Alle inzendingen, jaar 2010, week 41

De andere dichter en dichteres voelt als een soort heiligdom, wat ik niet betreed. De benen van Rutger Kopland waren kleiner dan ik dacht, als van een dwerg, niet capabel genoeg om mij in te halen als ik hem een poets bak. Ik ga alleen naar toverland om wat dichterlijk voedsel te halen, daar doe ik toch niemand kwaad mee, hij natuurlijk in…

Constant zie ik jou Jij leeft in mij Steeds meer droom ik de dagen in voorbijgaan van tijd, terwijl werkelijk de realiteit een waarheid van wikken en wegen Beschouwt Steeds maar weer die pijn Die leeft in mij Die constante waarde van werk'lijk weten dat echte mog'lijkheden Waarlijk onuitputtelijk zijn zonder dat liefde…

Zichtbaar tastbaar hoorbaar lief instilte zwijgend samen zijn ontmoet ik jou in spraak en onverdeeld genieten verzwegen pijn samen aarde samen leesbaar zijn.…

door takken vol schimmen mistige flarden schijnt de nieuwe dag haar lila licht heeft de zon zich vergist zie ik door schimmige takken flarden van mist alleen de nacht die zich verschuilt voor de werkelijkheid een tak zwaar en rijp breekt valt op de grond mist mijn hart rakelings mijn god……. hoor ik hem denken waar ben ik wat…

Een dichte deur naar mijn verleden die ik zolang al had gemeden. Langzaam heb ik hem opengedaan totdat ik ineens binnen kwam te staan. Herinneringen die me overspoelden mooie en verdrietige momenten die ik voelde. Beelden uit mijn jeugd kwam ik er tegen. waarom heb ik ze toch zolang vermeden?…

Een vraagteken achter mijn vraag. Geen antwoord!? Zo blijft mijn vraag onbeantwoord. Net zoals onbeantwoorde liefde, maar wel liefde! Misschien wederzijds, mischien ook niet. Wie zal het zeggen? Alleen wij 2, en zelfs wij niet. Maar het blijft liefde, onbeantwoorde liefde!.…

Geheugenspel Alles wat vandaag zo duidelijk is, is morgen weer vervaagd. Zo word de volgende dag mijn geheugen weer uitgedaagd, maar het is een verloren spel. Alles wat gisteren was, is vandaag weer vervaagd. Toch speel ik iedere dag weer met mijn geheugen, maar ik weet: “Alles wat ik speel is steeds…

DEN HAAG - De PVV wil dat de nieuwe staatssecretaris van Volksgezondheid, Marlies Veldhuijzen van Zanten, afstand doet van haar Zweedse nationaliteit. --------- 'N dubbel paspoort mag van Geert niet mögen Dus zit de eerste barst al in het glas Terwijl de sfeer gewoon geweldig was 'T is alweer bijna klaar met dat gedögen…

MET LEGE OGEN STAREN Met leeg gehuilde ogen staar ik in mijn diep donkere duisternis Wijl ik stil in mijn kussen snik weent mij ’t hart van droefenis Zachtjes vertel ik mijn verhaal wijl mijn kussen vredig luistert Wenend fluister ik het allemaal hoe de wereld rond mij duistert Zwijgend hoort het kussen mij terwijl ik zachtjes…

Onverstaanbaar prevelt hij de zin die hij geeft aan zijn bestaan Waar haalt hij het lef vandaan om vlees en bloed met geest te verwarren? Om het heilige leven te sarren, op te porren en te doden? Om zand te strooien in de ogen der Goden? Wat hij wil is levensvreugd, maakt van zonde weer een deugd Maakt van water rode wijn de mens…

Hij had een leven, vol en rijk, vond status van belang, werd gewaardeerd, gerespecteerd en was voor niemand bang. Het leven lachte hem nog toe zo zorgeloos en vrij, wat kon hem nou gebeuren ?!... `t geluk ging aan zijn zij. Maar op een dag sloeg `t noodlot toe, veranderd` in een zucht de roem, de eer, die was geweest; vervlogen in de…

'k Fietste op een frisse winteravond over de lange eenzame landweg volgde een kleine warme luchtwenteling de oneindige troosteloze ruimte had één starre droge ademtocht maar een soepel balletneveltje danste speels voor me uit de gitzwarte akkerzee welfde gedwee tegen de lilliputterboompjes van houtskool bij de nòg grijze stramme westelijke…

Oktoberlicht Tuin gedompeld in oktoberlicht Als koraal in het rif Fris, schoon en kwetsbaar in het zicht Werden de dingen neergelegd Door de donzig strijkende stralen Van de middagzon De bomen, de struiken en het gras Oh, ik kon Ik kon hun wezen zien Alsof ik hen ook zelf was…

opstaan uit het stof van de aarde kind zijn vrij van zonderlinge gedachten kunnen slapen en ontwaken zonder verhaal - zonder heimwee in een bed zonder vreemde stemmen balanceren op s`levens navelstreng om niet meer te hoeven verbergen mijn gezicht in het huis van gedachten waar de kilte het lijf in harnas steekt ik wil opstaan uit de…

in deze kamer schrijf ik de vloer tot Melkweg op de muren zweven sterren en in de diepste laag fluistert het licht de geborgenheid tussen jou en mij een tederheid om te proeven ons behorend zoals de rode heuvels op de maan en een meebewegen buiten grenzen om uit te kunnen breken, de nacht toe te laten langer te blijven stijgen in…

