Alle inzendingen, jaar 2014, week 40

Het plein was klein, het monster levensgroot en vijftien meter was voor hem echt geen partij. Een paar seconden naar een wrede dood, wie denkt daar aan, men stond er vrolijk bij. Toen werd het donker als de zwarte nacht, minder nog dan een ademtocht; het was voorbij. Het monster had zijn wrede taak volbracht, het marktplein werd een ware doodsvallei…

Morgenvroeg ga ik weer hetzelfde doen om jou te behagen niet te beschrijven maar te koesteren. Morgenvroeg omarm ik weer het eerste licht om je in te ademen met gesloten ogen te herinneren. Eén seconde jouw schoonheid van de dageraad als warme opwinding op mijn huid te absorberen. Morgenvroeg iets later dan gisteren open…

We nemen de trein, dat wil zeggen, de trein neemt ons mee de jaren van volhardend vervoeren druipen van de geharnaste huid een kort signaal blaast de wagons het palet van het seizoen op gesproken wordt er nauwelijks mannen schommelen mee met de dans van de uitgewoonde salonwagen bleke gezichten onder zwarte hoeden schaakstukken achter gebroken…

De kiel loopt na de lange reis vast op verzande ree, branding slaat het roer onklaar, de stuurhut ziet verlaten. Vanaf de wal zie ik gelaten de natuur haar werk doen. Is dit het lot na moeizaam zwoegen met aardse waar door hoge zee? Voorwaar een trieste ondergang, onteerd door averij, verward geraakt in golven van het immer kerend…

Onder een stolp van glas stroomt de luie rivier, ver van de sprakeloze stad, de vroege winter laat zich klinken, moeiteloos rust het slib van de waarheid op een droog gevallen espenblad, zonder daarvan te drinken, Een panorama die ik met name ken, gedompeld in oeverloze wildernissen, de ziel niet groter dan een notendop, gedrenkt…

Ik heb een kou te pakken Of pakte ie juist mij Ik kan er niks van bakken Dat kan er ook nog bij Aandelen bij de Kleenex Bij Dampo eveneens Het niezen viert hoogtij Terwijl ik geeneens Een ander slachtoffer zag! Ik heb een kou te pakken Maar eigenlijk pakte ie mij Te zeggen dat ik blij ben Dat is er helemaal niet bij Ik hoest me in de…

Het kan me zomaar overvallen, weemoed omdat de blaadjes vallen, ben niet depri of anderszins, maar als ik die blaadjes vallen zie ginds, kan me zomaar overvallen dat weemoed gevoel, niet depri maar weemoedig, snap je wat of ik dan bedoel? Zodra de zon zijn stralen weer laat zien, is de weemoed weer verdwenen misschien ?…

Nu heb je mij En al je tranen die nog te huilen zijn vang ik zachtjes op nu ineens die pijn in de wortel verborgen boven komt en zichtbaar wordt en je ingedoken en verstomd zoveel laat voelen Samen leggen we de puzzel Ontbrekende stukjes komen er bij 'k help je veilig op te staan Zodat je verder kunt gaan Geborgen in mij…

Nog even hou ik je hand vast het voelt zo klein, zo breekbaar waar het eerst zo grof, zo krachtig was is het leven weggegleden ik zie je ogen niet je houdt ze dichtgeknepen zit daar achter nog macht de controle over het leven je hebt het nog niet helemaal opgegeven dan plots een kleine knipoog een laatste ademstoot ik zie nog even…

In 6 talen moet hij leren zwijgen spreken gaat hem heel goed af de loftrompet zou hij kunnen krijgen als hij zichzelf 10 seconden denken gaf Frans Timmermans ga niet naast je schoenen lopen na zo veel lof liggen de valkuilen open…

(hoe lang nog) Willem Drees 'k houd U in ere Want U zorgde er toch voor Dat 'k mijn pilsje kan verteren Wijl ik een sigaartje smoor Willem Drees ‘k houd U in ere Want ik heb een sneetje brood En iets om er op te smeren Nee, ik sterf geen hongerdood Willem Drees 'k houd U in ere Want nu op mijn ouwedag Ga ik netjes in de kleren…

Ging al twee mensenlevens mee En was al door evenveel generaties Afgeschreven - voorgoed, want ik Was zichtbaar voor hen onzichtbaar Geworden, aan het licht onttrokken Door schaduwzijden die zij mij maar Al te graag wilden laten aanleunen - Toch hadden niet zij het laatste woord, Maar heeft het licht mij teruggeroepen Dit leven in…

Waar is de zon, die mij zal verwarmen waar is de zon, die elke dag schijnt waar is die zon, die mij doet verblijden waar is die zon, die nooit meer verdwijnt Ik ben op zoek naar die zon de zon die mij blij maakt de zon die mij vrij doet zijn de zon die mij voor altijd raakt Want wat moet ik zonder zon zo koud als het dan is zo kil mijn…

het lijkt alsof ik je in de verte hoor roepen laten we bestaan zonder omhaal, nu, onttrokken aan voorheen zijn als niemand anders dan ons en ik een oneigenlijk anti-deel zoals ooit de schaduw van ons zonnehuis zonder jouw sporen geen pad dat zich kruist zich verdroogt in bedding verheft uit schemer, verdrinkt in grenzeloos het lijkt alsof…

een open dag niet om te ontvangen maar juist om te geven aan hen met wie ik mijn leven tot heden in liefde en leed heb doorgebracht met bloemen en woorden die altijd tekort schieten voor alles wat ik heb gehad maar mijn ogen stralen ik zal met ieder ons samen bewaren als kleinood en dierbare schat ook jij mijn muze die nooit op…

