Alle inzendingen, jaar 2009, week 39

met opgeheven hoofd drink ik de zon die nog steeds weet op te duiken tussen gestaag passerende wolken en elke slok geeft me weer vleugels om te vliegen naar het minimale blauw pas als de zon er geen gat meer in ziet laat ik me kisten…

je kijkt ontwijkt de dag die er nog is vergeten in de tijd met een sluier van niet weten draag je stiltes in me op kijk je blind naar ons verleden alsof de dag is afgegleden tot een wereld die je mijdt maar soms verlicht de helderheid je ogen schittert kleur tot regenbogen zie je wat ons samen maakt dan ben jij opnieuw de moeder…

Ik hoorde verborgen stemmen in de toppen, orgelpijpen in een storm, bewogen door het ritmisch gorgelen van het riet, gedirigeerd door wind en wat men alleen maar horen kan maar nimmer ziet, laat zich niet foppen door het steunen van onvermoeibare instrumenten in het ven en griend, wat voor alle buitenlieden als concert - zaal…

Graag aan je lippen gerust om de woorden te vormen die je sprak Aan de borst gelegen om gevoed te worden tot de tepels gingen bloeden In de warmte van je blonde haren van rijkdom en goud gedroomd tot jij verlangen werd een valkuil voor een bloedend hart onze voorhoofden tegen elkaar lippen onbereikbaar ver Alsof we hart en ziel konden…

Het doek valt de afgrond nabij wolfijzers overal je gedachten verscheuren je krachten versmachten Alleen de blinde ziet wie je bent Alleen de dove luistert naar je stem Het monster slokt je op maar moeilijk te verteren ben je Deze wereld is je vijand denkt waar is die nu beland en jij geeft hem gelijk Dit blijspel is niks…

Ik verloor de tijd toen ik een zwerver hoorde spreken over onwerkelijkheid en het vergaan der dingen. Hij sprak over vroeger en verborgen blauw over versnipperde gedachten weggeworpen in de mist. Over dwalende geesten in vluchtige straten spottende ogen hiaten in de nacht waarbij een rimpeling streek over zijn oude gezicht.…

In de avondschemer sta jij daar grillig en krom, een beetje raar Alsof je uitkijkt over de velden met een enorme bos verwilderd haar Donker en grauw en waar kijk je naar Eenzaam en geen andere boom te zien Krom, door ouderdom versleten, bijzonder als je bent, jij wordt dus niet vergeten Donker en grauw, een oude vrouw Geen heeft zo…

braamstruiken, helmgras en duinkonijnen kunnen niet kiezen voor mijn hazenpad zodra Leviathan luimende kustlijnen in woede zal dragen op haar schouderblad landhongerig de zeereep wil ondermijnen en verbouwen tot zonloze dodenstad die in gedenkbladen zal verkwijnen wanneer de klaagzang klinkt van cherubijnen niemand nog kan schuilen onder…

Herken mij want ik ben je beste stilste vriend armoede, eenzaam zuchten, schrikbewind wanneer mijn nood het grootst is, voel ik maar enkel pijn, gevolgd door mijn gevoelens deel ik mijn eenzaam zijn. Eenzame onaantrekkelijke toekomstgedachten die luide stem die diep van binnen klingt, die raad geeft en eenzamheid verdringt.. Genegeerd heb…

Vandaag kwam Scheringa zijn schaatsploeg presenteren 'N voetbalclub én 'n museum, 't kan niet op Maar nu gaat heel die boevenbende op de schop Alleen dáár wou ie ons niet over informeren Maar wel met lenenpuntenel je klantjes lokken Dirk is een held, maar dan op geitewollen sokken. ----- DSB presenteert schaatsploeg…

aan mij trekken vaak stoeten voorbij ik spreek liever van stille tochten geblinddoekt passeren verdrongen gedrochten elkaar vasthoudend in een rij, zij aan zij doorgaans zijn ze ook in schaduwen gehuld nauwelijks zichtbaar voor mijn ogen omdat de ziel maar niet wordt bedrogen immers die is al met te veel spagaten gevuld ze zingen het oude…

voordat ik ontzield me achter wit en blauw schijnvleugelig beweeg wees ik graag vandaag en morgen in mijn immer groene streek met zicht op wei restheuvels eroderend vrij veldbloemen langs holle wegen glinsterend blauwgroene beken in ’t bos kabouter spelend en zelfs ben ik de speeltijd voorbij er is altijd geluk zo dichtbij je…

Leiden ontzet drie oktober haring en wittebrood toen nooit gezien te duur voor de zusters van liefde wel hutspot met klapstuk ik gruwel er nog van mogen de kinderen van het weeshuis een gratis rondje in de zweefmolen strak en saai het uniform wat wilde je graag zo’n gekleurde tennisbal in een netje met een elastiekje er aan pas later…

op een kleine heuvel heb je de citadel gebouwd onneembaar en vertrouwd de stenen zijn je zonder vragen aangedragen alleen de kleur heb je geschouwd met cement uit alle lagen tolerantie hechtte jij de verdere expansie maar je vrijheid was ommuurd het veilig nest gevangenis op uitbraak werd gevuurd bent ondergronds gegaan gevlucht…