Alsnog over alsnog Alsnog Is boerenbedrog Je kunt gewoon vertellen Het uit te willen stellen Ook nu nog. Alsnog Toch.…

Wat betekenen zoon en dochters voor de vader van dit stel? houden van, dat weet ik wel maar dat hele kleine fijne wordt groot maar blijft het mijne wat je ook doet, dat verandert niet als vader, hoe je het ook beziet soms is het moeilijk terug te denken de eerste stapjes en de lachjes maakten voor mij vele onbezorgde dagjes de kusjes en…

Zijn gezicht die ik niet snel meer vergeet Het moment dat hij het met me deed Zijn agressie en het geweld Angst dat mijn laatste minuten waren geteld De machteloosheid en mijn kwetsbaarheid Niet kunnen verwoorden van de intense strijd Omdat ik al te lang alleen op mijn kamer zat Zijn reden waarom hij me heeft verkracht De macht die bezit over…

Ik denk dat ik geen antwoorden meer heb op al die vragen, die anderen steeds maar weer verwoorden. "Gaat het goed?", "voel je je wel oke?" Teveel neem ik in mijn hoofd steeds mee. Daarom zwijg ik en klinkt er alleen een holle stilte. Er gaat een rilling over mijn lijf in mijn hart voel ik als antwoord slechts de kilte.…

Ik hield van hem zoals van geen ander De geen die mijn zelfbeeld heeft veranderd Ik hield van de wandelingen en het uren praten De momenten die er tussen ons samen waren Ik mis hem zoals ik niemand anders ooit heb gemist Mijn maatje die zoveel van me wist Hij ging voor mij door het vuur En beschermde mij elk uur Maar het verdriet wat zijn dood…

dromen betreden s'nachts het glazen water, het water waar ik naar beneden word gezogen er lijkt geen ontkomen aan ik ben een wankel bootje voortgestuwd door grimmige oceaan aan de hemel hangen slierten sinistere grijze rookwolken ik ruik hun geur tussen smal verlichte neon regenboogstrepen daarwaar elke reddinsboei me ontglipt…

Samen beleven we de goede tijden, Bij droevige tijden sta je altijd aan mijn zijde, Elkaar zo ontzettend goed begrijpen, Dat je samen kunt lachen terwijl andere je raar nakijken, We hebben samen kattenkwaad uitgevreten, En samen ontdekken we de geheimen van het leven, Mijn tekortkomingen zijn vergeten, Mijn fouten zijn zo weer vergeven…

in de werkplaats loopt een taalmeester te zweten door woorden die hem bespringen het rek met grammatica puilt uit door regels zijn muze jaagt hem op daagt hem uit te dichten muziek murmelt in woorden hij beheerst zijn ambacht…

mistwaaiers ademen takken vol beweging zodat ik niet op mijn tenen hoef te staan om met mijn hoofd in de wolken te lopen vlindervisjes lokken me naar het strand waar de ochtend geduldig staat te verzanden loslippig zonlicht struikelt over loslopende wolken waterspelend spoelen golven droog op het zand rust meert aan…

De woorden die je zei Achtervolgen mij De woorden ‘ik hou van jou’ Nooit gemeend… De woorden ‘mijn prinses’ Bedoelt voor een ander… De woorden ‘blijf bij mij’ Nooit gehoord… 16-10-'10…

Wat een stip was in de verte was een mooie vrouw dichterbij die vrouw was van mij. Een stralende zon legde haar mantel van stralen rond haar, net een engel. Die engel was van mij. De duizend kristallen van het mulle zand omsloten haar tere voeten. Haar glimlach was doordringend haar ogen spraken boekdelen haar hart was vol van liefde…

de tafel droeg een lepel, bonen en een bord jouw handen droegen niets slechts leegte tussen vingers een verloren woord hing in je ogen ik droeg jou en wie je was gaf mijn weten opdracht in jouw nood de hand te zijn, die leven bond machteloze happen pap verdwenen in jouw weggedwaalde mond…

( Voor Wendy ) handen vol hartjes strooi ik op de golven van de tijd ik schrijf je dromen toe wensen van vreugde alles wat je hart verblijdt lange mooie zomers vlindervleugeldansjes liefdesbloemenkransjes goudspiegelingen weerkaatsend op de dag van het kant en wit satijn dat het gegeven wonder zal blijven groeien van het…

Zelf hinkelde de cabalero van zero naar zero naar zero ... Was 't een hersenspin of luidt dit 't begin van 't einde van El Pistolero ?…

na de lafheid van hun daad in het niet verdwenen terwijl de ambulance met gillende sirene weg rijdt waarin een laatste zucht staan zwijgend drie getuigen met elk hun eigen verhaal in ogen handen en voeten ze keken toe zwijgen ook nu angst voor represailles ketent hun stembanden zonder ruggengraat sjokken ze huiswaarts waar…