Alle inzendingen, jaar 2012, week 40

het is daar een fluiten en gijgen ze smijten de trompetten erbij op een hoop de genodigden slopen de rieten en kleppen een select groepje poept fagotten vol een ander gezelschap spuit voor straf de celesta tussen de bellen men stampt er de bas in zijn kloten kontneukt de piano het podium af en dan ook ineens de hens in het bruiloftsorkest…

Nu moeten wij aan veel meer traagheid wennen, aan liefde die verdween en aan wat nog resteert aan teerheid in wat najaarslucht en geur van dennen en aan hoe-het-kon-zijn-gedachten die je nooit verleert. Aan bijna-niets, en aan voortdurend 4 dezelfde muren en aan een belsignaal dat nooit weerklinkt, aan twintig keer per dag door ramen naar de…

Talrijk de dromen over de tuin in het bos vogels die de ochtend verslaan het bronstig kikkerlied egels melk drinkend uit de handpalm de zomer musicerend uit open deuren Ravel gespeeld door volwassen kindervingers en in de nacht de knarsende eik rillend van de boze toekomst --------------------------------- uit: 'Het depressionisme'…

Futiele naald, fragiele vliegmachine wiens stiekem drenzen op mijn zenuw kauwt; minieme nachtmerrie met cellofanen wiekjes uit chips en microdraad gebouwd. O dracula, aërodynamisch vormgegeven, je plat slaan is een zonde tegen 't leven: dus kruip ik weg in laken, rook en net. Heer, door vlerk voor gek gezet. --------------------------- uit…

In ’t raamkozijn een meisje van dertien dat het leven nog ziet als spannend boek, met haar Arabische prinsessen-“look” zich de dochter waant van een bedoeïen. Bijna geen kind meer speelt ze met hoofddoek nog een hemels meisje, maar ongezien voelt ze zich innerlijk heel feminien en smacht naar iets moois op elke straathoek. In één vertrek…

Soms droom ik alle muren leeg Geen tekst, geen regels op papier. Letterloos en zonder kijkplezier. Een huis dat in de tijd verzweeg, dat sterven uit de voegen drijft waar wonen niet beschrijft de woorden zinloos langs de wanden, maar dakloos de bestanden vervliegen uit het fundament van deze dode letters D en O. Een taal voor…

In de zwijgende straat de voetstap; hakkentik of een met kolenschopecho, wie weet wie er nadert? Broek-, maat- of trainingspak en wat dan nog... Daar is de verende sportschoenentred, de gumizolenparadepas, piepend in de regen. En dan nog, wie - o wie - houdt de helft van het naderen geheim, als hij achter je loopt zonder geluid? Jij,…

Een diploma betekent een 'bereiking' van verrijking van je kennis maar vooral een bekroning leidend naar verloning van jouw verworven kunnen daarin zal je ook praktisch slagen Voor nu vooral geslaagd van harte gefeliciteerd!…

Jarig worden, een jaar erbij het overlijden komt steeds nader lacht zich krom, laat zich zien in wat verdwijnt en blijft in later. Zij zijn mij dierbaar de doden van nu, morgen en eergisteren en buiten begint het knisperen van bruine, kurkdroge bladeren. Hun troost is het vergaan van tijd het malen van de korrels zand tot zij…

Snelle luchten passeren de hemel, vluchtig als de tijd. Symbool van leed dat is geleden. vervaging van de strijd. Zon die strijdt om haar plekje, als hoop aan de horizon. Zij deed de wolken en regen verbleken, zoals de donkere nacht niet kon. Vooruitgegaan door regenbogen, als bannieren van de overwinning. Helaas won het niet…

De man die achter me staat en door wie ik me gesteund voel, is een man van rust en vrede: hij ziet geen reden om dichterbij te komen, ook al zou ik daarvan wel dromen, hij blijft zichzelf en zal niks proberen, maar weet mij te waarderen.…

Jij hebt de kleine vlam in mij tot warmte doen groeien, mijn sterke Licht tot inzicht ontwikkeld en mij mijn goede hart mee laten voelen met elke smart, zodat mijn ziel uiteindelijk net als jouw unieke, kostbare ziel het intens goed leerde te bedoelen met elk mensenleven op aarde als in de hemel tot liefde samenviel en…

Geef oesters aan mijn paard, zei Tom die het koud had (op alle stoelen bij de haard werd al gezeten). Eén stond op van 't vuur en ook een tweede die er zat, Om het hongerige dier oesters te zien eten. Die plaatsen pikte Tom in en verdreef de kou. De waard kwam en zei dat het paard geen oesters wou. Breng ze dan maar hier, zei Tom, als ze hem…

Beslist oprecht. Zeker eerlijk Nooit meer mijn lach tussen haar benen Nooit meer haar gestoken met mijn tong Chimère en hersenspinsel Groot verlang van jaren Opeens moment Niets geforceerd. Slechts heel spontaan Nooit meer echt de gade van weleer Nooit meer mijn lans in haar mooi' schede Verzinsel en nog meer sprookjes Opgebouwde liefde…

veranderd verankerd voor altijd in mijn leven en wij gaven geven namen nemen zonder reden bel je me even en vandaag is zoals toen vandaag was en ik belde…

