Alle inzendingen, jaar 2010, week 36

O schrijver klein, treur niet te zeer en voer uw pen met ijver. Op 10 december is ´t al weer ´Dag van de kleine schrijver`.…

Hij heft wanhopig zijn handen vangt het allerlaatste stof en breekt gedachten af zijn passen gaan moeizaam hij hoort alleen nog maar het gillen en krijsen van zoekenden naar een zilveren vogel verschuift het geluid hij kijkt nogmaals omhoog en huivert…

‘Ik zal hoop ik aan jou alles kunnen toevertrouwen’ Je eerste zinnetje; het dagboek is rood-wit geruit de troost in ’t Achterhuis, de enige die jouw geluid begrijpt, geen ruzie maakt, zoals de beide vrouwen om niets en al die ‘grote’ mensen halen altijd ouwe koeien uit de sloten, vinden je brutaal en een flapuit Anne Frank, je liefste dromen…

Hier zijn geen woorden voor! Wrede terreuraanslag Duizenden doden En peilloos verdriet Maar een symptoom van een Civilisatieclash Dat was het volgens Deskundigen niet…

Loom Ineengestrengeld Doodgemoedereerd Klaverblad van kalveren In een groot bed van gras Vandaag monumentendag…

vanaf een grote hoogte kijk ik het leven aan, de dood van de oude dame is slechts een wond die sluit haar gezicht lijkt vertrapt maar is slechts een bladzijde uit een oud geschrift, geen doctorale betekenissen of een afdruk van de grijns die haar heeft verstikt de dood maakt hindernissen en spreekt van binnen uit bemoeienissen die streelden…

mijn kind mijn kind van grote zorgen mijn kind wat vind je in de dag van morgen losse flodders door elkaar geen enkele connectie er is geen logica die wij overal in zien strakke potjes op een rij keurig in een lijn gezet als dat zo blijft ga je blij naar je stille kale bed maar wat als de stroom uitvalt een plotselinge regenbui wat…

De lagere school Denk vaak aan m’n jeugdliefde Ik bezoek haar niet Liever de pijn van weemoed Dan pijn van teleurstelling…

Verwacht niet dat hij je aankijkt Of toenadering zoekt zoals een ieder dat herkend Verwacht geen sociale wedervraag Als je met hem in ‘gesprek’ bent Vergeef hem zijn drukke gedrag En zijn sociale onhandigheid Als hij weer een ‘dankjewel’ vergeet Of geobsedeerd blijft doorvragen naar de tijd En verbaas je niet als hij wegkruipt…

Vol liefde leg ik mijn handen weer in jouw geopende handen want niet alles is verloren gegaan. Hoop hoort bij het leven van nu af aan zullen wij ze samen vouwen in een diep eindeloos vertrouwen.…

Lang kronkelig oneindig smerig donker eindeloos razen snorren racen vloeken schelden tieren hij kwam nooit aan wie zoekt er naar hem?…

Kolderiek periodiek (nr.3 uit een reeks van 100) Na het lezen van de bijsluiter bleek dat de patiënt, nog vóór inname van het medicijn, alle bijwerkingen al had...…

weet je nog ik heb je lief geen musje zal er vallen ik hoor bij jou thuis…

wurmend door de grond wroet puberpunkegeltje zich vlijmscherp een weg…

waar glas de wereld buitensloot bracht terreur in scherven dood inferno’s brandden door beton bewapend met geloof dat alles kon haat heeft de aarde met geweld gelijk gemaakt ground zero in oorspronkelijke staat het opgewaaide stof is weer gaan liggen hoe vaak zal een aanslag de wereld nog ontwrichten wil melker 11/09/2010…

Mysterieuze oester, wonderlijk blij in een zee van dromen. Ik was een boos kind, maar ik moest lief zijn, zoals gekooide dieren. Pure amethist weerkaatsend door sterrenlicht maar van binnenuit. Ongenaakbare ziel, waarom is het water zo bang voor het vuur? Er is een park en vol met gekwetste bloemen waar echt niemand wandelt…

