Alle inzendingen, jaar 2014, week 1

dat koolmeesje rondom het ledige huis blijft maar roepen…

Ze gaan dus toch naar Sotsji met z'n vieren De koning, Rutte, Schippers, Maxima Met 'Heya Sven' en 'Van je Troelala' Staan zij straks Poetin's feestje op te sieren Zo wordt er voor de ijsbaan is betreden Door Holland al een scheve schaats gereden.…

nadat ons dierbaar kalf verdronken was hebben we onlangs de oude waterput, midden op het dorpsplein, met vele duizenden dode vogels gedempt met dode mezen en dode mussen met dode kieviten en dode plevieren met dode merels en dode kolibries met dode futen en dode koolmeesjes met dode kanaries en dode parkieten met dode goudvinken en dode zwaluwen…

Het zou zo mooi zijn, opgeruimd staat netjes, Wél moest het oversteken tegelijk: Michelle kwijt maar Berlusconi ‘rijk’ - Die waren ook wel toe aan wat verzetjes. Van zedendelinquenten gaan verruilen, Welk land zal nu het hardste moeten huilen?…

Wij lagen na het middagmaal hoorden bonken tegen het raam Ben opgestaan en trof een pimpelmees op het binnenkozijn, in mijn hand gedaan Ik riep je naam en je kwam kijken was net als ik geroerd door kleurenpracht door onvermoede tederheid zo dichtbij Voorzichtig de vogel op het balkon beschut tegen mogelijk gevaar er een vetbol bijgezet…

Over kronkelende paden dwaalden mijn gedachten zwervend door kille winternachten op zoek naar tekens van leven eender welk vuur, het was mij om het even Als eerste kwam ik een kleine kerk tegen het licht van kaarsen kon me bekoren alleen om de zegen zat ik niet verlegen en de moed ontbrak, Gods nachtrust te verstoren Een knus bordeel kalmeerde…

wanneer de nacht valt schitteren ontelbare sterren aan een immens blauwe hemel is het wachten op de lichtshow van oogstrelende kleuren die uren dansen zonder akkoorden toch bollen hun rokken op en gaan deze feilloos over in elkaar tot de Dagvorstin het stokje overneemt…

weet je nog dat jij me vroeg of ik het leuk zou vinden als je nog een keertje danste tussen de schuifdeuren op je rode schoentjes? ik zei, zou je dat nou wel doen met jouw gewicht op leeftijd wij moesten wel lachen je stoof regelrecht op me af gaf een hele dikke natte zoen jij dwarrelde uitgelaten voorbij en ging aan de gang op een…

Waar het land uit zee ontsproot, waar men niet de ogen stoot maar tot verzien wordt genood; waar de wind nog vrijuit waait, wasgoed aan de lijnen zwaait, zonlicht blauwe broeken aait; waar men ruimtelijk geniet, 't platste platteland beziet, 't allerhollandste gebied; waar nog menig monument als historisch element spreekt van vroeger…

Het mooiste, diepste Verloren dat ik had, Kind uit mijn eigen Lichaam voortgekomen Ten prooi gevallen Aan zinloos verkeersgeweld Geeft zwaarte aan mijn Leven, ondraaglijk soms, Laat mij voortdurend Achterover hellen, Het verleden dat Mij zwaar naar achter Trekt, met mijn gezicht Naar haar toe, met mijn Rug naar de toekomst…

Die de dochter Gebaard had Zo lang geleden Al - kind Dat al volwassen Geworden was toen Ze door een Anonieme bus tegen Het kille asfalt Was gemaaid, en Levenloos liggen Bleef tegen het Ongevoelige basalt Van de stoep ter Hoogte van het Zoveelste zinloze Stoplicht dat Een poging deed Het verkeer in De hoofdstad…

de regen valt met mokerslagen de regen valt en doet dat nu al dagen en treft een boom naakt een bank een straat en een jongen zijn begrip van goed en kwaad en treft een meisje radeloos en snipverkouden van wie geen wezen ooit echt heeft gehouden .. de regen valt met mokerslagen de regen valt en doet dat nu al dagen –…

De lengte van mijn leven sleep ik achter de toorts voor mij, brandend Vol van leven vuurt de fakkel Het getij staat op stormvloed…

ik weet het niet schrijf iets met die bedoeling misschien is het poezie misschien ook niet, zeker moet er een moment in zitten dat er vogels vliegen naar het zuiden of dat er een kraan druppelt terwijl je depressief in bed ligt vrolijk fluiten de vogels in de vroege ochtend buiten je raam is ook goed en denk dan aan haar en alleen…

zo vaak wil ik terug maar ik weet niet naar waar…

achter de regenboog, langs de nulmeridiaan blijft het water vlak, ergens zonder rimpeling zal een zwaluw weerklinken in aardse schoot de blik vooruitgeworpen op gewonnen tijd gekeerde oneindigheid, herroepelijk hopen gedurig ontsproten aan bochtenloos omzien aan bezield ademen, of een benauwend hartzeer een helix van ooit, gevangen in verloren…

