Alle inzendingen, jaar 2010, week 45

Waarom speel je deze melodie van eenzaamheid mijn lieveling? Hier op aarde is de oude vrouw moe je neemt het op voor haar verlangen om telkens droom te zijn geschreven in brieven nog altijd ongelezen geen vertrouwde plek slechts herinneringen in de heimweehut Waarom luister je naar mijn gezang mijn lieveling?…

Je geeft zo'n man een stropdas en een pak Dan kun je hem als fractielid vermommen Zijn schedel heeft nog nooit zo mooi geglommen Maar daar doorheen schijnt toch de schobbejak Die zul je, ook al is ie dan gekozen, Toch uit je entourage moeten lozen. ---- De affaire Lucassen bezorgt Geert Wilders hoofdbrekens…

de voordeur half uit het hengsel klappert droefgeestig heen en weer binnen hangt een lichte kamfergeur en een vleugje lavendel, van ,,heur'' op zolder waar de planken kraken staan wat dozen onder stof en er ligt zo maar in de kijk een bundeltje brieven terwijl ik erover strijk knapt het rose strikje de enveloppen droog en vergeeld zijn…

Ik heb je naam in gedachten al zo vaak geroepen, tussen de sterren aan de hemel heb ik je steeds weer gezocht. Mijn ogen vragend gericht naar het licht van de maan. mijn handen vol verlangen naar de hemel opgeheven omdat ik je zo graag nog eens zou willen omarmen. Maar ik weet dat is alleen een onbereikbaar verlangen jij bent voorgoed…

de wind in de bladeren verwaaien gedachten aan haar het meisje van toen toen de regen was vergeten waarvoor ze was bedoeld haar eerste zoen haar verdriet om niet wat zou ze doen nu heeft de zon haar omarmd verwarmd tot in haar hart waar ligt haar smart voelt ze zichzelf in het midden diep van binnen of zoekt ze verder en verwarren…

Ben gekweld onder het juk van twee goden, de ene held die zijn krijgsverhalen telt, daarin zwelgt in eigen hemel en zielen knevelt met geweld, zijn tanden zet in de kwetsbare delen van het lijf, dan die ander, een supervrouw, tiran en meesteres tussen de tafel en het bed, tovert netten passie op haar spiegels liegt over geluk, ziet het als…

Schrompelend geel en stervend bruin zingt ritselend in de wind stijgend, dalend, krijgertje spelend achterstevoren van klinkers naar zand, opnieuw blaast een windvlaag in fluittoon door steegjes het dorre bruin krijgt een nieuwe kans, rollebolt, knispert speelt haasje-over met diep donkerpaars in vliegende vaart, duikelend, springend…

Het is jammer dat de woorden ik hou van je, zo weinig worden gezegd, maar het is nog veel erger, wanneer je daar pas achter komt, als het niet meer kan!…

dichter bij jou leggen zwijgende jaren opnieuw en opnieuw mijn geheimen bloot als aarzelende gebaren fluisterende dromen hoopvolle illusie te veel en te groot ijdel het mysterie van prille aanbidders handen te gretig woorden te loos toewijding te duister met vage beloften duister de doelen aandacht te broos onaf steeds het raadsel…

een sproeier met nat licht wuift langs de statige gevel de wind verdraait het zicht heen en weer snel of even in de doorgaans proestige nevel achter sombere ramen bewegen figuren in zwart zijn het weduwen of één persoon op iedere wand apart ik schuil aan de overkant en staar naar binnen zou men daar alvast de spoken wekken kruipen…

laten we een keer wat anders doen, een gedicht niet omdat ik van je houd, en toch geef ik je een zoen, gewoon om de gedachte 'hmm mooie vrouw' het is zoals ze zeggen, nu zijn we jong en vitaal, en we willen 'het' allemaal, soms kunnen we gevoel alleen niet opzij leggen, het begint met lust, maar opeens word het meer, het is meer dan…

Wanneer ik pas in bed lig zendt het kamerduister dikwijls krioelende harde haartjes naar me toe die mijn huid wrijven steken de zacht voortschuivende slaap terugdrijven naar de deur maar mijn weerspannige geest danst op losse spookvoeten roept onderbewustzijn wakker rondom het kussen kookt een stormzee bij nacht vol roze bliksemgloed…

Elke dag het zelfde liedje,stoffen,zuigen en de vaat, levenslang zullen we marcheren,steeds maar in de zelfde maat. We gaan de ramen even zemen,de wasmachiene even aan, ja met dat even,zullen wij door het leven gaan. Want even gaan we naar de kapper,daarna zetten we even thee en als het ons dan even mee zit,kijken we even naar t.v maar daar verschijnt…

