Alle inzendingen, jaar 2013, week 45

Regen verdicht mijn zicht en haar kilte omwortelt mijn gemoed Ik verhout tot alleen mezelf en wacht achter verharde bast op lente…

Op haar pantoffels loopt Hendrickje Stoffels op het Museumplein waar ze wat uit wandelen gaat Verbijsterd staren de kunstminnenden naar het lege doek Maar Hendrickje is dan al verdwenen om de hoek * van de Van Baerlestraat…

Lippen van zand, ouder dan de tijd rafels van een schrale gestalte vage sporen van zuivere zwijgzaamheid dolende regen die droogte als uiterste vorm van schraalheid drinkt in dit schijnbaar zinloze weer brengen lange witte wolken een kalme vervreemding het suizen van een verkwikkende koelte is weggestorven in vroegere zomers nu de tijd hier…

Kinderen wachten eenzaam tussen wier en stenen door ziedende hemelvrachten puin en water rusten dode knuffels aan hun schenen waar de levenden halsstarrig beschutting zoeken en moeders radeloos naar geliefden die zijn verdwenen en geteld het naakte licht slaat dreunend om zich heen. Het tart elke beschrijving zoveel gewikkelde doden later…

(tanka) Krekeltjes vinden binnen dichte graspollen hun winterslaapplaats. Denk toch aan sjirpen van eens, huiselijk, bij d' open haard.…

Wie tempert mijn ogen met was van de maan Wie slaapt met de sterren zacht tegen je aan Is het iemand die groot is, niet bang voor de dood is En minstens zo mooi is, om nooit dood te gaan Is het iemand die liefheeft en droomt in verstillen En kleuren tot wit in een prisma kan stillen Als maan die de vloed geeft, als eb het laat gaan En sterk…

Een muskusgeur ademt zij uit op de achtergrond haar mountainbike Binnenkomen mag op eigen risico als je alleen van praten houdt China moet nog worden ontdekt op de fiets en op de bonnefooi de reis met het vliegtuig heen en terug kost een hoop Zij kijkt je recht in het gezicht en als ik even doe alsof ik niet kijk vangt zij mij…

Dichten is... essentie aanvoelen. Dichten is... over onze zoektocht vertellen, in woorden, uit een woordeloze taal. Dichten is... hopen dat iemand begrijpt, wat jij begrijpen wil. Gedichten zijn vuurvliegjes. Dichten is vuurvliegjes vangen, en die verwonderd weer loslaten, en nastaren.…

onweldadig lot de tijd verzamelt wrakken voor haar vreugdevuur…

de tram halen wolken te vluchtig om hun tranen uit te storten 't vergeten entree-bewijs toch nog op tijd mee gegrist nu alleen nog die verrotte koppijn…

Klaproos in al Je teerheid in een Zachte rimpeling Van zomerwind Weergegeven in Pastelkrijt, die Op tekenbordformaat Tot leven komt - Donkerrood dat Levensecht scharkeert Met het zachtste karmozijn Waar nu net het licht Op valt in dunne Streepjes aangezet Met een paar korrels Krijt die achterbleven En aangeven Dat je…

Smeagoll noemen Ze jou, aanloopkat Die hier naar Me zit te lonken - Zonder huis, Zonder haard, Bloot aan de Elementen dag Aan dag verlangend Naar thuis zijn In de geborgenheid Van mij die om Jou geeft, Die mijzelf ben Als jij bij Mij bent, zoals Jij bij mij Vol vertrouwen Jezelf kunt zijn - En met jouw kop Op…

Ook ik behoor tot de grote kudde en loop doorgaans gedwee mee of laat me opjagen door de hond met bovenmatig gezag voor de herder Maar ik wil één ding laten weten: “Ik weet hoe hazen lopen” of springen, dansen, spreken en juist niet doen; dan krijgt noch hond noch herder mij te pakken Maar als ik neig tot 'het verloren schaap' zoek ik…

't Ontbijtbord bij het toetsenbord, een kopje thee op 't hart van hout, mijn vingers op de toetsen, en op reflex punten mijn voeten, zo niet koud. De kunstkaart van mijn dochter waarop een mooie vrouw die bellen blaast van universa prijkt onder 't beeldscherm. Van lieve vrienden ansichts waardoor ik zo op Toscane kijk, me in een museumstuk…

Ik houd van mezelf. Ik heb altijd aan mijn ziel, zonder roepnaam of lichaam de trouw beleden. Het was, is en zal zijn: een loflied op mijn expressie, totaal. Totalitair zal men alleen nog praten en napraten. Het zijn de hiaten der mens. Ik bezit nu, momenteel een heel scherpe ooglens!…

