Alle inzendingen, jaar 2010, week 13

Gedoopt zijn in de naam van Vader, Zoon en Geest, denk je daar aan bij het Opstandingfeest? In Zijn dood gedoopt, met Hem begraven door de doop in de dood. Hoe ingewikkeld het ook is het feest van de verrijzenis is bij Zijn dood begonnen. Met Hem gedood, bevrijd van zonden, vernieuwd, verblijd de windsels opgewonden. Bij…

ik doe een stoelendans geheel alleen en zie de kim rondom ik ween menig steen weerom weerom…

Niets in je leven is onbelangrijk voor mij ik sta aan de deur van je hart, klop weet wat er in je hart leeft zelfs gedurende je zwerftochten. Ren niet weg, loop rustig. Wat kan werkelijk voldoening schenken of vrede jou kracht en moed brengen zie je de forsythia de voorjaarsboden niet. Het hindert niet hoe dikwijls je die handen of het…

Je kunt me niet vergissen omdat ik vergeten ben dat taal ook letters heeft en niet alleen gebarentaal is zonder komma's en punten.…

men dichtte je psychopathische trekken toe wat dat betekende vroeg ik toen werd je meegenomen naar een duister einde zonder bewustzijn…

de dag en de nacht kussen elkaar gedag zegt de nacht ga lekker rusten ik hou vannacht de wacht…

Natuurlijk hing u aan het kruis het licht scheen op u aan weerszijden schaduwen mijn blik bleef op u gericht hier ontstond spanning van de Zoon van God die onze Christus was met de zonden van de wereld een vader, die zijn zoon geeft om anderen te redden hoeveel zonen gingen u voor maar u was de zoon van God een sterveling onder de…

Ouderen geloven alles, mensen van middelbare leeftijd wantrouwen alles, jongeren weten alles.…

Hey maatje, is alles oke? Mag ik je iets vragen? Ik zit er best een beetje mee Dus ga ik het er toch op wagen. Mag ik jouw ziel eens zien? Dan show ik jou die van mij en je krijgt er bovendien een beetje liefde bij. Beloof je wel dat je voorzichtig zal zijn trek je geen wonden open van weleer Die doen soms nog steeds een beetje pijn Heb…

de schildpad spartelt driftig en in levensnood ondersteboven…

In de ruige eikenkruinen soest zware zomer levensmoe sluipt jong najaar strijkend rond daaronder trillen - deinen - zweven verwarde spinnenwebben kleven aan een zonnestraal hun schittering siddert voelt zich gevangen - wil vlieden popelt uiteen te springen vliegt versnipperd omhoog tussen de takken spelen verspreide vingertopjes van…

het wemelt van kabels in mijn kop en onder de grond is het niet anders hij wil / los van kabels terug naar toevalligheid ongebreideld weg van wolken en wind openhartige omhelzing van kijken en staan vluchtige flair van ruiken en gaan op zoek dus naar spaarzaam besef van / dit gaat niet stuk op zoek dus naar de tedere kus…

stille zaterdag kil en koud en grommerig ook de zee…

Al was het maar met fluisterend genoegen, opwaards bewogen door een zachte lentebries, kijk ik naar het ontwaken van een nieuwe dag. Ik laat de klok van het leven zwoegen, en selecteer de dromen waaruit ik kies. En weet je, weet je wat ik zag?…

De stilte na de dood, na het lijden en het afscheid, wachtend op de morgen, maar zo dikwijls zonder hoop. De stilte na de dood, van deze Rechtvaardige, van zovelen die leefden in overgave en liefde, maar zo dikwijls zonder hoop. De stilte na de dood, maar niet in onze dagen van kopen en rennen, van presteren, maar zo dikwijls zonder hoop…

Jong geroezemoes prikkelt in de ogen, vermengde glorie aan de Nieuwe Binnenweg waar alle dagen veel bijeen te vergapen valt.. de oude sfeer leunt zich loom aan de singels, langs de tafeltjes valt het licht tijdloos uiteen verbrast haar verbeelding op flamboyante wijze aan advocaten en vermeende kunstenaars zonder aanspraken in de nalatenschap…

het wicht van Brechtje zoog zich aan haar borsten, de kaakjes geklemd rond rode tepels, stalen de ogen ongetemd het licht van valse vorsten die in blinde woede het gepeupel door het hengstenpad joegen kreupel geslagen braakte Krelis zijn gif op het ritme van de roede de lucht verdonkeremaande zwarte raven op hun onheilsvlucht terwijl…

