Alle inzendingen, jaar 2016, week 4

Verlangen en lust, maar geen liefde. Liefde is intens en blijvend, een verlangen komt en gaat. Hoe kan je verlangen naar iets wat er niet is, en er niet gaat komen. Het verlangen om te voelen wat je hebt gevoeld, maar niet wil hebben. Momenten maar geen vastigheid. Soms verlang je naar iets, hetgeen wat je niet mag willen. Je wilt het verstoppen…

Het gebarsten eelt van hun te droge voeten leek op de diepe scheuren in de verdroogde grond de planten gingen dood bomen vielen al meer uit ze dansten in het stof voor een beetje regen dansend op hoop van zegen onder een blakerende zon dronken hun laatste druppels offerden hun vloeibare geest onder een genadeloze zon o El Niño waarom…

Als in de avond de zonnen ondergaan verbleken schaduwen op de voorbestemde weg in mijn tijd en ervaring zijn ze langer rekken zich uit in het voortbestaan het lichaam verliest aan kracht, de lichten wordt milder, transparant in de rimpeling van water door de warmte van de huid ingebed , de tijd houdt me in z’n greep en wijst mij…

Door een rechte weg te bewandelen kunnen veel hindernissen worden voorkomen. Door wat te dromen en eens een andere weg in te slaan kunnen wonderen tot leven komen die veel hindernissen doen verbleken.…

Aan stof en puinhopen ontsnapt Gevlogen voor het grof geweld De greep van water nauwelijks ontkomen Verstrikt in grauwe grens versperring Een nachtmerrie, de slaap ontsproten Snakkend naar het ochtendlicht Waar is mijn lief in het Avondland De hoop snelt voor mij vooruit Gesmoord in onbegrip.…

Hier sta ik in de wind van het land aan de zee ik herinner me jouw schoonheid als een bloem een bloem die schoonheid niet vergeten kan jeugdig als de lente, weldadig als de zomer in de heimwee van de herfst en stilte van de winter hier sta ik in de wind en ik houd mijn adem in om even de stilte te ervaren die ik in me voel omdat je er niet…

De woorden die ik schrijf, zijn nooit eens naar mijn zin. Ik ben al ontevreden, als ik er aan begin. De letters rijgen zich aaneen, als kralen aan een ketting. Ik meng dan klank en kleur, verander steeds de setting. Verwissel soms een zin, maar hoor de dissonant. Lees het eens hardop, of bekijk het van een afstand. Maar voel ik dan…

“Ieder huis heeft zijn kruis” “En ieder hart zijn smart “ Deze woorden zijn van thuis En draag ze nog in mijn hart. Want het is waar, wat hier staat Niemand van ons ontkomt er aan Op deze aarde, hetzij vroeg of laat Het betreft een ieders bestaan. Maar toch mogen wij nu weten Jezus heeft ons kruis gedragen Zijn leven voor ons willen wagen…

Met jou deel ik het kijken zien en innerlijk zien Beschouwen De hunkering naar schoonheid in woord en beeld ritme en ziel de empathie het scherpe snijden blijvend gevoelen Echter Terwijl ik in mijn bestaan probeer te vergeten doorloop jij je archieven van je geheugen Er is geen eenduidige weg Er is alleen maar kijken zien…

Een vluchteling gaat van Turkije naar de overkant Stapt in een gammel bootje onderweg naar Griekenland Vandaar kan onze vluchteling dan naar Europa toe Hun aantal moet verminderen, maar niemand weet nog hoe Ze worden nu teruggestuurd bij menig binnengrens Als ongewenste vreemdeling en niet als medemens Maar toch proberen ze het even later nog…

ik reisde dagen om met jou te praten je wilde niets zeggen je dwaalde met me langs de oever van de meanderende rivier toen het duister daalde hoefde ik niet meer om woorden te vragen…

Ik breng in mijn herinnering uit dank dat beeld van herkenning, waarin wat goed was de werkelijkheid nimmer ontsierde. Dat wat vlees en bloed was ondanks de wreedheid van de tijd. Ik breng in mijn herinnering een foto zonder woordenklank. Ik breng in mijn herinnering uit dank de plaatsen van een ongewenste bestemming, waarin emoties als zwarte…

Toen ik dit begon te schrijven, wist ik dat ik zelf weg zou gaan. Doch deze woorden zouden blijven en mij op paper deels doen voortbestaan. levend in de wijze wetenschap van mijn eigen eindigheid, is het dat ik telkens woorden schrap en niet lukraak maar wat inkt neer smijt. Niemand echter zou ooit weten, welke woorden zijn vervangen en…

Na zonsondergang leeft het fotografisch hart bezield in stilte.…

Het nu is ongerijpbaar, kijk maar ik tracht haar te vangen door te schrijven NU maar voor het er staat is het alweer voorbij. Daarnet dacht ik, ja maar straks moet nog komen dat is weldra nu, misschien schrijf ik straks en wordt het nu. Maar eigenlijk lezen en leven we altijd het verleden. Telkens te laat, alles gaat voorbij…