Daar stond je dan In jezelf gekeerd De toon in je groet was voor mij voldoende Afkeer volgde tegen mijn wil in Het had zo mooi kunnen zijn Maar donkere wolken En je harde stem Deden het fragiel verband Onmiddelijk breken Niets is meer wat het leek Je bent niet meer wie je was…

schaamteloos laat je je blad vallen wacht maar volgend jaar bloos je weer en blikken wij…

Op het pleintje, In het parkje voor mijn huis, Liggen perkjes stil te geuren. De vrouwenmantel pronkt er Met haar grote kraag, De lavendel sproeit uitbundig met haar parfum. 't Is zomaar feest vandaag. De zon zoekt stralend al die kleuren. De hemelsleutel blikt naar haar omhoog. Als zou ze willen vragen: "Zend toch Uw schone regenboog…

in een wereld vol bedrog kwam ik haar tegen de enige vrouw die de waarheid sprak en toch heb ik met haar gebroken verkoos verblind door spiegellicht het duister leven…

Mijn dichtwerk verandert sterk lange zinnen waren nooit mijn merk maar ze zijn nu nog korter als een schip dat plots een bootje wordt als van haver tot gort, als de wens langer te leven is de wens nu een leven zo kort als een kind de wereld bekijken. Laat het lange leven maar aan de anderen die hun leven weten te verrijken, met woorden zo…

je vangt vliegende kleuren uit de lucht gooit ze kordaat tegen het doek en wacht tot het wondert en het verhaal ontstaat dynamisch zijn weg gaat in de banen van je hand die bijstuurt en creëert en zie... hoe het daar hangt en alle ogen vangt…

De Goddelijke wind waait over verkilde wateren waar geen bodem te vinden is Ondanks dat gulden regendruppels bladgoud tekenen op bezorgde gezichten en de aftandse sloep klotst tegen botsende rotspartijen waar de inham zich versmalt blijft toch de hoop op verankering, op vaste voet aan land De vrouw die aan huis gekluisterd met…

dankzij kleurrijk overreden kon het protest de boom in zo ontdeden zij zich één voor één gestaag van hun jas ieder jaar weer had het veel voeten in de aarde voordat alle neuzen dezelfde kant op keken het naakte welzijn is hun wel bekend toch schitteren ze liever vol ornaat, niet om elkaar de loef af te steken maar om in volheid te stralen…

Verlangen naar verderop (met dank aan Arthur Japin) - Beweeg! Op reis! Vlieg naar dat verre strand! - Mijn vleugels zitten aan mijn binnenkant.…

Een haardeskundige uit Japan breng redding voor de kalende man. Hij laat een paar cellen fors kweken en zwellen en bezaait uw sjofele schedelpan ...…

kleuren vliegen speels alle richtingen elk moment een om in te lijsten…

met stukjes licht hebben we samen gecreëerd een zon om in te leven de eerste vonk die oversloeg bracht warmte en kleur in roze woorden zijn wij altijd blijven zweven in een universum dat de andere wereld buitensloot een gebaar het wenken van de ogen elkaar moeiteloos verstaan niet tijd en plaatsgebonden straalt onze zon geluk…

Raadsels in mijn hoofd Mijn ziel in pijn Verlangende naar verandering Vechten voor mijn innerste Zo onvolkomen gebleken Vragende ogen die mijn twijfel zien Mijn hulpgeroep verhoord Maar genegeerd door mijn innerste Mij voortstuwend in mijn zoektocht Eigenwaarde verdronk in die poel Gecreëerd door mijzelf Kon ik die poel maar droogleggen…

ik heb dat niet geschreven plaatste slechts mijn glas terug en daarbij is het gebleven…

De dagen zijn van plaatstaal en ijzer betonnen uren in hamer en beitel gehouwen het bad vol tranen gerouwd in vergeten gaat het niet, de mussen, kwikstaarten de struisvogel en schapen de hand het eten als duif zo schuchter in het believen de paarden stalden we onder de maan in het hek van herinnering straks en later staande tegen de keerkringen…

Jammer dat ik jullie niet geheel kan laten zien hoe mijn ziel in elkaar steekt, dan zouden jullie meer clementie tonen, meer geduld en tederheden. Ik kan beter een kogelbiefstuk aansnijden dan met jullie redetwisten, beter een glas cognac achterover slaan, dan pogingen tot erkenning te ondernemen. Ik kan zelfs beter dronken worden van wijn dan…

Al lukt de poëzie u voor geen meter, Maakt u zich daar vooral geen zorgen om: Om kromme verzen lachen wij ons krom, Hoe slechter uw gedichten zijn hoe beter. Zit dus vandaag niet bij de pakjes neer. De inkt vloeit toch wel uit de ganzenveer.…