Alle inzendingen, jaar 2011, week 41

Waardoor zij zelfs bejaard nog helder dacht. Op hoge leeftijd ook niet dementeerde maar oud van dagen nog filosofeerde, is met haar DNA in kaart gebracht. Elk spoor van twijfel is daarmee verdwenen Het zat bij Hendrikje echt in de genen.…

Om de aandacht van de agent te trekken Gooide de man uit Hoorn een fiets door de ruit Daarop stoof de agent boos het bureau uit Zodat de man niet meer gasten zou wekken Het leek hem toch veiliger daar te pitten Dan ik een Heerlen’s ziekenhuis te zitten … Om een slaapplek op te eisen gooide een man uit Hoorn bij een politiebureau in Heerlen…

Het is echt geen moeilijk woord je hebt ze in alle soort lief en teder zwoel of zacht het heeft aantrekkingskracht elke dag gebruik ik dit woord omdat het bij mijn leven hoort als ik het niet heb gezegd spijt het mij oprecht ik hou van jullie met heel mijn hart hoeveel, wel een miljard.…

Het jaar achttienhonderdvijfenvijftig schenkt de Papoease wildernis een lichtstraal; daarin glanst Gods Woord vol onversaagde taal, die het duister vorst, het verguisde wenkt. De Blijde Boodschap wordt geweerd of gekrenkt... Toverpriesters horen een nieuw verhaal, willen strijd, sterken hun geheime zaal. Zijn angst en liefde door elkaar gedrenkt…

een laatste tango in de hel de zilte koperkleur die op de golven schuimt verwarmt mijn ogen als roodkokend zilver welke zichzelf toch steeds sluiten tot de vorm die in mijn hoofd zit en het hemelsblauw met regen is vermengd in eindeloos gezever over een horizon die er nooit is geweest dáns, gééf jezelf in een helse tango die…

De stoere middelbare studend is fier dat hij zijn Nederlands kendt. En zoekt hij straks werk dan vergoet hij als klerk broertje die de solicitatie pent.…

Verwarm je handen aan mijn huid verkoel je lippen aan mijn warmte alsof ik de eerste en de laatste ben streel me proef me laat de dampen van me afslaan laat me kreunen vol genot…

Gedachten die hem vrolijk maakten aan gebeurtenissen van toen een glimlach om zijn lippen toverden herinnering weerkaatsend in zijn ogen stil mijmerend om die woorden gesproken vriendelijk en teer een hand strelend over zijn wangen hoort hij in melancholie nog weer een zachte stem alleen voor hem alsof een harpsnaar werd beroerd een zuivere…

wensrode strepen als ballast op het marmeren papier, hier en daar ontlast door blote genitaliën, geheel onverwacht niet dat we schrikken want dit is wat we willen geen soberheden in het zwart-wit maar de schoonheid op het markante gelaat van zij die op haar hurken zit het leeft op twee etages, ongemeubileerd terwijl de lege nis toch vele…

[Haiku] het toegangshek knarst de wind schikt wat bladeren tussen twee graven…

wanneer vogels worden teruggefloten en wassende westenwind mijn armen zal ontbloten speel mij dan een herfstcantate wanneer bladmuziek zal omslaan naar winterharde twijfel over armbreed voortbestaan kerf dan in mij, jouw naam…

spreek uit nood in weke woorden die de regels van de dromen stoorden met gekleurde beelden in de zon waarmee ik uit de lage leegte klom…

AMSTERDAM - Doordat mannen die vreemdgaan vaak haastig seks hebben op ongewone plaatsen als de badkamer of de werkplek, hebben zij een verhoogde kans op een penisbreuk. ------------------------------------------------ ’t Idee alleen doet mij van schrik verstijven Ik wou dat ik het niet gelezen had Al doe ‘k het nooit op werkplek of in bad…

't Was nodig: in hoge frequentie deed Geert aan lekkagepreventie. Omdat-ie beslist niet van ophouden wist, had-ie luiers voor incontinentie.…

het broeit de ogen glanzen weer mensen pikken het niet meer zij willen vogels horen fluiten zonder stress naar buiten het economisch groeien kan hen niet meer boeien geen jacht op geld en macht breken met afhankelijkheid van kapitaal en speculaties een eigen koers zonder hun malversaties de maatschappij zal in zijn voegen kraken…

de verwondering voldoen aan de verwachting en dan ga je dood…

Ver stond de strakke lucht Als een grijszijden scherm Gespannen voor de dood. Aan deze zijde een vlucht Vogelen met gekerm, Onze hoofden over, vlood. De grond bekroop wat groen. Schril staken stengels riet. De wereld stond ontbladerd Uitstervend in seizoen, Dat zon voorgoed verliet, Weer tot de maan genaderd. Wij vonden nog een zoen.…

