Alle inzendingen, jaar 2016, week 47

In het gezicht van uitdrukkingloze goden een wind die mij verder draagt dan alle vragen, zullen zon en maan in een andere kleur en stand verschijnen, is de onze horizon daar bij gebaat? bloot te staan aan stroomloze barrières, de kiezels van de tijd zich stroomopwaarts bewegen tot aan de bron waar ze werden gevormd, telkens…

De kracht om midden in het leven te staan. De kracht om je volledig persoonlijk te kunnen ontplooien. De kracht om als mens volledig jouw vleugels uit te slaan is een cadeau van geluk dat je alleen maar kan overkomen. Een groot geluk zonder vanzelfsprekendheid, dat glimlacht van geluk over een goed gebruikte tijd. Waarin de mens leeft…

lange straten spreken telkens in de taal der trottoirs tegen het beeld dat ik volg, terzijde van de lantaarns die mij de schaduw geven van mijn vlucht ik hunker naar stille tijden waar het bewegen gewaarborgd ijlt in de koorts die mijn lichaam warmt, het sterven slaakt een kreet van herkenning de gang van het alledaags verlangen ontdoet…

Al worden er kettingen gelegd tralies gebouwd met sloten van goud Nooit kan de geest worden beperkt Altijd vindt én bereikt een ziel die ander door de kracht van het Zijn…

Daar aan de slootkant, in 't gras lag een door een mens gedumpt matras 'k dacht nog even, wat of 't was maar bleek toch echt een bed- matras Vroeg me even later af of de eend in 't water of op 't gras bij de sint langs geweest was zodat ze ook eens wisten wat slapen was op een dubbelgeveerd, tweepersoons matras.…

hoe langzaam de ochtend zich ontvouwt zal zij nimmer weten nog niet eerder zette zij met verdwaalde kwasten een portret van Aphrodite op…

de aarde is niet langer plat doch redelijkerwijs het fornuis braakt gekookte melk het gas vergeten er smoort een vroege ochtend in lichaamstaal en hoofdelijke stemming we hebben onszelf onthouden toen iedereen vergat ons te weten hoe vind ik mijn huis terug voorbij de kruising van wegen een streep licht tussen nachten of mens onder…

Het blijft steeds vaker zoeken naar stervelingen van de wereldliefde waar verharding reeds lang is toegeslagen struikelend over puinhopen van haat en ruïnes waar de dood waant brandende hitte heerst en verdooft de duivel heeft nazaten te over wolven in schaapskleren jagen in roedels op blinde armen van geest het allerhoogste brein ziet…

bij wind en regen is een sterke paraplu een ware zegen!…

zij was bijzonder. zij was zo heerlijk hemels. ik bleef altijd Aarts.…

De tante van mijn vader heette tante Tiet en dat vond ik als kind enorm vooruitstrevend. Ik bedoel, daar heb je dan geen zestiger jaren voor nodig om open en bloot toplessgenot te vieren. Tante Tiet schuifelde door haar Bedumer huis alsof de Canadezen het dorp niet hadden bevrijd. Haar zoon combineerde slagroomgebak met bier en hij joelde…

Black Friday en ik heb met geld gesmeten Ik schaam me diep voor wat ik heb gekocht Bevochten met mijn laatste ademtocht Van hebzucht en van kuddegeest bezeten Ik eindig nog eens eenzaam in de goot En kleur zoals mijn saldo; donkerrood!…

wie strijkt de vanen glad die ik opgestoken had om kleur en zwier aan het leven te geven als heuse frivoliteit het gaan en staan in geijkte snit en plooi is niet meer van deze tijd maar kon niet rekenen op de transparantie van het hooggeëerd publiek ben voor gek verklaard kreeg levenslang vakantie wegens deze extravagantie…

Er komt een onderzoek, zegt de minister Ze overweegt een wet te gaan lanceren Die prikjes-percentages zal beheren Een soort van vaccinatie-crèche-register Behoed me, alsjeblieft, voor deze vlaag Van lange-arm-besturing uit Den Haag…

Het bleke gezicht van deze maanden waar vorst ooit heerser en blauw van kilte het licht onderhuids deed stralen Ach, hoe zeer hangt nu het natte grijs over de dagen en hoe bitter smaken deze uren in hun wetmatige grauwheid Hoe somber spreekt de stem, geteisterd door de maanden, neergeslagen als een kettinghond richt hij zich niet op, blijft…

De fotograaf, hij speurt en schiet op een moment dat niemand ziet De lensopening sluit en zonder klik op foto vastgelegd, die lach, die snik. Een vluchtig moment, wordt eeuwigheid maar oh zo vergankelijk is een portret als het in as wordt bijgezet.…

