Alle inzendingen, jaar 2010, week 7

De dagen gaan veel te snel Net als de wolken aan de lucht Ik zoek dekking en laat een zucht Naar buiten gevlucht klopt tijd wel. Het lijkt vreemd een weerloosheidprediking De dag een ding om je op en in te begeven Alles uit leven te verweven oogt om het even Met beide handen langs je zij zonder aantijging. En toch de juiste balans een…

De tranen zullen paden kerven In het gezicht van de liefde In mijn huid, het brandende gevoel De hel schroeit mijn zondes op aarde Gezondigd zijt gij Die lieft maar niet trouwt Een doods gevoel bekruipt mij En maakt zich meester De pijn wordt een gewoonte En de tranen een gezicht Ik zie mijn tranen terug Op mijn linker onderarm…

dat jij mij zult weten dat jij mij zult horen dat jij mij zult zien in ononderbroken ruisen van regen en wind in de groene sporen tussen het grind in golvende lijnen van een satijnen lint maar bovenal mijn liefste mijn dat jij mij zult ruiken in de purperwitte bloesem van magnoliastruiken…

Wat heb ik met dat hout gesmakt en punten aangeslepen En immer naar de lof gesmacht en hippe vreugdekreten Het is mezelf echt niet ontgaan laat staan het zelf beschreven Hoe vreemd en bijna lichteloos mijn pennevruchten leefden Ik las wel hoe er nu en dan es iemand kwam vertellen Hoe hij of zij het eigenlijk zag en hoe mijn bron moest wellen…

je lijkt ver weg ik kijk verder in de verte en zie jou verder weg van mij hoe langer ik kijk hoe verder weg je lijkt steeds verder ga je verder weg van mij ga ga maar verder maar beloof me lief kom je terug?…

Wandelend in het Land van Maas en Waal, waar al menig lied over is gezongen, kijk ik rond en schrijf mijn verhaal, al is het beeld soms wat verwrongen. Het geeft niet, het doet er niet toe, de lucht is blauw en ik voel me goed. Ik wandel verder en voel me niet moe, ik loop zingend de horizon tegemoet. Er is niets wat ik wil of wat ik zoek…

met een wijze blik draait hij zijn nek klokje rond en slaat op tijd toe…

De Wereld Jij en Ik New York Samen in Central Park Bretagne Uren aan zee Den Haag Ons laven Arnhem Wat eindeloos leek; Sonsbeek Slangenburgklooster Nog nooit zo close de hoofden tegen elkaar In de villa Zoveel afstand en meer... Een kamer in de Spijkerlaan Intiem tot in elke vezel en meer... In Nijmegen Zie ik je in…

alleen de wind luistert gedwee naar wat ik zeg hij neemt mijn woorden mee ze zijn onderweg jij kent de thuiswind zijn zacht geluid hij gaat als vriend de goede richting uit nog blaast hij woorden voort opnieuw gezegd de mare die niemand hoort is bijna terecht en jij zult luisteren mijn woorden horen als de wind zal fluisteren: ‘zonder…

Meisje Waarheid in hurkzit bij de beek haar gedachten lossen op, kabbelen mee Wellicht via de Schelde naar de verre zee om terug te komen als witte vlokken sneeuw Boven haar zingt een winterkoninkje een lied voorvoelt de nog verre lente en het verdriet van tijd gaat voort zoals het water vliedt toch het afscheid nemen went maar niet…

Bevangen door stilte en ongeduld, de jacht naar ultieme zinnen, gedachten en het glas rijkelijk gevuld, voelt hij de leegte van zinne, elke streek bevat een woord gedreven bouwt hij voort, versjouwt zich aan de droes van de tijd, in roes ontstaan beelden in de ziel van de dag die op hem wacht, buigt meewarig over tekst en uitleg die…

Heeft u ook eens niet bewogen omdat ze elke vorm van bewegen zouden duidden als iets minder tegen om te garen tot gedogen Met een luilebol face to face die de hele nacht chips aan het malen u uitputtend trachtte over te halen tot zijn point of view on his case Ging dat ook via schieten en opbouwen naar of u - soldaat al - vol vertrouwen…

Dichte, onheilspellende duisternis omringt een oude oosterse olielamp. Daaruit kruipt, traag hortend, een bange damp, waaronder zwak schijnsel gevangen is. De vlam, nietig als een dorre gele lis, siddert in ademnood, voert verbeten kamp, wil drinken, zuigt moeizaam met hevig gestamp. Maar _ aan lavende vloeistof nijpend gemis... Storm en…