U kent toch Brian Farley zeker wel? En Yntema en Boyd en Schoop en Martis? Iconen van een wereld die keihard is Het barst van boeven in het honkbalspel Op velden waar je ‘t tuig ziet samenscholen Daar worden honken telkens weer gestolen…

ook wolken sprakeloos gelaten als eerder dit uur het riet ruis en ritsel ontnomen je glimlach afgeschminkt en naar alles wat mij dierbaar is met modder gegooid tel ik de slagen van de klok dit dreunend gedonder van brons onder de haan die met alle winden waait pijn is gewetenloos kent geen herinnering de zon heeft geen geheugen…

Lieve opa, Als ik aan jou denk zie ik een grote sterke man, En de allerliefste opa die ik me maar wensen kan. Toen ik nog klein was bij jou op schoot, En natuurlijk al die leuke zomers bij jullie op de boot. De keren dat we mosselen gingen zoeken, en je ons leerde vissen, Ik had het allemaal voor geen goud willen missen. Soms kamde je…

Kijk… daar komt een Liefde aan Op gouden huppelbenen Een hart vol edelstenen Maak plaats geef haar ruim baan Ga lekker liggen op die bank Nee niet daar.. of bent u blind Bonbon een koekje wat u zint Of gaat u liever aan de drank Helaas het was een helleveeg Ze liet me even in de waan Maar was weer rap vertrokken Ja al m’n flessen zoop…

zuig het kwaad uit nieuwe wonden waarmee wij zwichtend in het leven stonden om te zoeken naar een klinkend rijm in de vaste kaders van het zwelgend zijn…

De lange levensweg loopt reeds spoedig ten einde is een breed bezadigd zandpad door een tevreden heideveld zacht avondrood geeft de vroege schemer en de paarse struikjes warme gloed van berusting terwijl de eeuwige einder in vaag vragend grijs ligt plots kringelt een kleine dwaalster fel brandend over de grond schenkt dit leven een verrassing…

Een passiestorm nam mij mee, op mijn vleugels der wind, niets kon mij tegenhouden, ver over de woelige zee. Ontoereikend, onbegrepen, op mijn vleugels der wind, verloor ik veer na veer, liet het maar aanslepen. Hoop in innerlijk verlangen, op mijn vleugels der wind, fluisterde hij mijn naam, in zijn stille lofzangen. Een herkenning…

Gelaten zit hij daar met handen in zijn schoot werkeloos en stil zegt woorden die in niets verloren gaan niet meer worden gehoord. Het leven heeft zijn sporen achter gelaten met het tikken van de klok verglijdt de tijd en berust hij in een vaag weten van zijn hulpeloosheid. Elke morgen ziet hij weer het licht als hij doelloos kijkt door…

Stille wateren golven tegen het zand ik staar over de rimpels, zongeglanst trachtend je gezicht te ontdekken in de rollende baren op het strand …laten lijnen van schuim de contouren achter van vergeten en verlaten gedachten over de kracht van liefde verzonken als een oud fregat op de bodem van mijn hart. Eenzame lege schelpen als gebroken…

Misschien zag ik wel de schaduw die je aantrok als een zware jas zo een die je slechts draagt in barre winters schuifelend over gesteven lakens in een wereld zonder kleur op weg naar huis maar besefte het pas toen de thee waarmee ik op je wachtte koud geworden was…

waar mist licht verschuift komen tijdsbeelden samen een vogel rust zacht…

Ze fluit een eigen lied, niet meer de versjes van ‘t verleden Echt trots tsjilpen wil nog niet; ‘t gezang zoals zij vroeger deden… Ze denkt dapper aan de deuntjes maar een enkele aanhef laat haar breken, Wie zal haar in haar poging steunen; zo lang eenzaam opzij gekeken… Achterlaten ís het leven, sla stoutmoedig je vleugeltjes uit Je kunt…

je lach kleurt al een warme tint in aangenaam geluid ogen stralen in het aandacht geven alsof je iedereen bemint soepel en nog onbevangen dans je door het leven met de speelsheid van een kind jij bezit de gave om van gewoon iets nieuws en heel speciaals te maken…