Ik lig hier nu al vele eeuwen mijn knekels liggen door elkaar er is niets meer van te breien, dat komt door het respectloos heien de kist om mij heen, is al verdwenen mijn schedel heeft nog al mijn tanden ik mis veel kootjes van mijn handen de mooie bel, die ik heb meegekregen heeft altijd aan mijn zij gelegen de Statenbijbel is ook al…

tussen jou en mij is slechts één grens huid op huid, de vingers rond de pols van wat we voelen buitenkant binnenkant lippen woelen tot de hartstocht van een paar… hun hardgeworden lust naar zacht gekust bijtende illusies rond een zoetgezogen mond een fluistering ontsnapt gelachen naar de tijd waar jij mijn open armen vond…

ik schrok toen ik hem zag, wat was hij mager in holle ogen zag ik reeds de dood maar toch die rechte rug, hij hield zich groot bleef blijkbaar strijden tegen zijn belager van welke wrede kiemen was hij drager hier stond een arme ziel in stervensnood wie schonk hem aandacht, bracht genadebrood hij liet geen traan, was kennelijk geen klager…

Mijn ‘grote liefde’ had ik toch als kind. Vader en moeder, God en Sint, geen latere liefde haalde het daarbij. Wat hield ik veel van hen, wat hielden zij van mij! Het was een liefde die mij vleugels gaf en achteraf, herinneringen, bitterzoet. Aan wasgoed dat te drogen hing op houten rekken rond ’t fornuis; aan een te klein, te koud, te vochtig…

kom dwalen in een wereld vol verhalen prikkel je zintuigen droom over de aarde ontmoet culturen kinderen die leven spelen tussen kamelen in de warme woestijn volkeren die één met de ijskoude vlaktes zijn zoek ver dichtbij in woordjes de plaatjes van het boek *Kinderboekenweek 2012 Thema: Hallo wereld!…

Zeg ik wilde je eens vragen, staat je hoofd altijd bovenop? Ook wilde ik je vragen, zit er dan ook verstand in, in die mooie kop? Ook wilde ik je vragen, hoeveel je daarvan hebt, want weet je, ik wilde vragen, of het werkt, dat verstand, ik bedoel ook echt, want weet je wilde ik je vragen, wanneer ik je iets in vertrouwen vertel, waarom…

o Troosteresse in leed! o vriendelijke maan! Hoe kalm drijft gij daar ginds in 't blauwe diep der heemlen! U groet het avondkoeltje en ritselt door de blaân Van berk en populier, die in uw glansen weemlen Misschien doet ge ook uw licht door 't bontgeschilderd glas Der dorpskerk op het graf van mijn geliefden dalen; Maar ach, al drong ge ook…

jongens het haar kort geknipt een meisje met zwaarmoedige blik rechtop zitten in de klas bang te verlangen wat niet mag een knippert met de ogen tegen het licht een vage glimlach op het gezicht meester sluit aan het einde van de rij waar ze nu nog samen staan zo verdeeld zullen ze later gaan.…

Giftige tongen Vlammen overal Die uitslaan Duivelse ogen Gretige bek Waarmee 'k dreigend Welhaast verslonden Word - over de smalste Richel ontstnapt De helhond voorbij…

toen ik je niet zag niets zag niet dacht aan toen maar wel wilde weten waar je was wie je was greep ik je hand en wandelde met je langs het water blij met de hond blij met de jongens en herinnerde me dat ik je gevonden had en dat onze jeugd ver weg was en niets blijft maar alles terugkeert in bed de slaap niet vattend mijn buik tegen…

Het lijden van De Wereld onbewust Op zijn schouders Genomen - Door Alleman En ook door Jan Besmuikt spottend Als kneus weggezet Had hij - voorgoed Opgelucht - zijn Last in het voorportaal Van de hemel neergezet regel 11 en 12: dank aan ds F. de Jong, Drachten…

De Nikkei-index volgt de koers van aandelen, zwerfkeien zijn het naar meanderende rivierdalen van een nieuwe recessie…

Ooit, lang geleden, plukte ik voor jou de sterren uit de hemel. Je moest mij soms temperen en zette mij telkens weer met beide voeten op de grond. Maar nu help je mij omhoog, wanneer ik bukkend tracht op te rapen wat jij liet vallen. Er is nu niets meer over van de fysieke kracht waarmee wij eens elkaar behaagden. Misschien,…

Ik voelde je bijzijn, in de ochtendnevel overal om me heen. Je omhelsde me (zuchtend) alsof je ooit weg bent geweest. juni 2012.…

foto van een lege plek in de directiekamer daar waar wij samen zaten hangt nog een vleugje van wat was met soms de stoelen naast elkaar gebogen over taal en wat ideeën en wat er verder was maar ook gegrepen door de dag met aan de muur wat nu niet zichtbaar is maar ook geschreven was in de taal van je vader van wat wij samen…