Alle inzendingen, jaar 2013, week 23

De natuur geeft je een gezicht dat je hebt op je twintigste. Maar je moet zelf het gezicht dat je hebt op je vijftigste verdienen.…

ook al draait men hier ronde na ronde, hij raakt nooit opgewonden…

Vannacht heb ik gedroomd over de zomer; de woorden kwamen zomaar helblauw aangewaaid, de melodieën geurden naar lavendel maar wie heeft al die beelden in mijn ziel gezaaid? Want zelden ben ik blij en onbekommerd- ik klaag zo vaak en draag de vragen zwaar en heel ver weg dwalen mijn kinderogen, want overal toch dreigt wel wat gevaar. Maar…

Met zoveel narigheid in de krant op het nieuws, kleurt mijn papier zwart, is mijn inkt rood en mijn gemoed, slaat al mijn ideeën aan gort. Met branden daar, overstromingen overal, moordpartijen en overvallen, kinderen die de boel belazeren opnieuw examens moeten doen, met zoveel narigheid is mijn nieuws rood op zwart…

Als het om verantwoordelijkheid gaat is Nederland een heel groot kerkhof waarop uiteindelijk, natuurlijk helemaal niet meer gereageerd kan worden. Zowel de slachtoffers als de daders liggend dood en zwijgend zij aan zij diep onder de polderse grond, de klei. Dat is de definitieve afsluitende fase van het 'polderen' welke elke gat dicht…

De man zag enkel vogels en geen mensen, Omdat er ook geen straatnaambordje hing, Wist hij niet waar hij was, de drenkeling, Maar wat had hij op zo ’n moment te wensen? Hij is gered en veilig op het strand, Het zal hem worst zijn waar hij is beland.…

Er leeft een onbewegelijke droom in de omringende natuur tijdens het beminnen ratio fluistert gevoel innerlijke stilte toe vogels moe door tegenwind dalen neer op het zandeiland ik beslis vandaag over een laatste brief die zal verhalen over jouw olifantenhuid jouw antwoord is een gedicht en dient terplekke als eelt op mijn ziel…

Een met het steen, de straat, de weg waarop ik loop van A naar B en weer terug. Een duidelijk omlijnd doel voor ogen en soms ook zo maar ergens heen. Dan zie ik al het groen rondom mij, de vogels in de lucht en de bomen. Wat ik moet doen is dan niet belangrijk en loop wat te dagdromen.…

Je keek me zo verlegen aan terwijl we daar bij de halte in de regen bleven staan de bus zou zo wel komen maar wij stonden wat te dromen over een toekomst met ons twee zeker over een huisje aan zee daar kwam de bus en in gedachte gaf ik jou een kus de droom, die nam ik mee.…

Mijn sporen heb ik Achtergelaten in dit Blok hout, vingerafdrukken In de tijd die mijn bestaan Bewijzen, en elke steek Die mijn leven hakt in Wat ooit boomstam was Brengt mij dichter bij Mijzelf, de mens die Ooit ik was, en die uit Het niets geschapen werd…

Bus die langzaam Door het landschap Rijdt om mij na Arbeidstherapie in Het UMC weer veilig Thuis te brengen - Passagiers die zichzelf Uitvreten, en ik die Droom dat ik terug Mag groeien tot de Kern van hem die Ik ooit geweest ben…

Rottumerplaat en ook Rottumeroog: bewegwijzering zal je daar niet helpen. Je raakt verdwaald tussen de kokkelschelpen of valt over een vogelbioloog. De Bomansboulevard die kust het wad en verzandt langzaam in het Wolkerspad.…

spinrag verraadt de roerloosheid van zaken ongewis of er iets gebeuren gaat ruikt 't ochtendgloren groen…

Als het stil wordt in mij weet ik welke mensen er werkelijk toe deden, het zijn die mensen die zich niet lieten afschrikken en de zwaarte niet vermeden.…

afscheid nemen van jou, Jan doet zó’n pijn van binnen dat ik het niet helemaal voelen kan het gaat dieper dan de zinnen het warme licht is voor me uitgegaan het is zo koud, zo stil, zo leeg het leven voelt zoveel armer aan zonder de vriendschap die ik van je kreeg afscheid nemen van jou, Jan je ogen nooit meer zien glinsteren je nooit…

