Alle inzendingen, jaar 2011, week 40

Het was op zo een koude zondagmorgen, de stramme handen heiden traag de klok die boven in de toren wakker schrok en begon een wijsje zo lang verborgen, want door de week slaat hij de stille uren die vertellen van vergeten en voorbij van de houten banken, de mijmerij van de jaren in zijn zware muren. Weet iemand hoever zijn klanken dringen…

Jilles, Toen waren wij samen in Strijen is het gebeurd onze ogen dansten in fonkeling een oude dans de sleutel alleen kenden wij was jij bij mij in mijn hart - mijn gedachten - mijn ziel - zou niet dorsten jouw kus - zoet water - deed me ontwaken jouw ogen - diepe oceanen - sterren weerkaatsend in het licht duizend meren zijn niet…

Hij neemt afscheid van z’n eigen zomer die te nat was, veel te koud een seizoen moet zijn zoals het zijn moet teveel compromissen maken het leven slap een aftreksel van de eigenwaarde Het regent gekleurde bladeren steeds meer hemel verschijnt tussen kaler wordende bomen zodat hij het bos weer kan zien Alles bestaat uit fasen vandaag bedrukt…

in mijn late zomer, vergeet ik de herfst, denk ik nog niet aan de winter en spelen gevoelens van lente de warme wind door mijn haren een verdwaalde mug die me komt plagen maar ik loop niet te klagen ik geniet van ieder moment en laat me gewillig steken bloederige taferelen in mijn late zomer geniet ik van het leven…

Lampen, de lichtheid van het bestaan Licht over de gehele wereld Hoeveel jaren korter zal de aarde leven Doordat overal die lampen branden Op straten, in winkels, in de cafés, de bordelen. Zien zonder te kijken, meer licht, minder waarnemen Niet meer voelen, geen geur Al die computers Geen gevoel, wel "contact" Geen aanraking. Met internet…

De lamp ging branden. Vroeg het licht dat scheen: "Waar is dat donker nu heen?"…

bomen snoeien kil de lucht in stukjes avondrood vol ontwaakt de maan…

Volgens de recentste meteo gaat 't slecht met de Noordpoolregio. Spoed u naar Thulé voor een rijk UV en baad er zingend "Ozone Mio !"…

Elke avond als een zachte bries en net zo onverwacht, voel ik die trilling in mijn hart en fluister ik jouw naam heel zacht en teder. En van heel ver hoor ik de echo van jouw stem, als een veder zo licht alsof je vlak bij me bent en bijna aan kan raken. Zodat we in stilte geliefden zijn en liefde in stilte maken. En als die liefde dan jubelend…

Je lippen zwijgen Je ogen spreken Je bent niet verbaal Ik moet het hebben van je lichaamstaal Ik hoop dat ik die goed vertaal !…

Als ik wandel door de uitgerekte groene velden dan ruik ik de zwoele zomerlucht; zie ik de vogels op het veld; voel ik het zweet op mijn voorhoofd en mijn warme voeten en benen. Ja, en als er gedachten opkomen in mijn hoofd geef ik ze de zee van ruimte van de uitgestrekte velden die ik voor me zie. Langzaam en voorzichtig vliegen…

Er zullen altijd mensen zijn, die de grond onder je voeten wegmaaien, althans dit proberen! Wat fijn, dat er vrienden zijn, die ervoor zorgen, dat de weg, die belopen moet worden, niet te lang en eenzaam is. Ik hou van hen!…

meer en meer vind ik mezelf terug wanneer je naar me kijkt wij elkaar laten ontstaan wachten op het ontdekken van de tocht alles golft in het verlangen naar het oor van de rivier dat oevers bemint jij in mij ruist als een echo van wiegende wenken wind en lotus wanneer de zon ondergaat dát zegt in minder dan een armlengte…

De dag komt op met heel veel vragen en onzekerheid, waar is de rust gebleven? De twijfel neemt nu alle plaats in, stroomt als melk naar de bodem van de zee en verbergt zo alle dieren, alle leven. Het is of ik plots blind ben, enkel nog kan tasten om een heel klein beetje weg te vinden, strompelend en dwalend. De zomer is vergaan, de bomen…

[Haiku] de nacht nestelt zich in bomen zonder vogels bladerloos en stil…

De laatste greintjes zelfrespect Zijn keihard in de gang gekekt De moeite niet meer waard Waar ooit een sterke droom bestond Is nu alleen de open mond Het biertje en de bedden De wijsheid komt pas met de jaren Dus laat beheersing nu maar varen Vergeten doe je toch Zoveel kansen weggeslopen Wel gezien maar doorgelopen Nooit zal ik echt leven…

