Alle inzendingen, jaar 2009, week 49

Traag valt een herfstblad op mijn pad en ik dien nederig te wezen - tegen elk wat wils - wanneer ik mijn tred verzet door afgestorven bladeren geen schaduw of verlangen bietst van het geluk om me te raken en het is alsof december de dood zacht in mij laat spreken ofschoon ik met liefde de adem proef welke in mij een weeïg gevoel…

dichten is als zandweten terwijl mijn bloed fluistert met de golven en mijn hoofd blauw en helder is waan ik mij zeegodin nooit van de kust verlaten dan ... en pas dan vloeit de woordenstroom dwars door me heen…

losgeweekt in het nachtkleed reist ze van kust tot kust mee tot een ommezwaai in vertrouwen. op het keerpunt van een unieke wind klikte de stille romance goed. een weldadige dikke boom keek door het donker raam heen. op het nachtkastje scheen warm licht van het ogenblik. gevel en comfort riepen : rep je voor het elan, want met koele…

Slijmerig modder Afgebroken zwakke tak Gifruikende sloot Bruine bladerdrap Vies vuil grijze Tegel Zwart moordend asfalt Verloren geliefden Huilende zielen Verdwijn Maagdelijk wit Onder Grote vlokken Spierwit verdwenen.…

Op rechte regels schrijft men stadswijk in je huid jij leest het wel maar spreekt de letters uit zoals kinderen doen die het spellen wel beheersen maar gaandeweg het woord verliezen in het geluid van al die losse letters Als al jouw groene schriften zijn beschreven en je toch vlinders tekent tussen letters door heb je misschien…

Als het spotlight aflaat niet meer streelt En men denkt het verkregen alleenrecht te verliezen Hergroepeert innerlijke onrust in darmen die kraken En revancheert hij met ongenuanceerd populistisch braken Theater concurrentie geen Oude Diva zal hem verstoten Van zijn publiekelijk verkregen niet altijd even fijnzinnige troon Aangehoord met…

Ik had een huis, een vriendin en een goede baan. Voordat ik het wist, Was ik alles kwijt, dakloos en eenzaam. Ik had honger en niets te eten. Geen water, kon nog geen eens uit mijn lichaam zweten. Het was wennen zonder geld en vrienden. Ik liep de hele dag over straat om warmte en eten te vinden. Op dat moment werd mij bekend waar…

Hij trilde van verlangen Zo lang had hij gewacht Hij kon niet meer Ze was ten slotte de zijne Doe je jas uit : zijn stem klonk schor. Ze wist dat ze er deze keer niet onderuit kwam Krampachtig dacht ze aan haar geliefde. Haar gezicht verraadde haar gevoel niet . Het kleine meisje zwaaide Ze onderging haar lot , hij was immers…

De ontkieming in het levenslicht kleurt een schilderachtig tijdsgewricht, pendelend van kleur naar penseel, streellichtende schildering: zacht warm en emotioneel. De jongleurs jongleren behendig in dit tafereel, Kabouters dansen vrolijk rondom een prieel Prinsen en prinsessen vormen statig een geheel, Ridders en piraten strijden moedig onder…

Zij leest mijn versjes en ik huiver. Haar taalgevoel is scherp en zuiver. Ze legt de vinger op die feilen die ik probeerde bij te vijlen of te onttrekken aan ’t gezicht, maar niets ontgaat haar streng gericht. Ze laakt gemakzucht, rijmelarij: bij ‘n ander mag dat, niet bij mij! En je zult zien, als ik mij inhoud, verwijt zij mij gebrek aan…

soms is mijn wereld zo groot dat het geringe genoeg blijkt zoals leegte mateloos ruim kan zijn in verlatenheid daarom besproei ik het uitzicht vaak met stilte…

Hele horden hoeren zijn - zo is gebleken, Zeer onlangs in Kopenhagen neergestreken, Om er met hun lichaam en hun charme, Mens en aarde verder op te warmen.…