De zuiderburen hebben met Michel een jeugdige minister-president. Een Waal, die politiek van huis uit kent, leidt nu hun ingewikkelde bestel. Zijn Hollanders in polderen bedreven, de Belgen hebben het tot kunst verheven!…

Zij tekent bloemen en hartjes. Alle prinsessen lachen tevreden, en de vlinders en dolfijnen ook. Vrolijke kleuren bijeen gekozen, zorgvuldig tussen de lijntjes, in opperste concentratie aangebracht. Maar als het donker wordt komen de enge gedachtes vanonder het bed aanwaaien. En ook overdag kan plots die naïeve gelukzalige bui omslaan…

De talkshow-host drong slim een beetje aan en Timmermans gaf onverwacht iets prijs… zijn info bracht de natie van de wijs. Hij was oprecht, zo leek het, aangedaan. De vraag die Pauw moest stellen was: Meneer, wat weet u van de ramp, naast dit, nog meer?…

Onweerlegbaar in bescheiden termen gaat ze liggen elk kwartier in schaars geklede wegen van het schaduwbeeld sta ik gedompeld in haar krijt, wat klinkt in onvoorzichtigheid te besluiten, want de gekozen draad ben ik weer kwijt maar zij draait er middenin, zij keert zich van de binnenkant naar buiten , er bestaat geen enkele weerstand…

Zij behoren aan de herfst en grote vazen met takken eikenblad die ogen trekken mijn tuin sterft reeds af accepteert geen chrysanten behalve dan de afvalbak als ook zij gestorven zijn…

openheid van zaken door een mens van goede wil de spil van het gevoel mag zelfs niet veronderstellen ook al zou het zeker weten zijn doch nog ligt de gebeurtenis verscholen onder tafel en is ieder woord te veel als een sneeuwbal dikt het effect over zijn hoofd van emoties en troost omvang van de tragedie wij zijn er nog niet mee klaar…

de dag ligt voor ons onder een strakblauwe lucht we hebben de stad al vroeg verlaten lopen hand in hand ik zucht dankbaar voor deze extra dag morgen moet je weer gaan maar voor nu kuieren we op ons gemak we hebben geen haast kijk, hoe mooi dit dorp is waar mijn zus woont jij kust mijn hand…liefde overspoelt me we praten zacht over de…

Mensenkind zo klein wordt bemind in zonneschijn lacht de wereld toe.…

Jeen van de Berg de laatste trofee van de ijzeren schaatsers. Schaatsten de ham voorbij en op ijzeren benen beenden ze voort door het kluut. Het klunen en kleumen zat in hun botten en beenderen. Hun geraamten en gruzelementen blijven altijd overeind als een porceleinen kopje in Grootvaders kast.…

Was het nodig haar aan te spreken, haar te vragen naar de weg? Ik keek haar in de ogen die mij liefdevol beweenden. Met gratie wees zij mij de richting. Langs afgronden, wonden diep gesneden uit erbarmeloos graniet, over rivieren kolkend vretend, door wouden diep vertakt. Driemaal moest ik rond de wereld, een der Gratiën steeds mijn gids…

ik hou van aardse poëzie waarvan je niet gaat zweven met de hakken in de klei een handvol bagger er nog bij en dan maar klunen door de taal (voor je het weet heb je een verhaal)…

Waar ik in het land van de Onbegrensde mogelijkheden Was weggezakt in het oerwoud Van hoge gebouwen die zelfs Op recordhoogte hun geluk maar Niet konden vinden, hooguit Doelwit werden van onbezonnen Terrorisme, ben ik hier in dit Onbekommerde laagland iemand Die zoals alle medelanders Boven de horizon uitsteekt, En voel ik bij elke…

Als dichte mist in de ochtend de eerste rijp op de bomen als extra dekens op het bed Het vel wat de warme melk afdekt "Velvolmaking" oftewel troosteloosheid van vele vele levens Toch snakken zovelen naar levensadem happend, zoekend, zich banend naar lucht Verlangend naar een zonnestraaltje wat soms de dichtgehouden overgordijnen kierend…

je hoeft slechts te kijken en je tovert- mijn glimlach straalt van wang tot wang voel ik verjonging die het beste uit mijn mens-zijn haalt en langs mijn lippen glijdt de spijt om alle tijd die zonder jou voorbij sloop slaap maar in de kom van mijn bestaan houden mijn handen je ten doop en samen gaan we deze weg waar ik onweer ver…

Deden jouw ogen het was het jouw lach was het de glinstering die ik achter jouw brilglazen zag. Was ik verdoofd fluisterde jij intiem zacht was het een toverspreuk ondervond ik jouw ware kracht. Was ik gehypnotiseerd mijn controle was zoek zonder stimulansmiddelen had jij mij totaal in jouw macht. Het waren jouw ogen terwijl…