Het zoemen van een mug gauw onder de dekens en wel vlug het is een irritant geluid maar je wilt je bed niet uit dan maar een lichtje laten schijnen in de hoop dat de mug zal verdwijnen ik denk dat ik lang kan wachten hij bundelt al zijn krachten en zoemt lekker voort beest je maakt mij gestoord dan maar uit bed raak, de mug zit op de muur…

Het drupte onder de boom. Het nevelde in de wei. Nee, het zinderde van kalverliefde. Dat je zo bedaard je buurvrouw kunt bespringen en daarna de besprongene doodgemoedereerd besnuffelen en je even rustig als gretig door haar laten besproeien en je lippen likken en dan, na een minimaal moment van bedachtzaamheid, de besprongene opnieuw…

Morgen zie ik engelen In het oosterhout Zij worden op doeken gedragen Herken ik dan de eenvoud Van enkel zwijgende vrouwen Uit mijn verbeeldende lagen Zij omarmen mij zonder te raken Verwarmen met open ogen In licht waarvan de dichter Woorden wil maken Zij spreekt Oorspronkelijk In galmen van gewelven Ik luister en droom Overbrug haar…

DEN HAAG - PvdA-leider Job Cohen zal een meer polariserende stijl moeten hanteren, omdat de Nederlandse politiek is veranderd. Dat stelt Jouke de Vries, lid van het bestuur ofwel het curatorium van de Wiardi Beckman Stichting. ---------------------------------------- Cohen moet gaan polariseren Dat vinden de geleerde heren Niet meer tolerant…

ze keken naar elkaar samen in de vreemde schurkten huid aan huid de wereld naast het nest was een totale openbaring anders zonder moeder thuis dan vonden zij elkaar in het spel van dollen hollen en hun mores leren de een op een relatie is verlaten als in een echte roedel hadden zij dat heel snel in de gaten wij zijn de baas maar…

Een sprintje in de Sprinter moeten trekken Dat kun je nou wel doen, maar ja; waarheen? Er is geen plee, dat zie je al meteen Zo’n blunder is gewoonweg van de gekken Het is geen hoax, geen misverstand, geen nep De plaszak komt er. Gloedjenieuw. Als app.…

Eenvoudig als ons handen zijn bij vaal verdriet en gulden feest, zo zijn wij, lieve, met elkaar zelden geweest. Tussen der woorden hovaardig spel, ons handen, zij alleen, die wisten van elkander wel ’t geheim van ons getween. Die hebben ’t schoonste deel gekend van ’t heimwee waar een mens in mint; die wisten niet waar waken endt of…

gevoelloos geschreven zonder woorden eindeloos leeg vrij van banden bandeloos verloren zonder je hand in mijn huid je ziel in mijn hart je traan in mijn oog drogen tranen als was verstilt mijn huid jouw hand mijn hart in onze ziel…

allerlaatste keer strak haar gezicht gespannen lijnen vaag een blos ogen met verre blik lippen een streep honderd glazen bollen in alle kleuren van de regenboog kijken op haar neer als ze naar de lift loopt voor de allerlaatste keer zegt ze monter even iets dat op een glimlach lijkt op het bed een bruin hemd haarkap en broekje…

vaarwel zegt mijn gevoel dat nog stoeit met mijn hart zoals een glimlach lacht in gratie van mijn gevoel zo heel verward jij fluisterde een droom en lachte om de pijn als er een hemel is wil ik daar dan nu zijn want het leek of jij je leven leed als een kaars in harde wind ook brandend in de regen maar iedereen was blind ik zal je dragen…

op een laatste zomerdag geschreven papier een schaduw op een muur lees dit zachtjes hier dan verzint dit kind gedichtjes van zoete stroop een naam schreeuwt om hoop niets is wat het lijkt zeker geen hint lees de lach als 'n traan alleen dan is het verdraagzaam wie dit leest zijn de laatste gedichten op het feest en voor het…

Ik voel me eenzaam en alleen en wil geen mensen om me heen.. Laat mij maar even gaan. Even de stilte om me heen. Dan kan ik het weer aan. Ik wil weer verder gaan. En genieten van het leven. Dat zal me weer vreugde geven. Ik hoop dat me dat is gegund, En dat je zo weer verder kunt.…

Tevergeefs zocht de vrouw een toilet in de sprinter. Ze vond het niet net, echter na d'r gezeur zei de hoofdconducteur: 'Neem een plaszak. Nu bent u gered.' Hij bood 'r een zak om te plassen. Niet al te erkentelijk was ze. Ze zei nogal boos, daar ze die niet verkoos, dat een poepdoos 'r beter zou passen. Door hevige drang die ze voelde…

het is de avond, het is de eenzaamheid, het is het leven, het is de leeftijd.. waardoor ik me momenteel zo verloren voel.…