Balans in gedicht in alle zinnen open gewichtig overlopen. Soms voelt een gedicht zich een verstekeling met of zonder gezicht. Zonder de poëzie was de kruim tot leven aan anderen gegeven. Muze, is verleiden, alleen te zien ene zijde, nooit ziet men het geheel. Geschreven woorden verkort en in de breedte oneindig even.…

horen hoe een vogel voor het raam de prille dag bezingt, weer zichtbaar maakt hoe de klank herkenbaar wordt van luisteren (naar J.Deleu: landschap)…

blijf mij halverwege ontmoeten nog groen in onzekerheid geniet van wat niet uitgesproken wordt maar door fascinerende kronkels wordt verwoord in plaats van te dicht bijeen begeerte te vergeten…

soms zonder onbespiede ogen die blikken brokkelt er een steentje af van de door haar opgebouwde muur laat ze de fluister toe bevangen in een droomland van verlangen het zou zo anders kunnen zijn slaat ze koesterend haar warme dekbed om zich heen als ze maar weer durfde dan weer sluit ze het gordijn stapt terug in haar echte wereld…

zij passeerden boom voor boom de takken kalend maar ieder had in kleur een eigen droom ze waren opgetuigd met stemmingen van toen het groen met zilver rood met goud alleen de piek doorstond het jaarlijks onderhoud steeds kleiner het formaat ballen schitteren herinnering het kalend groen heeft plaats gemaakt voor kunst de lampjes hangen…

we smolten ineen van liefde in het beddenzacht jij bent mijn licht om te willen leven dag en nacht…

in dit gedicht wil ik wonen nu het af is en geschreven kruip ik er opnieuw in zie hoe ik kan staan in deze woorden langs de lat gemeten van geweten trek ik ze aan als een geheime voering in een jas misschien maar zo is 't zoals het is…

Het gaat met onze straatburgers heel goed: Ze worden hier in Groningen gewogen En zijn ze veel te dun in onze ogen Dan worden ze verplicht flink bijgevoed. En als ze veel te dik blijken te zijn Dan gaan ze noodgedwongen aan de lijn.…

Nu jullie gans zijn uitgedoofd zet ik de bijl in alle takken van de stamboom in mijn hoofd om het leven te herpakken moet ik de verwachting doden en in oude wortels hakken zelfs het mooiste mij geboden heeft nu alle vrucht verloren van geloof in jullie goden niemandsland zal mij bekoren tot ik uit de laatste strohalm als eerste nazaat…

soms is alles donker en stil donkergrijs en kil niets dat nog wil alleen en stil in huis geen geluiden te horen niemand gaat me storen in dit donker en stil hoe hard ik ook gil hoe graag ik ook wil niemand zegt sst stil ze slaapt straks is het weer licht het einde in zicht zal het duidelijk zijn rauw en bezeerd van deze pijn…

aan ieder die een masker draagt aan ieder die nooit echt lacht aan iedereen die eenzaam is aan ieder die zich vaak vergist aan ieder die zonder zit aan ieder die probeert in licht aan ieder die anders is aan ieder die midden in het leven staat aan ieder die nooit in het systeem past aan ieder die begrijpt aan iedereen die kijkt naar…

Zonder een vrouw is een man altijd onvruchtbaar.…

Je lijkt een kind als vele kinderen Omdat de buitenkant niets vertelt Maar diep van binnen, binnen in jou Raast er een storm van geweld. In dat kleine koppie van jou Steekt alles nét even anders in elkaar Het wereldje waarin jij leeft Is vol van angsten en gevaar. En ik, ik wil je zo graag laten zien Dat jouw wolven gemakkelijk…

We dwaalden langs akker en door veld door veld en langs akker Zon en wind hielden ons wakker we kenden tijd noch uur We maakten zo ons avontuur... uitgedaagd door 't landschap Jij zei: we hebben wind in de rug Ik zei: we blikken in een laagstaande zon Op de weg terug was het net andersom.…

onze aarde tranendal van pijn en vreugde…

waarom heb je nou niet gezegd dat je van plan was dood te gaan ik had je zo graag nog even geknuffeld nu lig je daar in dat koude graf en ik mag er enkel voor staan met zoveel mensen om ons heen die niets weten van mijn straf niets weten van mijn pijn van de warmte die eens was en eigenlijk niet mocht zijn toen we tot de vrees voor paus en…

Om de hoek waar het was de plekken waar het gebeurde, cafés met namen als Vaarschuit en Pinkster. En op de andere hoek weerklinkt nog altijd de galop van het paard, zijn box in een steeg, oude stad. Het hakken, het maken van wat erin zit heeft zijn eigen hoek, en hoek nummer vier was de plek van het ziekenhuis waar jij ter wereld…

nog even en dan zullen ze zich als bruiden weer tooien met voile en ragfijne tule van inwitte sneeuw ze laten zich niet over het hoofd zien…