Alle inzendingen, jaar 2013, week 28

Niet in slaap maar ook niet wakker Ik ben ergens tussenin In dit aardse vagevuur tussen de on en de zin Petrus mag ik binnen toon me de poort de juiste trap Vertel 't me simpel wijs me helder Zodat ik 't eindelijk snap Soms proef ik heel even Dus ik weet dat het er is Aub zeg het me wat kost het Een ticket…

Een muskusgeur ademt zij uit op de achtergrond haar mountainbike Binnenkomen mag op eigen risico als je alleen van praten houdt China moet nog worden ontdekt op de fiets en op de bonnefooi de reis met het vliegtuig heen en terug kost nog steeds een hoop Zij kijkt me recht in het gezicht en als ik even doe alsof ik niet kijk vangt…

Onstuimig is jouw haar dat zelfs de wind kan laten draaien naar alle richtingen denkbaar op mijn vertrouwd kompas, mee met de richting naar morgen deinden wij eindeloos gelukkig langszij, voerden ons aan de dageraad dat zo onverzadigbaar kwam voor jou en mij.…

De liefde van God onze Heer Is oneindig groot en niet te meten Hij zal ons dan ook nooit vergeten En zorgt voor ons, elke dag weer. Zijn liefde gaat ons verstand te boven Hij heeft Zijn eigen zoon gegeven Opdat wij met Hem zouden leven Zijn grote liefde is haast niet te geloven. Toch is zeker: Zijn liefde blijft bestaan Ook al gaan wij…

vanochtend ben ik ontvangen in een milde, sombergekleurde dag het nachtelijk denken is geklaard, terwijl gewrichten en pezen nog bevroren zijn in onvolmaaktheid schemert het besef dat mij in een sprakeloze tuin vervlecht ik ken geen schrift dat eenduidig is van taal en begrip en zonder verwarring louter van zwijgende symbolen, afgesproken…

ik schud jouw dromen uit de bomen en ik lees ze één voor één hoe ik ze ook doorneem over mij ik kan er geen vinden dat vind ik heel gemeen…

Eenzaamheid wordt doorgaans veroorzaakt door ieders persoonlijke binnenwereld Maar veelal gecontinueerd door dé buitenwereld Wil je vereenzaamden bereiken dan zal je meer dan je best moeten doen en langdurig, meermalig blijven pogen en vooral niet opgeven, vooral doorgaan!…

Jij bent mijn schaduw. Mijn smaakversterker. Mijn eeuwige tenor. Jouw glinstering. Schittert als oase. Mijn eeuwige metafoor. Door dik en dun. Waar wegen scheiden. Besta ik door jou. Laag in het gras. Verkoeld mijn geest. Verfrist door ochtenddauw. Door jouw stilte. Door jouw bezieling. Leef ik mee. Het is een berusting.…

er kwam een raaf voorbij hij dacht dat hij een kraai was, maar hij glansde groen en blauw als pauw en kolibrie gelijk boven bloemen, paars in roze toonbaarheid hun hart geloken in satijn zo stil verhaalt het zijne van de fijnheid der bestaan immer gaat er de abeel teveel een droombeeld leiden…

Hij wilde stiekem rijmend door het leven gaan, Maar had nooit 'Driek van Wissen' moeten schrijven. Dan lukt het niet om anoniem te blijven En komt hij bij de prijswinnaars te staan. De schuilnaam Robert Galbraith hield geen stand, Wim Overweg valt nu ook door de mand.…

ach, lief hoe kan ik je vertellen dat ik ook aan de zee mijn hart geschonken heb hoor dan, ze maakt mijn dromen waar golft een schelpenpad van echo's die ik opraap zie het golvend ritme alsof elke dag mijn leven begint met een glimlach van de meeuw die regenbogen hoog boven de horizon optilt ach lief, luister dan hoe onafscheidelijk…

Ik weet nog hoe jij lachte hoe je keek hoe jij me begreep... liefde leek toen nog zo gemakkelijk... zo gewoon: jij en ik; het had iets schoons!…

ik loop van boom naar boom cirkels uit mijn groene droom voel hun verbondenheid in ondergronds netwerken de kroon heeft hemel in bereik met zonne-energie groeien zij harmonieus tot bos er is plaats voor struik en mos zij geven terug wat wij gedachteloos verkwisten hun dood zal ons ooit kisten…

Nadat zijn pootje moest geamputeerd Zong onze Django, ooit een echte jager, Als kater ongewild een toontje lager Maar kijk hoe trots hij daar weer paradeert De mussen raapt hij nu op zijn gemak Ten prooi gevallen rechtstreeks van het dak…