Ik droomde van een kálme, bláuwe nacht; De matte maan lag laag in mistig glimmen – Maar hóóg scheen van de schemerende kimmen Der klare starren wolkenloze wacht. Toen, tussen maan en starren, rees Zij zacht – Mij zoeter dan de Muze! – en scheen een schimme, Wijl ’k om haar hoofd als diademen klimmen En dalen zag der starren gouden pracht. O…

ik hoorde de muziek zag haar hand en een stel ogen het gezicht zong met mimiek een woord van mededogen de taal verstond ik niet maar in expressie klonk het ruisen van de zee ging mee aan land dwalend op het strand aan haar kleine hand zij bracht mij thuis in haar lied van delen de wereld kon me niet meer schelen…

Mijn snelsonnetten rammelen nogal Het metrum loopt vaak lang niet naar behoren De grapjes kunnen ook niet echt bekoren Zo raakt de site nog lelijk in verval Maar denkt u maar, wanneer het straks te laat is: Ze waren stuk voor stuk tenminste gratis…

De bomen hebben hier geen leeftijd, maar de introductie in de gevoelswereld is universeel, volkomen herkenbaar hervonden zonder extremen aangeharkt in het plantsoen met noodzakelijke vormen van relativering onder het hemelplafond iedereen loopt met ideeën rond alsof er geen frivool dansen is in de intrinsieke waarde van de balzaalmens…

Toen ik op de wereld kwam, wist ik niet hoe het gezicht zou zijn van de stad waarin ik jaren leven zou. En nu 'k er woon, verandert haar gezicht per uur, door de bouw gewoon, maar ook door mijn humeur. Toen ik op de wereld kwam, had ik geen flauw benul van mijn gezicht en door een waas van licht gewaarde ik vaag mijn moeders lach. Later…

Die mooie kroning blijkt dus achteraf Een stoelendans voor heel wat Kamerleden Waarbij de regels flink zijn overtreden En als dat uitkomt krijgt er eentje straf Wie Geert passeert die valt niet te benijden En doet zichzélf tenslotte uitgeleide.…

Die pet past ons allemaal was een leuze van jaren gelee Maar als een wildplasser wordt gemaand te stoppen met die gein, zit die daar totaal niet mee. Wat zou ik graag een pet hebben die me past, zodat ik hem in de kraag kan pakken en gepast een prent uitschrijven, zodat ie niet meer bij ons om de hoek wat ie thuis op het kleinste…

In gezwinde pas, lopen zij vier avonden van jong tot middelbaar, ik zag geen oude, of toch ja eentje die het lef had te gaan lopen voor een kruisje, geen heilig kruis ach welnee, hij loopt gewoon voor de gezelligheid mee, de kinderen rennen, gillen en lachen vier avonden lang, tot aan de intocht op de avond van de vierde dag.…

Na iedere regel die ik maak sta ik stil kom ik niet verder zoals ik dit wil zal het zo blijven zal ik nooit meer schrijven?…

Oud zweet vermengt met kroepoek kinderstemmen vrolijke lach gestolen examens de vraag wat nu met I love U op haar arm in het groen gehuld telefoneert onophoudelijk een ander heeft 278 nummers in haar telefoon een accent ' waarbie men kieken geat' , vermengd met de emotieloze stem die iets roept over 'n te dure OV kaart…

tussen al die ruimte binnen steen verandert het gezicht van mijn geborgenheid de weg is zoek, langs veel te brede zomen er is geen pad dat veilig is wel is er mijn keel mijn hart en wijde oren en een stem die stilte schreeuwt mijn roep in angst de ruimte geeuwt en alle deuren sluiten…

Veel had ik me van mijn Toekomst voorgesteld Toekomst die nooit Is aangebroken Voor niets gebuffeld En meer dan een ander Mijn best gedaan - Maar gaandeweg Was daar de wind, die Me alle dagen parten Speelde, een kant op dwong Die ik nooit gewild heb Dwang die levenslust Overnam en mij beseffen Deed dat de wind Blaast waarheen…

Zilver blinkt mijn Vleugel in het jonge Licht dat opkomt Over deze nieuwe dag Licht dat meebeweegt Met mijn vleugelslag en Gewichtloos zweef ik Voort zonder dat ook Iemand me maar af kan remmen Vliegen zonder vliegangst…

Als kind al ervoer ik veel vertier op vleugels van grootse fantasie. Ik zweefde vaak over verre landen met magie der meesterlijke eigen beleving. Ik had en heb nog altijd het grootste plezier tijdens momenten van eenzaam leven. Maar ik voelde al vrij vroeg dat in de kracht der eigen ziel een opdracht klaar lag en samen viel met generaties na…

Betweterij komt het meeste voor bij mensen die uitsluitend het bed beslapen Maar wie het bed beleefd in leeft, doorleeft 'het bed door heeft' die weet wel beter!…