Alle inzendingen, jaar 2010, week 4

Alles ging terstond voorbij met zwarte kraaien die zij lichtte zachte lippen die zij stiftte met karmijn - het diepste rood om in betovering verheven koningin te zijn in steden met haar peperkoeken hart waarin zij lege zielen sloot Zij woonde overal en nergens in een tijd die nog moest komen strooide kruimels tussen bomen brak geloftes…

Er zat even iets zwarts in. Een enge vlek, die broeide en onder eten, krantje lezen, haperend vloeide naar het verdwenen wit begin. De baard had snel lijfjes gesjouwd, en snoerde voetjes op pedalen, toen opeens de zwart omlijste glinsterkralen lachten, het beeld mij toevertrouwd. Ik dacht aan de matrasdeuk die hij snurkend vult en…

Een masker dat lacht maar achter het masker een droevige lach. gevoel van eenzaamheid bij niemand te horen ze voelt zich zo verloren In de nacht zijn er tranen. maar komt er dan weer een nieuwe morgen zal ze haar tranen drogen het masker zet ze op je ziet weer haar lach.…

Als je hele leven kraakt een halve dood je raakt voel je dan gerust alleen met d'winter om je heen denk maar niet aan d'lente doorgaans kort van lengte denk maar niet aan d'zomer die maar niet wil komen denk maar niet aan d'herfst die 't beetje zomer bederft denk maar niet aan denken laat slaap uitkomst schenken beleef je eigen winterslaap…

ik droom vandaag een tropisch regenwoud waar uit de zwarte aarde paddestoelen ontkiemen en wat wortelwormen woelen op zoek naar lucht waarvan de ochtend dauwt het bladerdak weerhoudt geen straaltje goud het water wil langs groene oevers spoelen en elke bloemenknop de warmte voelen totdat zij zich vol weelde open vouwt dan zingen vogels elk…

weer alweer sneeuwt het wit gedachten dwarrelen zwart van mijn hoofd naar mijn hart…

ik stemde de spaanse gitaar maar die liet zich niet stemmen, laat staan bespelen ik ben geboren om vals te zingen dan maar, en mensen weg te jagen, dat zal ik wel bereiken. ik open m'n mond: heel benauwd en begin te piepen, als een zieke vogel te moe om te vliegen en weer te verdwijnen, een clown toch nog, die een lach loskrijgt…

Dat er studenten werden ingehuurd Om ‘t eerste kaf te scheiden van het koren Dat kregen we na afloop pas te horen Het heeft als zand in boxershorts geschuurd Wij, rijpe dichters, voelden ons gestuurd Met kluitjes in het riet door junioren Nog lang niet droog achter hun ezelsoren Heeft grut ons werk bepoteld en begluurd Wat weet een melkmuil…

Mijn terriër zet grommende zijn tanden In rijm dat door een schrijver is gemaakt Het heeft tienduizend euro buitgemaakt En maakt furore in de Lage Landen De haarbal door de maker uitgebraakt -De eerste kat ontsnapt al aan mijn handen- Laat mij bepaald niet snakkend watertanden Naar nog meer over pik en poedelnaakt Het vers kan dan wel lopen…

Koud vuur in dit getij, oud zeer druipt van alle omgekomen bomen, zwarte sneeuw bedekt de borst van de doden die van verre zijn gekomen, streelt de winter,oud en wijs gedeeld in ijs, vindt de weg terug van een reis in afgedankte sterren, tussen afgevallen bladeren ontbonden smarten onder gladde stenen, dan zijn ze thuis, tijd ontbindt…

Jouw wit en jouw kleuren zijn geurig en maken me blij: ik hoor zachte violen, snuif zachtzoete geuren ‘k zie velden met roosjes erbij Soms echter dan kan het zomaar gebeuren: zwart neemt de overhand, het donkere duister brengt tranen en pijn en verdriet. Laat mij je toch leiden, ik wijs je de weg: sluit gerust maar je ogen grijp gerust…

Ik weet dat het aan mij ligt, Maar ik kon er niks aan doen. We kunnen het wel oplossen, Maar het wordt nooit meer zoals toen. Niemand weet wat er gebeurd is en dat gaat ze ook niks aan. Ik heb nog wel een vraag: Waarom zie je me niet meer staan? En ik kan je niet ontwijken Maar wat moet ik dan doen? Het is niet goed gegaan. Het wordt…

Een foto zorgt voor een portret het brengt een mens tot leven En in het orkest zal de trompet gezicht aan de klankkleur geven De zon heeft zelfs een gezicht glimlachend met twee ogen En een boer geeft het weiland veel meer smoel hard werkend, kromgebogen Maar blijft een bladzij onbeschreven dan is dat geen gezicht Het heeft toch iets onwerkelijks…

begeleid door mooie sterke benen is het altijd weer een plezier om samen thuis te komen…

Horen naar de hemel- en wereldvorst in grote groep, bij boeiend sprekersuur of ontroerende zang van lange duur, is waar menige vragende geest naar dorst. Men luistert met warme springgrage borst. Gedachten verlangen verborgen kuur, ijlen zoekend voort. Als een laaiend vuur? Vinden tenslotte beschermende horst? Waar twee mensen, bezonnen…