Ik had willen dwalen in tuinen die niet de mijne zijn. Ik had willen dansen onder het oog van de zon. Ik zou me onderdompelen in een plantenrijk haar dauwtranen kussen me neervlijen in een groene nevel. Voorbije vlinders uitnodigen en een lieveheersbeestje dat haar leven uitstippelt mischien mijn dromen laat leven. ~ ~ ~ ~ ~ ~…

op de landkaart volgen onze vingers de kronkelende blauwe lijn van een stilgevallen rivier we lezen de namen van steden in miniatuur we beklimmen de bergtoppen met wijs- en middenvinger zonder poespas dribbelen we over stippellijnen van de grens waar een ander papieren land in zakformaat onze verbeelding tart we schuiven de kaart opzij…

zo plotseling, zo onverwacht zomaar weg, JIJ, wie had dat gedacht jij kijkt me aan en pakt mijn hand toen kreeg jij een hartstilstand plotseling is het afscheid daar zo abrupt, zo raar voorgoed bij mij weggegaan lamgeslagen blijf ik staan niet eens een laatste zoen ineens is het niet meer nu....maar toen…

ik twijfel aan de rede het nut van verstand bestaat wel het verleden als sporen in los zand ik twijfel aan de ziel aan de passie van het hart de weekheid van mijn achilleshiel onbestemd als smart ik heb me aan gedachten bezat ooit kom ik weer bij zinnen in de haven van een schervenloze stad ik moet bij het begin beginnen…

nooit was het hemelruim zo doorschijnend helder geluid zo stil nooit eerder was er zo gelukzalig niets dan het klapwieken van jouw vleugels en de mijne…

milde avondzon op de bosvijver een waas van zaden en stof stilte tussen zomergroen waterjuffer rust op blad Tanka…

vanuit ieder perspectief kijken ze dwars door je heen houden zij je in de gaten eindeloos turend observeren zij iedere stap elke beweging die je maakt ongekend verlangen wakkert de nieuwsgierigheid aan om dit mysterie te ontrafelen…

Mijn nieuwe thriller heet; 'De hond die blaft' Een moord, een mes, een man en enge kreten Je zit je van de spanning op te vreten Mijn foto en mijn naam vet op de kaft In alle eerlijkheid onthul ik even Dat het door J.K. Rowling is geschreven.…

Laat koning Albert II een zilte traan Of sterker nog, dreigt Filip te bezwijken, Of laten schreeuwers van hun afkeer blijken, Dan kunnen gokkers zondag cashen gaan. Zwaait Femen dan ook nog eens met wat tieten.. Gigantisch gaat de gokker dan genieten!!…

Als ik mijn gevoel zou najagen, dan reed ik op mijn fiets alsof het een paard was. Dan ging ik door regenplassen, alsof ze een wilde rivier was. En dan ging ik naar die stille plek, tussen al het groen. Die plek, mijn plek, tussen al het hout en gebergte, waar de zon blijft hangen. Alsof je mijn geliefde was. Ik wilde enkel bij jou thuiskomen…

Mijn pen is leeg als de stilte om mij heen. Mijn ogen dwalen naar elke kant van de kamer en het voelt er kil, koud als steen. Buiten is het grijs en grauw, de huizen staan er verlaten bij. Dof is het groen van bladeren aan de bomen en al kijkend door het raam zit ik wat te dagdromen. Gevoelens van weemoed en melancholie. Het is alsof…

hij wilde fortissimo om alle deuren snel te openen maar preludeerde in tonen die raakten ruimte voor akkoorden maakten met een licht toucher op gevoelige snaren kreeg hij de mensen mee…

Als ik beneden bij de hoge Dom sta Dan kijk ik meestal eventjes omhoog Al wat ik zag, geen wijzer die bewoog Ik dacht: kijk toch voortaan op tijd die klok na Over twee maand pas is ie bij de tijd Een duidelijk geval van Dommigheid…

Hoewel alle geschiedenis een voorgeschiedenis heeft, is de geschiedenis van: “het geschiedde” aan ons allen onbekend. Steeds zijn mensen op zoek naar het begin van alle begin, alsof daarmee alles verklaard zou worden van het hier en nu. Ik geloof in God, ik geloof dat ik van Hem uitga en naar Hem terugkeer. Want steeds vaker overvalt mij…

Laatst, on the road, Ontmoette ik een chaoot. Ik zag hem/haar toen Duizend dingen tegelijk doen, Ik schrok me dood Een chaoot, Is eigenlijk een duizendpoot.…

zachte zomerbries tussen raam en kozijn wiegt versleten spinrag…