Ik laat je wat muzikale noten na om het klavier in weemoed te stemmen een flesje droge wijn voor jouw keel en een zwembad om in te zwemmen ik geef je mijn natte kasteel geschikt voor een oordeel mijn eerste penseel gouden pink en vingerhoed je mag rekenen met mijn rekenmachine harken met mijn zilveren hart mensen ontzien met mijn moed…

‘U ziet hier achter glas tentoon gesteld Een kaart die men nog kent uit vroeger tijden Het einde viel helaas niet te vermijden Wel jammer, maar hij kostte teveel geld’, Zo sprak hij en hij keek het echtpaar aan Dat hij die middag voor zijn neus had staan…

ik weet dat ik de kogel niet meer kan ontlopen ben gewikt en gewogen goed bevonden voor het kerstdiner heb alleen de bruine ogen van een ree ik kijk ze aan zie ze staan in twijfeling weet mezelf een dartel ding zal onschuldig naar de bosrand wijken ze lijken doelloos weg te kijken maar komen in het donker terug om niet het sterven…

ik wacht op een paar woorden de zon en de maan en de eenzame reiger kom mijn liefste ik mis je altijd langs de vaarten lopen koeien en mensen dat zal dan wel Nederland zijn zo laag zo laag het land wat een onzin we zijn kantoren en snelwegen die kloppen in hun aderen vol bloed van de muziek we zijn gek van muziek…

als een gat in de kaart schoppen aas als as tot aan maart als een gat in 't gaas sirene loeit door wat laatste bladerend verval jazz speelt in op 'n eeuwige herhalen wie kaatst verliest de bal zo rijd de trein langzaam tot n stationsplein wat een waarloos systeem stapeling van jaren ervaren laat maar varen leef je…

met bakken al dagenlang regen – dat het dak het niet zal begeven is nu de voornaamste wens van dit welopgevoed weldenkend mens en dat men z’n voeten maar mag vegen - met bakken dagenlang regen en het weer zit ook al tegen ..…

de paarden hoeven niets te dragen ze draven wit beschilderde lijven rood gelakt tuig een leven in en uit en keren terug volgens de zelfde orde van klatergoud nooit oud het paardenoog straalt onbevangen in de optocht van glanzende stangen ze steigeren wild op licht daverende muziek eerbiedig strak aan de toom laten tamboerijnen…

sprintend jachtluipaard schimmig door het hoge gras spelend met zijn prooi…

Dag eerbiedwaardige Simon. Je bent een honderdjarige nu. Dat feit hebben we stevig gevierd, afgelopen vrijdag in Den Haag, in het Letterkundig Museum. De zaal was vol met je vrienden. Godfried Bomans was er ook! Hij is en blijft een Deus ex Machina. Eindelijk is hij zelf ook honderd geworden. Je biograaf Henk van Gelder sprak mooi. Andermans…

De scherven in mijn leven Brachten mij niet vaak geluk Alles wat volmaakt kon zijn Ging uiteraard weer stuk In ieder heel klein lichtpuntje Zag ik geen nieuw begin Na weer een rot deceptie Verloor ik de moed er in Vol dagen dat het niet echt loopt Gevangen in een nacht Je bang bent Soms wanhopig hoopt Op iets dat op jou wacht Verloren in…

ken jij de jaren die verjaarden vier jij vergankelijkheid met wijn als het bestrijden van een pijn ben jij getekend door de tijd veins jij geluk en houdbaarheid..?…

Zij wil hem een kusje geven hij is ruim een en zij is drie kinnetje naar voren, mondje getuit handjes op de knie. Hij denkt, he, wat krijgen we nou doet snel een stapje achteruit maar is nog niet zo vast ter been en glijdt natuurlijk uit. Haar kusje was al onderweg maar gaat in lucht verloren want daar is plots geen kindje meer dus duikelt…

nog altijd vult haar schoonheid het hart dat zo verlangt naar hoop, naar uitverkoren zijn nog klinkt in haar omfloerste stem de zekerheid van het geloof dat old soldiers nooit verloren gaan voor haar publiek is zij een film die verbloemt dat zelfs de daden van de macht leeg zijn als een verlaten nacht als de toneelgordijnen sluiten…

Lieve Jesse, ik heb je zo gewenst dat wil ik je even laten weten dat begrijp je vast nog niet maar later zal je me niet vergeten Lieve Jesse, je hebt een deel van mij dat wil ik je even laten weten Daar is niets mis mee dat gaan we niet vergeten Lieve Jesse, ik hou heel veel van jou dat wil ik je even laten weten je bent een geschenk van…

Gouden warrige haarlokken losjes als tamboerijnbellen tikkende tijdloze klokken tenen die naar voren hellen draven langs zwarte grachten in warme zakken tissueproppen zijn frases zullen verzachten benen die niet zullen stoppen Twijfelachtig wil ze negeren en ontbering voorkomen haar tranen stromend dresseren wuivend pampasgras, pijnbomen…