Alle inzendingen, jaar 2013, week 3

Een moederken te spinnen zat - ommendomme ging het rad... 'k En weet niet wel hoe mijn gedachten mij op dat spinnend vrouwken brachten... Zij draait en zingt in mijne ziel - ommendomme gaat het wiel. De zoete dwaze spoelen brommen en 't garen loopt er ommendomme... En 'k zie opnieuw de blauwe mei, die liefde in mijn borste lei en langs…

Zo hier tussen de hoop uiteen gereten levenslopen nog iets aan waarde rest vermindert die met de jaren. Daar is me wat mee rondgezeuld zeg, o la la! Butsen, ontbrekende onderdelen, gehavend materiaal - allemaal verhalen ze van zwaar doorleefd verleden. Pronkstukken van weleer, anoniem verzonken in een vale kwaliteit. O, als zij nu nog…

Aan: onvernoemd. Onverstuurd. 'Kom ogenblikkelijk, ik ben ongeneeslijk ziek: een liefde van zo'n dertig of zo jarenlang beleden is vervallen, schijnbaar, in het niets, alwaar het klaarblijkelijk al op zijn plaats was, al die tijd. Indien nu koning Arthur nog maar bestond, was je een vliegend schaak, of minstens Parcival, die had ook…

Is de haat vergeten? Als sneeuw voor de hevige regen? Vraag de haat wanneer hij kwam, hoe de haat ontstaan is, aan welke grens de haat geduldig wachtte om ongestoord naar binnen te komen. Vraag de haat hoe lang hij duurt, hoe breedsprakig hij wil zijn, op welke hoogte haatgevoelens kunnen leven. O haat, doornige haat. ------------…

De verloren tand onder het kussen, het hoopvolle hoofd in ondiepe slaap er krachtig opgedrukt. Alles kan ontsnappen. Van elk verlies moet iets goeds komen, dat is beloofd. Dat het vertrouwen en de aangeboren hoop lang bij ons mogen blijven. Sommige dingen weten we liever niet. Er is de ernstige oudertaak dingen niet aan te leren. Zelfs geen…

Je kan het vaak doen, of minder. Met eigen lief of dat van een ander, met dat van niemand of met dat van nog niemand. Je kan het zus doen, of zo, of, als je jong bent, eerst zus en dan zo, of omgekeerd. Maar hoed vaak, met wie en hoe dan ook: een stoombootje in de mist erna.…

Van mijn moeder leerde ik naaien Van mijn man leerde ik volharden Mijn zoon leerde me gedichten schrijven Allemaal hielpen ze me vooruit En nu aan het einde van mijn leven leerde ik door de grote aardbeving hoe mensen vriendschap geven Goed dat ik leef. Afgelopen weekend overleed de schrijfster in Japan, 101 jaar oud. ----------…

zó verloopt het steeds vaker vooral op een lange winteravond als ik bij een aantal portretten op de kast een kaarsje ontbrand en later, wanneer de nacht weer valt nog een poosje naar elke foto staar voordat ik ze in het donker zet juist dan, op dat moment lijken hun gezichten nog even op te lichten alsof zij hoe jong of oud ze…

als een open deur alle knoopjes zitten vast toch kijk je binnen…

Geef het volk brood en spelen. Geef het bier. Geef het youtube. Een deprimerende dag.…

Alweer de derde maandag van de maand Uw hypotheek zakt langzaam onder water De trein waarop u wacht komt uren later En als u al kunt zitten is het staand U was gestopt, maar bent er zó aan toe Dit lijkt een witte dag, maar hij is blue. Het is vandaag blue monday, de depressiefste dag van het jaar.…

Op sterven na dood Twee verlepte bloemkolen Net te verdragen…

de overbodigheid van vragen het onbestendige verlangen opgeslagen in het archief van al wat is geweest en dan tóch bij vlagen de grote verwondering van de dichter verwondering om dat wat ik dacht dat niet was er toch blijkt te zijn het geluk die zucht van blijdschap om een tinteling in het bloed die mij doet beseffen dat ik leef…

het is zo'n ding waar je nooit zeker van bent dat nooit zeker kan zijn het dwaalt langs straten, overdag of in de late avond het schurkt tegen een boom zoals een hond die vlooien heeft en smeekt om gestreeld te worden het bewierookt boeken over de ondergang; grijze kleding en een doorstreepte hemel het kruipt onder kaarslicht omdat…

zag de hand vingers gespreid roerloos in de lucht ogen zonder mededogen vol haat en nijd de beweging stokte jij brak onzeker of alles wel klopte nog kan ik de momenten dromen de klap die nooit is aangekomen…

pijn kerft diep zijn lijn in ons bestaan grift tekens op een tweede huid in niet vergeten nog bestaat het zwaard dat onvolmaaktheid kraakt en als erfzonde uit het paradijs ons leven strak bepaalt…