Laat d' ouderwetse dichter nog zijn lier Besnaren om het zonlicht te bezingen; Ons, jongren, wenken hoger, beter dingen Dan 't eeuwen reeds banale hemelvier. D' elektro-lampen, met de kracht van vier- Miljoenen kaarsen kunnen mededingen, Zou 'k menen, naar de lof der stervelingen, Die bidden uit 't elektrisch-kerkbrevier. Hebt dank,…

Men laat me maar vallen keihard als een baksteen 't Laat me ergens koel koud ook erg leem beslist geen geween Olie zal steeds boven blijven drijven Genoeg pijn gehad en het toch gehaald Wie van meet af lukt nimmer faalt Mij nooit ofte nimmer gegeven Ben er nog fier en trots op ook Geleefd ook gevochten vooral bemind De looser wordt dan jij…

Breng me naar de laatste halte vlakbij de grens van niemandsland ik ben reeds een vluchtige gestalte kom geef me nog een laatste hand sprak zij zacht maar gedecideerd ik aarzelde, voelde nog een band ook al lag zij daar nu uitgeteerd reeds op vleugellange afstand maar wie ben ik om te bepalen of het eindpunt al is gekomen dus kuste ik…

Vergeefs heb ik je naam gevraagd om in jouw erbarmen te graveren, verdrink me in het eenzaam zijn, zaaigoed uit de morgengloed doet mij bezweet ontwaken, een vurig nachtveulen heb ik aan de blindste en tevens de laatste bieder verkocht kloppend in het uurwerk van het lot, zal het masker van het hart kleur bekennen voor het bloedt…

Ach mijn kind, hoe toch te worden mens, nu kinderen verdrinken, men waarde aan onthelzing hecht! Armen vergroeid en onthand, wild om zich heen wapenende splijt- stof, uitgebreid de borst ontkend. Opdelend het jongste als som het gesplitste splijten, lede- maten bestemd voor een grafiek. De stem van de jeugd in lichaams- delen geschoold…

O, zeeën van liefde met tranen gevuld de velden zijn al gezaaid met kleuren die komen. Verdriet, is als water ontkomen nieuw leven ontspringt uit de jaren van leed. Wat slecht en niet goed was het loopt al teneinde de tranen gewist.…

Stil zingt mijn melodie zachtjes in de regen. Stil zingt mijn melodie op een herfstachtige morgen bij verlet. Op een morgen waarop zoveel werd verloren; en veel wat goud leek in zilver werd omgezet. Een mensenhart kan zwaarder wegen bij een ontmoedigd doorweekt zijn in de regentijd. Het gevoel tot een somber overwegen heeft geen zicht meer…

Heeft bewustzijn zin als zin ontbreekt en bewust overschat Zijn het woorden of de daden die zoveel invloed hebben Lijken de wegen vol hobbels en toch is het plat Zegt men weleens dat spreken zilver is en zwijgen goud Toont dit jouw stilte, jouw vorm, gesneden uit hout…

Een druppel als een traan die zwaartekracht niet trotseert langzaam glijdt in de kille nacht zich bezeerd aan een strijd uiteindelijk leert verder gaan zichzelf bevrijdt…

Op het moment dat je weerloos bent slaan ze toe in niets te vergelijken met wilde dieren de beschaving uit het boekje literatuur voor ambtenaren en jij in het verdom hoekje ze laten je liever bodemloos dalen in het dwalen van verhalen leggen je geen strobreed in de weg als je weggelopen bent van hun rede op het moment dat je om hulp…

Ik zag hem in de weer, met apparatuur, lenzen en zwart doek Hij bekeek mij minutieus vanuit elke hoek Er werd een lensopening op mij gericht en op vraag wendde ik mijn gezicht Kijk naar het vogeltje zei hij En voordat ik het wist, was het voorbij. Mijn foto is nu opgeslagen in de cloud, die zo digitale eeuwigheidswaarde houdt. In kleur of…

DE LA FEMME 1791 Marie Olympe, dochter van een slager Of toch onwettig kind van een markies? Een jaar gehuwd leed ze een ‘groot’ verlies Trok naar Parijs en werd duvelstoejager Tot huwen was ze niet meer te bewegen Ze schreef komedies en een fel pamflet ‘De vrouw gelijke rechten voor de wet’ Spijtig genoeg had ze de tijdgeest tegen Niks…

Dirigeren waarbij alles bij elkaar komt je kennis, je kunde, je talent je slag, je blik maar vooral je emotie je woede, je blijdschap je afgrijzen, je ergenis en daarmee vooral jouw interpretatie van vooral jouw ik jouw dikke vette ik je egocentrische, narcistische ik maar niet egoistisch want je wil delen met de spelers, met de zanger…

Ik houd van je loop en je ronding, in je armen is het een en al pracht Het is dáárom dat ik je zo toezing van 's ochtends tot diep in de nacht Al loop je beduidend gebogen waar je gaat, ga je o zo gracieus Beweeg je dan raak ik zo bewogen je maakt me volmaakt amoureus - ik wil ieder getij wel bij jóu zijn jij stroomt... door me heen...…