Alle inzendingen, jaar 2010, week 15

Blauwe ogen Sproetje op je schouder Heb je altijd gemogen Samen worden we ouder Handen zo bruin Glimlach als de zon Kusje op je kruin Jij die ik won Je haar waait in de wind Een traan op je wang Jij die mij bemint Bij jou ben ik niet bang In mijn buik een vlinder Heeft het zo ontzettend druk Van hier en niet ginder Jij bent mijn…

letters zwart en vol schrijven spelen met vuur op de fragiele muur tussen jou en mij ik laat me drijven in de vlammen angst kan me niet verlammen als ik zacht de sterren van onze nacht hoor zingen stralend fel kom lief kom snel we springen nu…

Daar zaten ze - de sprookjes korte jakjes uitgedaan de Blauwbaard sprak er likkebaardend onaanraakbaar toverwoorden van zijn platgeslagen aarde heksen laaiend op de stapel en nog van de Zeven Plagen die de sprookjes wilden horen Doornroosje was er niet sliep uit haar spinnewielverdriet met Eenoog dromend aan haar zij die er zijn lodder…

o,satan van oorlog,schuldig ben je aan je vernietigende begeerte doden, gevoelloos in bitterheid verwoestend monster in grimmigheid onuitgenodigd dring je binnen als een loopgraaf door de dageraad spoot je het rood in de verse aarde jij maakte een zwijnenstal van ons land het mensdom schuldloos geknecht en geknakt in haar ziel…

De tijd die trekt zijn sporen doorheen je donkere haar de kleur die gaat verloren en grijs wordt het zowaar er verschijnen groeven in ooit een strakke huid en wil je nu iets proeven zet je lichaam meteen uit maar lief je bent nog hemels voor mij blijf je de man en weinig jonge kerels kunnen aan wat jij nog kan je charisma ging niet…

Op de woeste zee van het leven al uitkijkend en hopend zwemmen moeizaam tegen waterbergen stijgen daarbij steeds weer neervallen tenslotte vertoont zich een hechte klip geeft nieuwe moed en veilig oponthoud de sterke rots is vol belofte van trouw en sterke bescherming stervend schuim spoelt tussen de blokken baart behouden rust - lijdzaam…

Dit is een vraag voor de psychopaat IN DE HEER: Wie zeg mij wie hoort het luide wenen van jouw slachtoffers het gekerm in de nacht en het schreeuwen om eeuwige gerechtigheid....?…

Op het signaal van de hoofdvogel, de bontgevederde, wipten ze allemaal uit hun winterverblijven. De bomen waren nog kaal maar de lucht hing plots vol lentegeluiden. Mijn winterogen gingen open naar de krokusjes blauw en geel in de nog slaperige tuin. Maar de kinderen dartelden reeds door het gras, zij rolden juichend tot voor mijn…

Bloesem van bomen dwarrelt neer als confetti het is weer lente.…

Geert heeft een mooie lijst bijeen gegraaid De een was als student al frauduleus De ander psychologe, maar niet heus 'n Derde heeft met vuurwapens gezwaaid Dat doet de kiezer langzaamaan beseffen; We gaan opnieuw 'n potje LPEFFEN. ---- Er ontstond deze week ophef over een aantal kandidaten op de kieslijst van de PVV…

Wij kreunen tegen hekken om het wrakhouten bestaan op de vermolmde plekken is het leven ons ontgaan wij schurken onze lijven tegen geschaafde knoesten in sex de tijd verdrijven voor het voorgoed verroesten wil ons gekerfd bewaren in de ringen van een boom opdat wij nooit verjaren als gelittekend icoon.…

Strakjes ben ik uitgestorven Ik voel me al bedreigd Van mij bestaat er nog maar 1 Die kwaaltjes heeft en hijgt En toch, ik hoef geen reservaat Geen kweekgroep, geen gekloon Laat mij nou maar mijn gangetje gaan Dan leef ik toch gewoon Voor mij bestaat geen fokverbod Er is dus nog wat hoop Uniek ben ik in heel mijn soort En zeker niet te koop…

Zorg dat ze je nodig hebben dat ze een klein beetje niet zonder je kleuren tijdens het zonderlinge woordgebeuren want ben je overbodig dan geven ze taal komt er zonder te weten een einde aan ’t verhaal verdwijn je langzaam uit zicht van je laatste droef gedicht verlies je langzaam het moraal door het geweten van de taal troef ze…

mijn veel te zoute zee werd heerlijk zoet water waarin ik zwemmend steeds natter werd door jouw overweldigende liefdesgolven die mij voldaan het warme strand op spoelden waar jouw stralen als meer dan duizend zonnen mijn traangordijnen voorgoed deden verdampen zomerblauw kleurde onze hemel…

Goud op de kapersvloot van het zinkende rijk Goud in de paleiszalen voor het elitaire slijk Goud in de kathedralen voor het levende lijk Goud op het tabernakel van het eeuwige gelijk Maar bronzen gebeier na het breken der dijk…

