Alle inzendingen, jaar 2015, week 22

dat je eigenlijk niets weet te zeggen iedereen om je heen zegt iets en jij beweert ook van alles maar op hetzelfde moment zakt het geluid weg en de zin je verliest het contact terwijl je nog praat en denkt dat je liever ergens zou zijn waar het noorderlicht is dat je alleen maar kijkt en denkt aan die uitbarstingen van de zon…

Wat zou ik graag een deken zijn om jou, zo mijn warmte te geven je te laten vernemen wat ik voel 'n zonnetje in jouw onbekende leven Voor mij ben je een bramenstruik met zijn stekeltjes en vruchten die met zijn grapjes veel los maakt waardoor ik soms diep moet zuchten. Wat zou ik graag een deken zijn maar je vruchten zouden vergaan ze…

Amsterdam; Cordova van het noorden Voortvarende stad op overzeese oorden Odessa aan het vrijgevochten IJ Hier leefden Mozes' zonen blij! Plek waar dorstigen naar kennis Zich lezend konden laven Mokum; stek van stennis Hebreeuwse haven! Holland kwistig nering drijvend Heeft zich door hun toedoen blijvend Tot welvarendheid verrijkt Maar…

Door de bliksem getroffen in Den Haag in een heldere flits kwam zij omlaag mijn brein raakte verstoord de droom leeft nog voort dat ik niet meer denk aan vandaag.…

Basiselement van het voortbestaan, Daarin drijft het ongeboren kind, Drager des levens doet de voortgang, gelijk kamelen hun meesters, schommelend bewegen en wiegen als heesters in de wind! Water is er een, Getrokken door de maan, Die werkend als een spiegelraam De nacht toelacht met zachte gloed En zorgt voor eb en overvloed Met naam…

Op het juiste moment. Op de juiste plaats. In de juiste stemming. Moe ben ik of gewoonweg blij. Plotseling verschijnt MAMO. Ik sta dan met open handen. Niets heb ik bewust gedaan. Steeds vaker overvalt het mij. Wanneer de schellen van onze ogen gaan. Dan kijken we niet langer maar we zien, tijdens Magische Momenten, de zinvolle zin van…

’t Zal vijftig jaar geleden zijn toen ‘k aan het Groetse strand een schoonheid van een meisje zag met een fles zonnebrand. Maar ja het arme kind zat toch een beetje om het hand Want hoe ze zich ook rekte, zij kwam niet aan d’ achterkant. En ik zag haar geworstel van gepaste afstand aan maar ben uiteindelijk toch naar het meisje toegegaan en…

Wanneer ik soms in stilte mijn kont tegen de krib gooi is dat vanwege pure onmacht! Tegen sommige dingen staan we machteloos.…

In droefenis geborgen kijk je nooit uit naar de dag van morgen dagen gaan aan je voorbij je voelt je soms vogelvrij in het labyrint van je geest wordt er als wild op je geschoten alleen in droefenis voel je je geborgen.…

Mijn god, wat een Heerlijkheid om gek Te zijn, Anders dan alle anderen Die nog veel gekker zijn Dan ik - Alleen zij weten het niet, Durven het althans niet Toe te geven, Maar ik weet van mezelf Dat ik het zonder twijfel ben, En dat geeft onmetelijke rust, Ik ben me van mijn eigen Gek zijn heel bewust, En ervaar dat ik…

dit is een zinloos vers het biedt geen troost of verlichting van je pijn slechts trieste woorden die niet rijmen op door tranen bevlekt papier…

Ze kunnen zich al verschuilen achter het lentegroen Het Holland even meer van toen.... Groen dat niet afwacht niet schuchter,eerder brutaal Dat de molen het schuilen niet met opzet doet is buiten kijf ze moet immers juist wind vangen in haar bruine of witte zeilen op de wieken gespannen Je ziet al van verre minstens…

We eten rijst hier, 't lijkt wel vermicelli. Geen vlees. Je ziet, nog altijd principieel! We doen vanuit de kibboets reuze veel: eergister heb ik met een knul uit Delhi een urenlange rit op een kameel gemaakt naar woeste oorden in de valley met oude tempels, echt heel cultureel. Nou stop ik weer, tot schrijfs en kusjes, ................…

verwoestend slaat de wind het rijpend koren neer als dank voor deze zomerdag of zien wij dat verkeerd waar in de hitte ongezien het vocht is verdampt gewas door zonnebrand al geel en slapjes hangt bedekt zij nu de aarde laat water mondjesmaat de grond indringen beschermt zo wortels en wat andere zaken die de bodem vruchtbaar maken…

Zal ik hem met de zomer vergelijken? Zijn verzen stranden niet in klamme dagen Maar spiegelen om hoogmoed aan te klagen En weten haarfijn pointes te bereiken Zo lang de mens kan lezen en kan spelen Zo lang zal Shakespeare’s oeuvre niet vervelen…

