Alle inzendingen, jaar 2016, week 13

Waarvan ik hoop dat elke would-be dichter in de beslotenheid van zijn of haar cocon van droombeeld, wanhoop, woordgebaar doordrongen is, als ware taalopzichter is dat de stroom van zijn of haar gedachten gevoeld, gedeeld wordt door een andere ziel op 'n andere tijd en plaats op 't wereldwiel wiens leed of twijfel 't schrijven kan verzachten…

Gedragen over gladgestreken water met gevoel van kilte zonder windvlaag zo opent haar nieuwe pad in bloesems en leven de diepe gevoelens gestaag. Twee zwanen dobberen trapsgewijs en geleiden de processie tot het kanaal waarbij de stilte het geloof van spijt je sluiert rondom jouw schoonheid. Een waterweg van een dynamische fase…

Zocht ik mijzelf Tussen Man en Vrouw, Of het Nieuwe Land Achter 't verre lint? Ik zocht Jou En in mijn buik Draag ik Ons Kind…

Als een meeuw in de mist te verdwijnen Zo melancholiek was het Indische kind Het werd in het boerengehucht niet bemind En de tropenzon wou er niet schijnen Als een meeuw in de mist te ontkomen Aan de Hollandse pot waarvan werd geijsd Verlangend naar klamboe en baboe en rijst Op een cruiseschip naar Java te stomen Het was toentertijd een…

mijn geluk stijgt naarmate ik het deel met anderen en ontbrekende buren ontstijgt één dag alle hokjesdagen het strand onbezet vliegen meeuwen laag in de kern van de zaak maar terzijde…

de verlossing voelt nader nu zij de wind niet meer tegen de haren instrijkt niet dat ze dat ooit gedaan had maar toch zachtjes priemt de dagvorstin door het wolkendek om vergeten verhalen te openbaren die van liefde en troost waar al even reikhalzend naar werd uitgekeken eindelijk komt zij thuis…

In de lente zingen vogels het hoogste lied De mus, de merel en nog heel veel meer Het is fijn er naar te luisteren, steeds weer Ik verwonder mij er altijd over en geniet. Samen vormen ze een geweldig koor Elke vogel zingt zoals hij gebekt is Voor mij is het een ware belevenis Het vogelgezang, de hele dag maar door. Ik zie ze nestelen in…

Mijn trouwe smartphone is mijn beste vriend en vriendin. Hij en zij verbinden mij met de wereld. Steeds geef ik, hem of haar, rust die zij of hij verdient. Hoor, een merel zingt!…

Zoals vergeelde fotos van langvervlogen mensen mij niets meer zeggen, zo zal men ooit, ook mijn portret emotieloos bezien. Dan is er niets meer van mij over.…

zo'n dag van in de zon van bloemetjes en bijtjes lammeren zijn er nu ook al hoppeldehup, joechei! zo'n dag van onbezonnenheid van lekker even niks een tochtje op de fiets hoppeldehup, joechei! de terrasjes lonken ze zullen mij daar zien gewoon, zo maar genieten hoppeldehup, joechei!…

De tijd heeft alle tijd Altijd De tijd vliegt Ook als je het niet ziet En zo is het, vanaf het begin Geloof me, we zitten er midden in…

met m'n kleindochter sta ik voor de spiegel ze herkent zichzelf niet maar na enige aarzeling draait ze haar hoofd om naar mij in de spiegel zie ik iets unieks: ze begint te denken niet eens over haarzelf maar over de wereld die nog wel zo klein is als iemand die haar draagt in de spiegel en in het echt…

en verder trekt de karavaan de luisterlast is reeds wat lichter omdat de krontjong is gegaan naar de altruïstische dichter die speelt met woord en nylondraad zich niet aan loze zinnen bindt maar onomwonden horen laat hoe klanken reizen op de wind en verder trekt de karavaan het irritante zoemgezang van muggen lijdzaam ondergaan tot…

ik voel de zon bijna sacraal ontvang ik zijn warmte ervaar hoe hij spirit geeft aan mijn al zo lang wachtend lijf met gesloten ogen zie ik sterren dansen in zijn helder stralende aura er is geen onderscheid meer tussen binnen en buiten geven en nemen zijn een geworden in het delen van eeuwig leven…