Om alleen maar naar je kijken, drijvend op een laatste strohalm en je te zwemmend te bereiken, verwaaid onder wolken waaruit druppels zich aan regen hechten, in de spiegels van de tijd verlost, komen we onszelf weer tegen, opkomende dorst verlegen lessend van haar borst, rimpels fronsen in het water, oprijzend worden over…

van nooit meer en nooit weer van geweest en verloren herinnering van pijn en verdriet ’ t overkomt ons allen ook al wil je het niet…

De liefdestrouw beleeft beroerde tijden: Jolanthe is niet langer meer bij Jan En Sonja Bakker niet meer bij haar man En ook Vanessa is sinds kort gescheiden. En weer zijn nu twee partners niet meer vriendjes: Agnes Jongerius en Bernard Wientjes.…

Soms is je ritme van slag lijkt de juiste toon maar niet te vinden zit je in een andere maat vibreert je gevoel daar op een andere golflengte dat voelt dan als eeuwig maar blijkt achteraf toch kort gelukkig kan je ritme ook weer gaan kloppen zolang je hart nog klopt…

Ik wil zijn wie ik ben, Oorspronkelijk, Puur, zonder een masker. Ik wil zijn die ik ben, Vrij, ongedwongen, Ontvankelijk. Ik wil zijn waar ik ben, Hier, daar Overal. Ik wil zijn als ik ben Vandaag, morgen Altijd. Ik wil zijn wat ik ben, Man, vader zoon. Maar ik wil vooral mezelf zijn met jou.…

Altijd zijn wij mensen onderweg Onderweg naar huis of werk Op weg van huis naar de kerk Wij mensen blijven onderweg. Onderweg zijn, hoort bij het leven Nooit kunnen we blijven staan Wij moeten ergens heen gaan Dit is en blijft een vast gegeven. Wij mogen ook onderweg zijn Want onze toekomst is in Gods hand Wij zijn onderweg naar ’t Vaderland…

de wind neemt m'n gedachtes mee ik ga er achter aan alsof ik op bladeren jaag die rollen over de grond van deze lange straat. (waar zijn m'n gedachtes nu? o ja, door de wind meegenomen. honderd keer herhaal ik dit in m'n verwarde hoofd. op deze kille ochtend deze onrustige ochtend). een hond blaft in de verte, angs- tig verward…

de rode draad ontrolt zich als een vaargeul het roer zoekt mijn eigen koers de steven kiest richting…

Ik zei de hond maar niet te hijgen toen ik je daar je zo breekbaar zag. Alle ramen heb ik dichtgehouden, alle vogels vroeg ik stil te zijn. Bad de kerk een doofkoord te rijgen voor elke voorgenomen klepelslag die je uit je slaap zou kunnen houden. Zodat ik jou, zo mooi en stil en klein als je daar nu ligt, je in gedachten nog even…

Als kind droeg ik het liefst mijn voetbalbroekje Een witte van katoen Moeder had dan altijd hetzelfde verzoekje Een pleziertje dat ik haar bijna nooit zou doen Maak je nu niet weer meteen zo vies Probeer een dagje schoon te blijven Ik dacht dan altijd maak je maar geen illusies een héle dag, je kunt het ook overdrijven Ik wilde dat…

Ik boog mijn voorover en keek in het water en zag daar mezelf, zo helder als glas, maar ik schrok zo van die tronie bij een rimpeling later dat ik nu zeker weet, dat ik het niet was.…

Zeg Burgemeester hier is nou ´n buitenkansje Dit wordt uw eigen villa aan de Zwarte Zee Nú 10 % en als u instapt doet u mee Gewoon een krabbel en dan doen we nog ´n dansje En dat terwijl ie nog geen zin Bulgaars beheerst Van alle sufferds ben je dan wel ´t hardLeerst. ------ MAASTRICHT - Het Bureau Integriteit Nederlandse…

Wat ik zal bewaren is slechts wat stof in mijn hand met wat aarde. Zo is voor ieder mens iets anders van belang. De één denkt aan het onstoffelijke, de ander een stukje lievelingsbehang. Wat ik bewaren zal hier op aarde is juist het stof en die terugkerende aarde. Dan blijft het duister over. Kijk : boven op mij groeit reeds het lover…

'alles is verleden tijd sprak de dichter' in de schaduw van oktober ben ik het die amechtig tracht mee te liften op de rug van een seizoen van verval met de snelheid van vallende eikels gaat het snel bergafwaarts…

het is toch ongehoord de bank heeft nieuwe codes staat U groen, ga maar pinnen staat U rood, dan gaat het mis U krijgt nada, noppes alleen een rode kaart probeert U het elders? Uw hand wordt afgehakt…

misschien wil ik niet meer luisteren naar het getik van de klok ze nadert het herdenken door een ritmische onverschilligheid het gebeurt zonder woorden zoals wolken onder de maan of het traag vallen van septembernevels die de laatste bloemen doen verdwijnen achter leeggeroofde bomen vreemd is dit niet ieder uur belandt in het…