Vanavond kwam hij niet meer vurige hemel krijsende zeemeeuwen bloedende wonden aan velerlei gevoelens ten prooi voorwaarts gestuwd altijd en overal weer het zelfde mysterieus zijn de gekleurde vogels gouden hemel verre horizonten en jouw blik die boekdelen sprak…

Adieu, gedichten punt en el! Elf weken lang, als ik goed tel, stond ik bij jullie op de stoep, te vaak onthaald op boegeroep, te vaak onwelkom, onbegrepen. Daar stond ik met mijn lettergrepen. Schrap mij! Ik wil mij niet veranderen en maak ruim baan voor duizend anderen!…

de aarde beefde een enkele keer, daalde dapper machtige marmeren trappen af en toonde onbeantwoorde vragen verrukking op zoek, beefde van angst zelfs een gelukzalige dauwdruppel groot voelde het onbehagen als aanvaarding, zonder dat het geklopt had duizend levens lang zo lijkt het wel voedt ellende het teruggegeven ego, het bloemenzaadje…

Dit weekend ga ik weer Chinees bestellen. Ik neem dan nummer twintig van de lijst: één Foe Yong Hai speciaal, met witte rijst. Snel klaar; je hoeft maar even op te bellen. Tot slot vraag ik of iemand heeft gehoord, of morgen Ajax wint van Feijenoord. ---------- ...Er is een onderzoek gaande naar Chinese goksyndicaten die voetbalwedstrijden…

Popel de popel ik kom er geslopen De smile op mijn smikkelke kan je niet zien Mijn wangetjes groeien het idee van het stoeien En 't geluid van mijn hikje dat stopt bovendien Mijn vleugelkes trillen de kerk ik wil zingen ! Héél teder héél zachtjes een lofdicht om jou En al dat oprechte dat wil ik nu vlechten Al begrijp ik nog steeds niet…

Hoe vredig is de wereld bedekt met een kleed witter dan wit 't is bijna ongehoord. de mens ontwaakt en stapt naar buiten vanaf dat moment is de vrede verstoort.…

De wereld wacht, de wereld wacht op een kans, Maar niemand weet of dat ooit zover zal komen. Ook God wacht ook al is hij in slaap verzonken, Hij weet niet veel beter dan dat alles goed is. De wereld wacht, de wereld is niet in balans, En woelt ’s nachts in zijn broeierige dromen. En God wacht ook al is hij een beetje dronken, Hij weet alleen…

drieënvijftig lentes waren je gegeven in het leven hier op aard klaverjassen in de Baskuul met vette blow deden we zo groot de lol bulderend lachen kon je goed gaf men moed in bange dagen met jongeren werken daar lag je hart morgen 'n nieuwe start maar zonder jou je bent begonnen aan jouw reis op jouw manier eigenwijs…

Ik zoek de woorden, de woorden waarmee ik kan omschrijven, wat ik voor je voel. Ik zoek de woorden, waarmee ik kan vertellen hoe ik over jou denk, waar ik al die tijd mee zit. Ik zocht de woorden maar toen ik ze had gevonden, viel er niets te zeggen want jij en ik horen niet bij elkaar.…

Hij plant woorden in haar huid als taal eerst slijpt en dan zwijgt spreekt haar oogopslag ijzig blauw zij speelt dauw en verbloemt tot sneeuw haast zwart de eerste narcis laat ontwaken…

We zijn op ‘n koers Die de wind Voor ons bepaalt We zijn jaloers Op die wind Ze verhaalt Van ‘n vrijheid Die bij onszelf Nooit is ingedaald Als de vrucht Van onze schoot Maken we groot Wat klein hoort Vergeten we subiet Het kleine Dat groot mag zijn Slepen ons voort Blijven grijpen In die wind Om toch Steeds weer In gebakken lucht…

al wordt de liefde vaak verguist toch zal het licht waarin zij huist tot in alle eeuwigheid bestaan…

het is geen vragen maar uitdagen jij laat me dansen op een koord zonder net trekt aan de touwtjes ben jouw harlekijn armen en benen gelijk de lach is mijn pijn als de teerling is geworpen en mijn geluk is op zullen jouw armen mij niet langer vangen dan breekt het touw de harlekijn ligt stil verlaten in de hoek een stukgelezen…

Het meeste, oorlog, had ik je lief toen ze in sneeuwvelden sneuvelden ik beminde de bolsjewistische horden ik vereerde de fascistische beul vliegtuigen ontploften in wolken het regende gierend metaal hortende tanks in modder bevroren vlammend karkas van industrie walmende paarden in tuig van ijs vaal masker met bloed geschminkt neuriënd…

Hoewel ik daar geen aanleiding toe gaf Ben ik op straat laatst in elkaar geslagen. Toch weiger ik de daders aan te klagen, Nee, ik doe als Karzai en koop het af: Ik geef die lui gewoon een half miljoen Op voorwaarde dat ze het nooit meer doen.…