De democratische verworvenheden zijn in ons land gewaarborgd door de wet. Bedenk dat, als je ze te schande zet, ze zwaar bevochten werden in ‘t verleden. Een vage vraag, een wazige verwachting… dat duidt niet op respect maar op verachting.…

Ik heb de liefde liefgehad; daarom wellicht heeft zij me niet bemind. Zo doet de mooie minnaar met een zeer verliefde kind. Ik heb de zon te lief gehad en beu van beedlen aan de deuren van de dagen ben ik geworden als een varenblad dat liever in de lommer leeft dan zon te dragen. En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar lamp- en…

Zoek niet en je zult vinden. Vermijd gewoon het eeuwige slagveld van beter weten. Lach grootspraak weg. Trap niet in de strik van woordentwist. Laat geen blik je ik aanknippen. Sta verstomd en wees volmaakt ontbabeld. Spits je oren voor de keel van vogels. Toom de slang van eigen tong in. Hoor de kat ontspannen spinnen en ga liggen…

het jurkje waait wat op moedervlek siert haar linkerdijbeen opvallend fraaie, slanke, lange benen nog niet door de zon gekleurd groot contrast met de vuurrode nagels van de tenen staat stil om zich heen te kijken hand beschermend boven haar ogen haar blik zweeft over het strand zwaait opeens enthousiast en glimlachte even tegen mij daarna…

Wat ooit als toeval begon, eindigt als bedoeling. Wat ooit de bedoeling was, eindigt onbedoeld. Een willekeurige zaadcel, vond een toevallige eicel, en Mozart zag het licht. Toevallige woorden, vinden een dichter, en worden een gedicht. Een toevallige ontmoeting, met een unieke man of vrouw, leidt soms tot levenslange trouw.…

Ik ben als een kind met talloze hoeders; het eeuwige kind. Met talloze zusters en broeders, dat overal en nergens zijn onderkomen vindt. De altijd aanwezige allemansvriend, die op zoek naar het betere het begerige hart van het tijdelijke verdient. In Amerika was ik zo de broeder van een Indiaan met wie ik over de prairie liep. In Afrika…

Als iets verbrandt gaat het in vlammen op de oude vorm versmeult tot nagenoeg wat as. Het begint vaak klein, met een vonkje ofzo, en verzwelgt en bedwelmt alles op zijn pad, tot een gloeiend heet en rokerig restant, maar altijd minder dan er eerst was. Dus ergens verdwijnt er iets, tussen voor en na zit een hypnotiserend gat.…

Het seizoen van ontluikende pracht en praal dat verwondering, ontroering en blijheid opwekt bij ons allemaal…

dag citroenvlinder ik had je nog niet verwacht wat een verrassing…

vliezen staan op springen ontsluiting is nabij het zal niet lang meer duren of breukwater komt vrij…

als beloning voor de lange, koude winter de Ereprijs…

De wind waait en bepaalt de stappen die ik neem De regen valt, de druppels stromen langs m'n lijf, maar gek genoeg voel ik niets Of het nou dag, of nacht is, Ik merk geen verschil De mensen zien mij toch niet Ik ben een schreeuw in de leegte, Ik ben een schim in de maatschappij…

nimmer zal ik jou meer vangen of in slaap sussen wellicht noch jouw tranen drogen zorgen strelen uit jouw gezicht gevangen in ‘n web vol leugens reilde ik op hoop jij op angst nooit zouden wij dichter geraken want jij bleek het aller bangst…

Waarom hebben we hem dan De antiaanbakpan. Ook de vraag Waarom de antiaanbaklaag Komt hiervan. Hoe moet je het dan aanpakken Als je het gerecht kort moet aanbakken ?…

Ze heeft mij versierd en windt mij om haar vinger vlinders in mijn buik…

Dat niemand ooit de hele vorming van een ijsvlakte zag, echt elke tel van hoe een vijver tot betreedbaarheid stolt. Allicht is daar geen enkele totaalgetuige van, nu en vroeger niet. Dat zekere raakpunt met mensen uit eerdere tijden maakt hen plots nabij, alsof ze door de troebele ijsspiegel naar mij kijken. Vooral in het midden bij de vastgevroren…