On de top Hij is een lap Tweedehans en op Een typisch geval Van een spatie .. s Balk, balkenende, bal kennende Ik moet hem lappen, die bende Mijn type geniet De spatie subiet Dit typen, van dit gare geval Mijn laptop is te mal Voor woorden Van ellende beschreven De soft sleutel Aan de mallemoer draait Volgt het scheuren en opent het…

Als ik reageer alsof ik word gestoken, Als ik even anders ben dan normaal, Dan weet ik dat ik je raak Als wij dan wat kalmeren Als wij dan elkaar weer aankijken Weten wij dat we van elkaar houden. Tranen plengend en zacht pratend Troosten wij elkaar Eindigend met 'ik hou van je'…

Haagse Zamboni's zakken door het ijs, dweilen met de kraan open verstrooide woorden wrijven meer zout in wonden van gladde praatjes een kabinet gevallen door zand in eigen ogen…

Ik schep mijn eigen woorden zoals God de wereld schiep ik ben de schepper van mijn daden altijd was er een vertekend beeld jij paste daarin, intense nachten het was steeds die kleur geluiden waren in overeenstemming de atmosfeer was hemels mijn neus snoof de heerlijkste geuren je lichaam voelde aan als zijde mijn handen lazen de boekdelen…

Soms lijkt het net of er iets is dat me stuurt mijn hand vasthoudt. Die me laat schrijven en me geeft een onzichtbare kracht. Me laat voelen de herinnering aan toen van liefde, pijn en geluk. Net of ik wordt gedirigeerd en ze me op papier al deze woorden neer laat schrijven.…

deze vrouw boezemt mij vrees in lijf en geest torenen boven mij uit slaafs dien ik betaal ik al haar ideosyncrasieën op goed geluk…

Ik was nog maar een puber en wist van de liefde nog niet veel had ik alles toen maar geweten want van mijn leven was jij een deel En ik, ik wist al heel snel dat jij de man was van mijn leven en nu we jaren verder zijn pas nu kan ik mijn liefde geven Ach had ik maar naar mijn hart geluisterd dan waren we nog steeds bij elkaar had ik…

Den Haag, vrijdagochtend, -middag, -avond, -nacht, zaterdagochtend 19 en 20 februari 2010 Was het gebrek aan fatsoen, normen en waarden, daadkracht, kennis en dialoog, respect, wilskracht of gezag, neen het was ordinair en elementair gebrek aan slaap, slaap en slaap niet het kabinet is gevallen mannen en vrouwen zijn omgevallen…

balkenende dacht mijn kabinet viel niet echt in goede aarde…

schrale woorden vallen geruis en hulpeloos tussen kust en strand wachten op het ochtendlicht als korrels zand dan gebeurt het wonder aangeraakt door dageraad en tederheid zingen vroege vogels verdelen uren in gedachten en dromen van breekbare mensenogen en lotsverbonden kwetsbaarheid dromen neigen plots tot werkelijkheid je plukt het…

onzekerheid maakte zich meester waardoor de kameleon draaide en draaide haalde uit als 'n kat in het nauw om het vege lijf te redden van de dreiging de dreiging op te gaan in haar betovering waarnaar hunkering verscheurd toekeek…

de melodie van mijn gedicht groeit in de adem die ik voelbaar leg tussen het spreken en de aarzeling het voelen en weer doven wanneer ik vrij ben voor het zingen van de tekst mogen de golven van de woorden terugslaan op een stroeve kust ook mijn verlangen naar de wind die beukend op komt steken en even later strelend zacht de lentegeuren…

Het beekje klatert mededogen, de zon gaat elke dag weer gratis op en wil de wereld warmen die koud werd door onachtzaamheid, door veel te groot berekend leven dat altijd maar de zachte krachten doodt en stil doet staan wat sprankelend wil groeten. Hoe kunnen wij toch leven zonder al dat moeten, maar fris en nieuw, als op de eerste dag –…

Inktvlek aan de hemel Uitgelopen Genoeg om de nacht te verduisteren Voor hen die omhoog kijken Rusteloos vloeide jij voort Zwarte rivier Ik rende langs de oever Steeds zag ik iets in jou Spijt droop ten slotte van je gekartelde randen Haastig gemorst, vermoedelijk In demonstratieve zorgeloosheid Zoals onze jeugd het voorschrijft Verhalen…

Februari-zon op druipende ijspegels ik snak naar lente.…

Het schijnt Dat de Taliban, - Nu vanwege Afghanistan Deze Binnenhof-bermbom Is afgegaan - Uruzgan Hebben omgedoopt In 'Jan Peters Zwanenzang'.…

Ze sluit de deur laat achter wat eens was de zon glimlacht in haar kamer werpt een schaduw van zijn silhouet op de muur terwijl hij haar In zijn armen sluit eindelijk thuis blikken twee paar ogen hazelbruin door liefde bevangen…