En nu de steen is weggerold Ziet zij ze staan in de spelonk De vele vaten die hij dronk En die hem hebben uitgehold Nadat zij hem de huid vol schold Omdat de goddelijke vonk Niet langer in zijn ogen blonk Heeft zij in windsels zich gerold Verwijt zij hem de wilgentakken Waaraan hij het tuinieren hing Nu heeft hij dronkemansverdriet…

Soms komt tevredenheid in stilte in me op en verdwijnt zoals een zomerbriesje verdwijnt nadat het mijn gezicht heeft gestreeld. Maar soms als ik stil zit neemt tevredenheid me lange tijd mee alsof ik op een rivier zachtjes word meegenomen op de adem van leven met een glimlach in mijn vredige hart.…

ik mis de vorst in mijn cyclisch denken het ijswater van de sloten de lucht met bevroren idealen ik mis het afscheid en verzwijg de spijt van dat ik leef en de bloemen die ik je nooit gaf ik mis de vogels in je ogen de tempel van je fatsoen de nissen waar ik kon schuilen soms wens ik, was het maar als toen…

‘Gaan we nu echt… ?,’ vroeg zij, vol verwachting en zinderend over lijf en leden. ‘Ja,’ zei hij, ‘we gaan echt paren.’ En na die eerste nacht die alle beloften inloste, waren zij tevreden en zei zij: ‘we hebben wat we zijn – echt genoten.’…

Grijze wolken drijven traag voorbij de kroeg aan de kade is mijn haven tussen mistbanken varen schepen zonder mij en zie ik meeuwen aan voor raven.…

bij jou vormt de tijd zich in luchtige gebaren stolt tot huid van een ballon kiest het luchtruim brengt onrust tot bedaren jij zit nog graag op schoot laat je strelen over het gelaat tot elke storm zich laat verklaren in de kalmte van jouw gezicht zich ontspant in avondlicht…

Op haar teentjes staand laat zij zich in éne vieren voelt ze de wind door haar haren hoor haar toch eens gieren Beentjes strekken zich ver vooruit dan gebogen en weer terug handjes houden zich stevig vast pretoogjes met 'n rechte rug Zo schommelt zij zorgeloos de hele zomer heen en weer lacht het leven haar vrolijk toe het kleine meisje…

zachtjes strijkt een vroege vlinder zich tonend neer kleuren sprankelen een doodse steen tot goud verdrijven het koud warm fluisteren lippen dankwoorden naar omhoog een hand van liefde vangt de druppel die plots vloeit uit het oog * Pasen *…

koeten speeddaten hard lopend over water eenden vliegen op…

en ik sta daar maar verloren kijkend over het water en weet het zeker dit komt nooit meer goed maar toch zal ik ooit weer glimlachen weer geloven in de liefde weer vertrouwen in de toekomst krijgen hoopvol zijn maar nu nog niet zelfs de wind biedt nu geen troost zacht fluister ik wat namen en de lenteregen legt een rouwsluier over…

je venushand is slank vingers lang en artistiek jouw handschrift is muziek in licht gebogen lijn articuleren rondingen passie de schrijfhoek is verfijnd mijn marshand is vierkant kort kordaat staccatoot rechte lijnen verdwijnt in oplossend vermogen na de daad het schrift is tegendraads wij hebben het heelal beschreven met aardse…

Wakker worden uit een soort van linguïstische verwachting die ons zo helemaal loslaat als inhoud en strofen samenvallen. Wakker worden, als nooit tevoren op een zondag voller werkelijkheid impressie met ontbijt, kwaliteit die soms zo dierbaar is... De poëtische nacht, ze treurt ruikt de troost zo duister als rozenhout, ruikt amberkleurig…

Driehonderd gram voorgesneden jonge Goudse kaas in steeds weer hetzelfde aantal plakken Supermarkt, koelvak, verbazing, verwondering Ik beleg mijn snede brood met perfectie…