Door ongebaan- de sneeuw te gaan, Hoe lustig is ’t, hoe leutig!…

aan het einde van de dag verdelen strepen je huid breken centimeters je lange haar het uur trekt langzaam aan op de hei zie ik ogen de paarse zee worden jouw rug die langs mijn hand loopt tekent het land dat we bevolken vanaf het bankje waar we zitten hangen we onze ogen in de bomen we herinneren ons die plek waar jij de wolken vergat…

als de kraai landt om zijn prooi te verschransen komen weer de oude angsten blijven schaduwvingers aan je plakken alsof zij jou voor altijd willen pakken komen donkere fantasieën en duistere dromen boven is je balans en rust vervlogen vluchten kan niet meer met een been in het graf omarm dan de angsten met je warmste lach…

“Die man die broodjes asbest heeft gegeten Wordt pas na minstens dertig jaren ziek,” Aldus de zegsman van de broodfabriek, “En niemand kan dat van tevoren weten.” “Wel een detail - te uwer informatie: Zijn darmenstelsel heeft nu isolatie.”…

dacht ik dat het leven het leven was zonder einde dood gaan was voor anderen zou mij niet overkomen bleef eeuwig leven maar er hoefde maar een geliefde dood te vallen van de fiets waardoor ik opeens wist dat het leven en al dat leven slechts een glimlach is trillend in de lucht van de hete middagzon die niet daalt of opkomt…

je had geen vrouw geen kind bijna geen cent maar gelukkig bleek één duurzame relatie genoeg: de kastelein die jou herhaaldelijk naar buiten sloeg wie je kende vond jou een vervelende vent en naamloos begraven in een simpel stukje grond heeft men helemaal niks meer aan een grote mond raas .. tier .. vloek jij .. ontvang nu ieders zegen geen…

Mijn schoenen dragen antwoorden, vragen, liefde en spijt, onhebbelijkheden van de dag. Het verlangen naar vrede, een lach en een traan die bevrijdt. Mijn schoenen brengen mij waar ik wil zijn. In voor en tegenspoed met vreugde of pijn. Op wegen in de zon, tevens onder hevige regen. Mijn schoenen passen, horen bij mij, bij mijn leven, mijn…

Jij ziet mij, maar niet echt Ik zie mij, enkel slecht Blij is vals, verdriet verborgen Ik draag mijn masker gisteren, vandaag en morgen…

Eenden in het meer houden eerbiedig plaats vrij: nieuwe aalscholvers. Een kleuter begraaft dode lieveheersbeestjes. "Gezellig samen!" Wintermadeliefjes maken de rijp nóg blanker.…

Kleurige vissen zwemmen voorbij. Hoge bomen wensen de hemel. Reiken. Ik zit achter het twijgenraamwerk. De zon verstopt zich achter de huizen. Een blauworanje spiegel schetst de mooiste beelden op mijn netvlies. Op de tafel ligt poëzie.…

De zon brandt de wolken stuk de blauwe hemel kraakt het wit de lucht strekt zich lui uit de horizon valt uit het aardse bed. Ik voel me ijler dan de wind stijg tot ongekende hoogten smelt bergtoppen van ijs vrij waar alle woorden stil vallen. Stijgen, stijgen, stijgen tot zonnestralen ongehinderd door mijn huid dringen het hart raken…

M'n hart klopt nog en mijn dromen leven. M'n ogen zijn droog en mijn ziel wil geven. Ongestoord luister ik naar de stilte in mijn hoofd. Geruststelling heerst in mij, zolang jij in mij gelooft. Nieuwe dagen trekken geruisloos aan mij voorbij. Niks is meer van betekenis, behalve jij…

broeierig is de nacht tijdens de hondsdagen rusteloos woelt zij in het zweterige bed en zoekt vergeefs soelaas in flarden slaap: waarin ze loodzwaar zinkt als Sirius al met de zon over de einder gluurt dan droomt zij hoe haar onderkoelde lichaam roerloos ligt te wachten op het koele marmer van de snijtafel in de witbetegelde lijkenzaal…

ze opent de deur voor de elektricien: gelijk stroom…