijd een hoedje draagt langs krukken Replay-heupen, waar lol of lust geen fooien schroomt voor rammelende…

berijpte ochtendbries knispert laatste blaadjes herfst dwarrelt weg winter claimt ijzig de tijd tot krokusbloempjes je kleuren…