Ik heb een geheimpje het is iets met ons je mag nog eens raden ik hoor jou ook graag Vertel me het jouwe dan hoor je het mijne of moet ik het raden ik denk jou ook graag Ik wil je graag bij me alleen is alleen want moet je bekennen ik zie jou ook graag Ik moet je iets zeggen wat echt is, is echt ik kan niet meer wachten maar voel…

Voornaam en bruin zie ik haar lopen, breeduit gevuld m'n raam voorbij. Na alle slavernij van vroeger vrij was zij gelukkig naar het scheen. Nog zweeft een wereld om haar heen van katoenplantages uit het Zuiden, van Oh My Old Kentucky Home met zomers uit een verre droom. De negerhut, die van Oom Tom, is altijd nog haar huis en haard, haar…

Echte gedichten zijn soms zo - erg Veel beelden zo beeldend Kreten zo krachtig Rijmen zo rijk Decors zo prachtig Een trekker tuft voorbij Een fietser groet Hoi Goedemorgen De aprilzon Het platte weiland De A2 ruist mee als zee De grutto valt stil Baambrugge houdt zich van den domme…

ik ben gelukkig dat mijn mars mij registreert met volle schotels passie al ruimtemakend binnen zijn dampkring…

schijnheilig zonnetje speldt ons een andere waarheid op de mouw dan de Noordenwind…

Verscheurd breng je verkrachte wanhoop ademloos wordt een laatste toeslag uitgestoten als schaamrood knaagt aan een schitterende fontein met verstoft geweten wanneer avonden rood kleuren stijgt de mens voor een laatste maal boven zichzelf uit en zoekt op vleugels van aflandige wind naar verloren gewaande duiten jij schatert, spuugt…

Opgestaan de ochtend beleefd indrukken opgedaan de spiegel bekeken kleding uitgezocht de dag tegemoet het leven weer aanvaard in al zijn facetten denken aan noodzakelijkheden terzijde schuiven van narigheden die iedere dag weer tot mij komen mijn gedachten herhalen zich in een zekere rangorde daar ontkom ik niet aan het zijn vleugjes…

warmte streelt mijn rug als de zon zich met mij mengt door openslaande deuren was het vergeten dat strelen zien doet kleuren en zwart voor een moment tot een wazige lijn verengt het licht raakt zelfs een oog dat verrast de ochtend beleeft diep van binnen weet ik wel dat mijn denken het aardse bedriegt, pijn soms voor wat duisternis…

Als alle neuzen dezelfde kant op zouden staan ja is dat wat we willen het zou dan ook wel weer saai zijn zo nu en dan eventjes een klein opstandje lekker dwars tegendraads ik hoor mijn kleindochter verzuchten “oma, mijn moeder kan me zo voor schut zetten” en zie je me gniffelen en denken aan een hinkelende dochter vlakbij het schoolplein…

Ik wil niet lijden aan een droom, die de geest verwart, verbijt de pijn, schenk je in een dubbelleven in een ander hart, dat het realisme tart, om de rouw te vermijden. Streel ik je in het morgenlicht wakker, onderzoek waar de ander in beslist, vervloek het moment, waarin je z’n makker werd, verdoof die met een duivelse list, die…

vingers gespreid handen geheven armen gestrekt om ontvangen te leven in perfectie met voeten en hoofd in een pose die de man als vrouwsymbool heeft gekozen eis en neem als gelijke in eigen belang zonder afhankelijk van tart hem hooghartig jij bent de gever hij figureert in die rol slechts voor even…

aan de horizon staat een flat een hoog gebouw de zon slaat hen gaande het silhouet in stilte beweeg je niet de tranen zijn gevallen o hand vuil liefdesverdriet ziet gij nooit gevoelens zijn echt gedichten dubbelzinnig uitgelegd maar mischien wel te hoog gegrepen in de lucht mischien is het simpel de letters begrijpen zoals het hart hard…

Duizend vaak verliefde sleutels lijken onmogelijk te passen, hadden een schitterende goudrode kleur. Duizend sterke sloten willen breken hangen diamanten aan elke hemelpoort, beloven zeldzaamst gekleurde trouw en een papieren diamantenring die niemand wou. Liefdesdiamanten met de eenvoudigste woorden en zinnen kennen een beetje hooghartig…

Poëzie, tenger en sterk mirakel, dat zich voltrekt boven een trosselke woorden, boven een enkele zin, boven een luttel woord; ach trosselken, ach woordenrei, ach woord weiger van waarde, wie heeft uw geest gewekt en over wrokkige aarde doen heilichten - Gods blik die gloort -? Dat is de tere, koninklijke kracht uit eenzaamheid geboren…

Ik kijk reikhalzend uit naar de finale Al zegt de voetbalsport mij ook geen bal, Maar ik ben heel benieuwd in dit geval Wie straks de overwinning zal behalen En wie het af moet leggen van de twee: Of de supporters ofwel de ME.…