Slapend land uit mijn dromen gebied geogra- fisch zeer uitgestrekt van de Oeral tot Grote Oceaan, van IJszee tot de bergketens van Central-Asia exceptioneel rijk aan In tijd haar gegund Krachtdadig opgetreden spoorwissel van breed naar ruimdenkend Rusland, juni 2001…

gevangen in een wereld die eens de jouwe was waar vrijheid ooit op straat lag geen vuiltje aan de lucht   tot machthebbers botsen over de hoofden van al degenen hier geen zeggenschap over hebben   breekt er een niet gekozen oorlog aan, waarin schaarste van alles de grootste gemeenschappelijke deler is   onveiligheid rukt op mensen die…

Er was eens een schipper uit Dordrecht die nam zijn vrouw op de voorplecht. Ze viel overboord, schreeuwde "brand!" en ook "moord!" Nu staat hij terecht, en terecht!…

In jouw ogenblik beleefde ik tijdloosheid in een ogenblik…

Gandhi zei dat de beschaving van een land kan worden afgemeten aan de manier waarop de mens met dieren omgaat. In dat opzicht zijn we zo'n beschaafd land niet. Bio-in- dustrie, plof-kip, nee we weten niet meer wat er met een dier gebeurt voordat 't op ons bord ligt. En wie 'n hond heeft, moet nota bene belasting betalen in plaats van…

't Wordt stil - en als een stille droom Komt de avond om mij heen, - En zachtjes ga ik dromend aan De weefstoel van 't verleên. En zachtjes tel 'k de dagen weer, Die door mijn vingers gleên - En dromend zie 'k het dampend dal Door de' avondschemering heen: - Daar is dezelfde heuvel waar De zon vroeger verdween - Daar zijn dezelfde…

je mailtjes zijn lief maar een brief is heel bijzonder met in jouw schrift mijn naam en adres gewoon als gift je hebt het papier keurig gevouwen vol vertrouwen in de enveloppe ik weet hoe jij de brieven plakt met het puntje van je tong mijn schat uit woorden kan ik je lezen maar in letters en krullen voel ik je echte leven…

We zitten knus op ons balkonnetje, genietend van het voorjaarszonnetje. Het deuntje uit het carillonnetje creëert een muzikaal kordonnetje. Niks mis mee, toch, als men een tonnetje in ’t zwart verrekent met een bonnetje?…

Het schoonste woord wat ik mij wens dat me licht maakt en tevens zwaar een vluchtige mens tussen de planeten je bent de schepper van een wereld ik ben slechts de buit, vertrouw me toe aan de toegevoegde aarde, beleef de tijdloze zin in dat ene woord, het neemt bezit van alles met een ziel, de vaste kern van eigenwaarde op een vroege…

II -de ontmoeting- 1889 het natuurgebied een weiland vol ganzen - afschieten of niet harde beten - in het moeras met knoeten hoe kort het leven het zusje louise neemt met dubbele treden de hoge trap – als een miskraam voor de angstvallige moeder – de wereld in brand turf van kalenberg een brede sloot met wat riet…

Wanneer onze wilde haren weer zijn aangegroeid, en ons bloed stroomt waar het niet kan gaan. Wanneer we door de nacht worden meegesleurd, naar waar verboden dromen ons verleiden. Wees niet bang, we zijn daar niet alleen. Daar waar we zelf niet meer kunnen denken. Daar en daar alleen vinden we geheimen, en wie van ons mag die ontdekken? Ook…

laat mij zweven op wolken schaars verlicht boven het zinken van de zon zonder notie van tienduizend doden en meer niet weten van sterven van wraak niet weten van haat laat mij drijven boven de einder zonder besef van verderf van onrecht zonder besef van eindigheid blind en doof laat mij huizen onder de horizon…

Liefde uit het verloren land, zeg je en ik zie een bloemenveld in mijn gedachten: Van vroeger toen de bloemen vrienden waren omdat de man met de panfluit langs kwam met een grote pan soep bij ons op de stoep en we dachten niet dat het stoffelijke onderdanig was aan het geestelijke we deden de dingen in gewoonte van doen en daden zonder denken…

Nimmer klopt de tijdgeest zo nadrukkelijk op de levenspoort, Wanneer in de spiegel een nestor gloort. Wanneer het water in een meertje de rimpels markeert van de steen der wijsheid die over het water scheert, dan kondigen zich beelden uit het verleden aan. De kinderjaren die verlangend op de toekomst staren. Het spelend leven dat geen zicht…

Graag vraag ik uw aandacht voor een nieuw traktaat In de geest van heer De Wijs (niet van de straat!) Net als hij ben ik gegrond Tegenstander van de hond Oh, je moest eens weten hoe ’k die mormels haat! Deze beesten zijn het vleesgeworden kwaad Hoe de volksgezondheid hierdoor wordt geschaad Is een regelrecht schandaal Want hun beet is vaak…