Hoop zo, dat ik doorkom wat waren er veel mensen wat werd er mooi gesproken de muziek was helemaal mijn keus terugkomen, dat zou ik wensen mijn vrienden en kinderen te horen wat een rijk bezit iedereen te zien wat een liefde heb ik meegekregen ook mijn vrouw heeft niet gezwegen mijn hemelvaart was stil en mooi zonder lijden ben ik heengegaan…

Zet mij neer als kind en met dichte ogen weet ik blindelings nog in detail de weg van huis naar school alle namen van straten elke winkel onderweg Maar vraag je nu naar straten in mijn huidige wijk moet ik het antwoord vaak schuldig blijven terwijl ik toch probeer de namen te onthouden De wegen van het geheugen zijn soms ondoorgrondelijk…

Of het nou door de hitte of een dichter kwam die sneller dan de haas een fraai sonnetje pent op zomerzotte billen, of een ballentent. Ik kwam, ik zag, en kocht warempel een van Dam en dacht een prachtig dichtwerk op mijn kont, dat went. Maar op m’n achterkant, daar prijkt een oude prent. Of het dus door de hitte of een dichter kwam die Willem…

Het idee dat er een God bestaat, is een kinderlijke gedachte. Dat theologen God serieus nemen, is een naïef idee. Zoals boeddhisten die in duisternis, helder worden verlicht. Dat biologen leven willen begrijpen, is een heel vermakelijke ambitie. Alleen Darwin heeft een tipje, een tipje van de sluier opgelicht. Leven ontstond ooit in zee…

We zuchten, want het is warm, we steunen want het is boven de dertig graden, we puffen want het is heet, we klagen maar iedereen weet; na zonneschijn komt echt weer regen!…

en altijd is er de angst voor de wakken in het ijs de zuigende kracht van het drijfzand het verdwalen zonder kompas de diepe put van het verdriet het kantelend woord op de weegschaal de stormen zonder bakens het verliezen van de tijd het breken van de ogen het loslaten van het leven het verdwijnen in het niets de eindeloosheid…

Je moet eerst de hel overleven voordat je in het paradijs kan leven Je moet moeilijke tijden beleven om te weten wat het goede is Je moet eerst stress beleven voor dat je in echte rust kunt leven Je moet eerst duisternis leren kennen voor dat je aan het licht kunt wennen Zodra je de lelijke kant van het leven weet te overleven dan pas weet je…

Zodra de zomerzonneschijf haar hete stralen zengend brandt, gaat op het blotebillenstrand de laatste kleding van het lijf. Je ziet dan onvoorstelbaar veel aan glim-metaal en glittertooi, gestoken door een lichaamsplooi maar meer nog in een edel deel. Vagijntjes met een ring versierd, de navels door een edelsteen en eikels -schrijnt dat…

Bar het verleden en de historie boos Wat vonkt er in de tondeldoos? Het haatvuur van de opgestookte norm En Silberbaur in zijn uniform conform Ogenschijnlijk door de naald van Van Maaren Sponnen zij op de valreep hun laatste garen Echter Heer wat heeft het hen gespeten Zij hadden de maat zo nauw niet gemeten Gestrikt voor het stroppen met…

In je gedichten leef je, Kun je onbekommerd reizen Door de tijd, Kun je schrijven Hoe de oertijd was, En na jouw tijd De eeuwigheid - Voor ons werd je Stilaan een vreemde, Die onmerkbaar uit Het zicht verdwijnt…

breng je mij teder naar jouw lippen of bijt ik de hand die de slangen voert? proef ik liefde in je woorden of is 't een leugen die mijn hart verleidt?…

P.S.A Grauw is de neergelaten sluier Welke gelijk een spinrag verstikkend omhult Meedogenloos is het doende de geest te vermoorden Aangegeven in het koele wit met onderbouwde woorden Vier Jaren van onzekerheid waarin men stilaan hoopt Overgegeven in blind vertrouwen waartoe men noopt Dan vanuit krochten van het orgaan wreekt het ongerief…

Zonlicht speelde in het dorp op de kasseien. De toren hield het zware weer op afstand dat zich vanaf de Rijn tegen de oever vlijde. Jan Janszoon schoof de dekens aan de kant. Op de ezel stond een spieraam klaar om met linnen te bespannen. De hoeken perfect haaks, was het werk van timmermannen. De schilder wilde eindelijk eens breeduit,…

ik zie pluizen langs de huizen omhoog zweven stukjes lichtgewicht die op warme wind hun leven richting geven ver van blad en tak waar lente hen tot bloei en vruchten bracht in deze miljoenendans heeft slechts een enkeling de kans om op te groeien zij heeft tijd en plaats goed uitgepluisd om ooit van droom tot boom te komen…

Bij 't muurke, waor de druufkes hangen, Daor speult, met bleekheid op de wangen En flonkerieng ien 't donker oog, Mien jungske; 't gooit zien petje umhoog Um 't witte vliendertje op te vangen. 'k Stao naor dâ kienderspul te turen, En zie 't zoo graog en toch zo nooi... Ocherm! 'et zal nie lang meer duren: Went ook de dood duut gooi…