zacht waait de wind vangt de maan met een handvol wolken de laatste ijsbloemen stralen maar de knoppen lopen niet uit verleppen traag op de ruit de sneeuw verliest zijn kristallen in druppels die langzaam gaan vallen het winterse feest krijgt in dooi zijn finale tijd om voorzichtig wat lente te halen…

de mooiste bloemen lijken altijd al vergeven op het toppunt van hun bloei maar ook zij moesten een heel leven wachten op die groei hebben eigen blad en steel gekoesterd met zorg en tederheid in samen wiegen het leren voelen van warme genegenheid dan pas knoppen ze volmaakt en bloeien fraai in liefdevolle samenspraak…

zacht straalt eenheid in vorm en kleur onverwacht langs het leven in namen geven breekt het licht krijgt samenzijn minder gewicht ontleden schaadt door de som der delen wordt de ziel niet gemaakt het analytisch vermogen sluit de ogen voor het accepteren van volmaakt…

gedachten vlokken jagen zonder het serene wit haken tot obstakels hoge duinen waar geen uitweg is warrelwinden kolken draaien horendol de geest op hol in uitgeraasd herneemt de rust vermoeid haar stilte strakke orde en geen vlokken meer het witte laken doet zo zeer…

de feesten zijn verwaaid nog zwerft er hier en daar een kale boom ontdaan van kerst en droom knallen opgeschoten jongelui de laatste rotjes weg met opgespaarde angst zij bewaarden ze te lang het nieuw elan is bang koud en bevroren zijn de dagen die om de veranderingen vragen zoals beloofd om twaalf uur het vuur was snel gedoofd…

Woordenzon als poëzie waarin de kleur verandert, ankert lief en leed tot een hongerige taal, verslaat vergetelheid tot over grenzen van de moraal of een ander woord gebruikt als de toekomst zich sluit tot een geweven melodie, kameleon van stilte, zwijgzame boreling waarin meer te biechten is dan te schrijven. In de aanrollende…

grijsheid is niet uit jouw gezicht te vegen toch blijven de denkrimpels intact ritmisch klap je in je handen onverstoorbaar alsof je nog daar bent, daar waar muziek nog muziek was men groot werd gebracht op de tonen der liefde nog schuilde onder moeders rokken, een spelend kind nog gewoon was, tezamen at aan grote tafels die netjes waren bedekt…

de toekomst gesloten van dit oude uur waarin de avond zich niet hoeden laat ik faal opnieuw, twee of driemaal rond mijn ogen, trek een kring van mist rond een lege stoel en leg mijn oor te luisteren op mezelf in dit tijdelijk, papieren huis; de blik gedwongen, zo dichtbij…

(in zijn koude mantel hangt nog een winter van toen) nu vorst de aarde dekt- wit en stil rond vogels waadt, laat ik niets na de ijsdans van een glijdend paar draait achten boven water sierlijk als een kleinood in vergeten glans hun wals smelt weg waar ik herinneringen leg, leg jij het beeld van nu zwierend, zwevend tot bevroren lof…

De tijd staat stil, de dingen wijken, de witheid van de sneeuw bekoort nu niet. Er is nu enkel het verdriet, de onmacht om nabij te zijn, de dingen ongedaan te maken, te zien hoe alles onbeduidend en van geen tel meer is te weten. Toch moet je door, je kan niet anders, het leven vraagt niet om je lach, je ironie of je verklaren. Je kan…

Nu op deze wintermorgen voetstappen krakend sporen achterlaten in de sneeuw blaas ik mijn verdriet als adem weg in de kou waar het door de wind zal worden gevangen om in bevroren takken van bomen te schuilen tot de zon mijn tranen omtovert in kleine parels.…

Voorzichtig wordt het woord weer uitgesproken Een nieuwe kruistocht naar ‘t beloofde land Bij pelgrimgangers - ijzers in de hand - Is nu het bloed al bijna aan het koken Ach op TV wordt ie elk jaar gereden En niet langs elf maar langs wel duizend steden…

Wat kan een mens in vredesnaam bezielen Als hij, na net te zijn teruggekeerd Als een waanzinnige zichzelf blesseert Door opgefokt een klapdeur te vernielen. Die Pieters gooit zo, na zijn nieuw begin Naast andermans, zijn eigen glazen in.…

In herenliefde heb ik niets te klagen. Wat klein geschapen is mijn lieveling en wellicht draagt hij ook te veel bling-bling, maar in bed liggen wij alle middagen. Als oude man blijft hij een lekker ding, kan hij zich als een waar beest gedragen, doet ‘ie echt alles om mij te behagen, het past dat ik hem hiervoor lof toezing. En toch is er…