Soms is het of je ogen je bedriegen En of de beelden filmopnamen zijn: Je ziet een vliegtuig in een rechte lijn Zomaar het World Trade Centre binnen vliegen. Die Boeing die in dat gebouw verdween Boort zich nog telkens door mijn netvlies heen.…

Najaarsochtend. Wijd en wijder Wijkt de hemel zilverblauw; Om de morgen blijde glijdt er Door 't nog scheem'rig bos-gebouw, Waar de zon met lichte stijlen Straks de stammen schoren zal, Vogelkwinklen over 't ijle Lover schijnend als kristal. Op de heide drijft een herder Langs het vochtig morgenspoor Vroeg-vergaarde kudde verder In des…

Daar Bush de onvoorstelbare terreur Die zijn land heeft getroffen hard wil wreken Dreigt overal de pleuris uit te breken En staat een wereldoorlog voor de deur. Zo luidt althans de zwartste profetie, Maar niemand weet precies wie tegen wie.…

Vannacht was ik opeens weer klein de tuin de perenboom seringen met weer heel groot de kleine dingen en op de wip hoog boven zijn Mijn moeder kwam een snoepje brengen mijn broertje zei een lelijk woord (ik had het al voorheen gehoord) de zon was regen aan het mengen Achter de heining in de straat een paard kloppend op hobbelkeien ik wilde…

Sjalom..je smeekt als kracht om vrede in mijn hoofd daar zag ik jouw zang, deze gigantische muur.. de allerheiligste oude inscriptie symboliseert eeuwenoud verlangen, een zang des strijds waarin jij leeft.. Ooh Sjalom.. hebreeuws hart, dat bloedend spreekt.. het zwaard van zeezout, vluchtelingen van ongekende vrede dat zijn vele doden…

'k weet niet of ik dit nog langer kan dit houden van een mens, een man die ik dan weer wel dan weer niet zie en steeds weer denken dit te moeten kunnen verdragen het vult mijn dagen oh ja, maar niet zoals ik dat zou willen mijn stilte is de vervanging voor het gillen wat ik dan toch inwendig doe waar ligt de grens van wat een mens…

In jouw ogen schijnt de zon vormeloos en machtig Ik verstevig mijn greep op jouw hand en neem je mee naar de zachtere kant van je gezichtsvermogen...…

zij trekt draden uit stof, zwart en wit haar vingers te krom haar handen te groot vergaart zij zwart-wit, zwart-wit zij boert er wat bij, pluimvee en trotse paardenhoofden op een rij, kijken haar na wanneer Chanel haar roept wijsheid verweeft ze in pure kunst haar handwerk is het handelsmerk de allure en finesse van haute couture…

Gedachtenloos slof ik steeds verder ga mee met wind en geuren opeens sta ik voor een paleis waarin heel druk wordt gewerkt ontelbare bedienden snellen door de gangen en zalen willen hun onzichtbare vorstin verwennen en vreugde geven O, om zelf naar binnen te gaan en meedoen aan die daagse bezigheid vol zegen en goede eenvoud... heel gewoon…

Levensadem, die heel Nederland mint, waait al een eeuw vol ontembare kracht, doolt over het waddenrijk als kustwacht, is tegelijk een stuwende landwind. Met de aard van een nieuwsgierig zoekend kind schuifelt hij voort door Veluwes ruige pracht, blaast zacht geurend in zoele zomernacht bij weidezang, als krekelliefde hem zint. De bereisde…

Jezus redt Had hij op zijn dak gezet. Het zijn toch onze medemensen Die ook zaken voor zich wensen Ook als Jezus redt. Als we nu eens proberen Dat redden zelf te organiseren.…

de blik op oneindig blauw oeverloze kabbelbabbel aan het deinende water riet neemt een loopje…

Eendaags paddenstoel bruingerand kastanjeblad scheppen herfstgevoel…

Ooit wilde ik een ander leven Zat niet zo lekker in mijn vel Wat ik wou kon zij niet geven Samen verder werd een hel Los van haar, gescheiden wegen Niets ging beter, voor geen tel Het viel zo vreselijk vies tegen Ik krepeerde dubbel snel Knetterdepri al die jaren Los geslagen al die tijd Met alle winden meegevaren Grote stukken weg of kwijt…