Alle inzendingen, jaar 2016, week 5

Ja-Ja-Ja .. Pappeliepompedepomde…. Kreeg je soms een bon voor te hard rijen Geef gewoon de schuld aan van der Steur Wil je meisje niet meer met je vrijen Komt natuurlijk ook door van der Steur Heeft je baas je gisteren ontslagen Kun je zelf je boodschappen niet dragen Krijg je om de haverklap een kleur Wat er fout gaat ligt aan van der…

ze zijn nog maar met enkele bewoners in 't vervallen dorpje op de heuvel vergeten en in de tijd verloren primitieve boerderijtjes waarin comfort ontbreekt 's winters vochtig en tochtig lekkende daken en muren veel verrot hout 't ruisen van de wind door toppen van kale dikke beukenbomen het dorpje is reeds dood en koud…

Ze vertelt over het donker, duister van de winter, dat de heimwee naar de zomer ternauwernood verdraagt; ze zweeft in een soort gedicht over 't bruinverkleurde klimopblad waar de herfst het hart uit at maar de nervatuur vergat en door het frêle raster valt het bleke Februarilicht op knoppen barstensvol lente.…

Vandaag was het ' misme' dag een dag die je best missen mag een beetje pessimisme een beetje optimisme vandaag was het misme dag dat het maar snel morgen is zonder mis- me maar niet dag.…

ik schrijf gewoon op hoe lief ik je vind op papier uiteraard want digitaal is zo koud in een fles stop ik mijn liefdesbrief aan jou en ik ga hem in de glasbak gooien dan komt ie vast wel gerecycleerd bij jou aan misschien in de vorm van een fles zoete wijn…

dit bestaan is onbezet, nog open van geest en kind iets dat voor de deur staat, betast door weer en wind met blindheid van ramen in de kraamkamer van gestalten die met de jas over de arm in hun krimploze adem treden tot de stilte hen zal naderen, door afwezigheid omgeven de muren zijn alleen, zij maken nog geen leven…

Jij bent de zee, sprak zij nee, zei hij, ik ben het zoete water dat de aarde bevrucht de druivenranken doet groeien zowel rozen als gardenia's doet bloeien de mensen de drank geeft om te leven nee, zei ze weer, jij bent de zee jij golft, spoelt aan trekt je terug alsof het een spel is kijk maar, duinen verwachten je ieder moment zoals…

Ik ben mogelijk gemaakt door de liefde tussen pap en mam. Zij vreeën met elkaar en toen puntje bij paaltje kwam, kon ik dus heel hard zwemmen, veel harder dan de rest. Ik nestelde mij in moeders schoot waar ik begon als ei. Zonder veren kwam ik ter wereld, maakte vleugels en vloog vogelvrij.…

Zoals lang geleden de Piggelmee's deden; het dwergenpaartje aan de zee, wier leven weer tevreden kabbelde bij eb tij; en bij vloed tij spoelde er nog wel eens wroeging voorbij. Hun harten bleven sneller kloppen als ze lazen over alle luxe in de krant, maar de les was heel hard geweest en zo kozen zij weer met gezond verstand. Het strand, de…

volgens mij leef ik met vier beren in huis alles wat zij een beetje kwijt willen gooien ze neer ik als opperzeug loop maar te ruimen dan opeens ben ik het zat schreeuw zo'n beetje alles eruit wat mij dwars zit kijken me allemaal verschrikt aan verschieten van wit naar rood beginnen te rennen met koffie en krant moet me niet zo druk maken…

ik spot je kijk je aan daag je uit met één simpele vraag jij spot mij je kijkt me aan glimlacht en besluit een excuus te vertellen jouw mooiste glimlach met mij te delen of in te gaan op mijn open vraag wil jij er ook één…

hoe ik ook tracht om van binnenuit de vreemd ontroerende kracht van een landschap in de regen neer te schrijven in verder glijdende beslotenheid is er enkel mijn ploeterende gedachtegang die op papier verschijnt…

is ook je beperkingen kennen die aanvaarden omdat je niet de oorzaak bent van jezelf lichamelijk en geestelijk ben je afhankelijk van anderen doe wat lichaam en ziel ten goede komt heb beide lief hecht belang aan positieve inspirerende contacten die het beste van jou naar boven brengen…

hoor muziek een melancholieke stem in een of ander dialect dat je niet eens verstaat maar begrijp er wel iets van van hoe iemand zingt iemand mist haar alle liedjes gaan daarover terwijl de silhouetten zwart aan de kust staan op zoek naar garnalen ja kijk en meeuwen duiken onbeschaamd neer op dit krioelende leven terwijl ik…

Na de gondelvaart en het Heineken biertje bij het San Marco plein ging ik brug op brug af door een stralend Venetië en bij een afstapje naar het water trof ik twee Duitse deernen, die beiden met mij op de foto gingen alsof ik hun geliefde was. Voor even was ik George Clooney met twee beeldschone actrices in een liefdesscène. Espresso,…

In mijn kloppend euforische beleving voelde ik jouw zuurstofrijke hartstocht terwijl vurige kleuren de avond inluidden heb ik jou in stilte blindelings bezocht. Een souvenir van onze laatste avondmaaltijd gaf jouw smaak van culinair uiterste wendingen die een aria bracht in mijn gedachteloze brein…

Wie kust er zo driftig der duinen zand? Wie klotst er zo blij, zo juichend aan 't strand? Wie geeft er ons zout in het bloed, En moed in het krachtig gemoed? Hoezee! dat is de Noordzee! Hoezee, dat is de Noordzee, De zee van Nederland! Wie omsluit in ene heilige band, België, Nederland, old merry England? Wie stuurt hun volk de wereld…

ik heb je gereedschappen gezien de werktuigen waarmee jij je bijzondere constructies maakt waar drie dimensionaal de basis is maar logica de grondslagen mist om je in oordeel te gaan volgen jij schroeft moeiteloos zonder draad toch sluiten moeren de wegen die jij gaat in de jou passende verbindingen geeft staal geheugen mee om de zee…

Ik weet dat Geert de media vermijdt Maar voor de Playboy is hij nu gezwicht Hij heeft de sluier ietwat opgelicht Die paste blijkbaar toch in zijn beleid Een 8-page spread! Maar mij viel het wat tegen Geen string, geen zweepje. Is hij soms verlegen?…

er is een waarheid van de getallen en een van de menselijke maat ze bestaan al die onzichtbare jaren maanden uren van de waarheid onze huid die geen licht verdraagt is van overal en van alle tijden de zon brandt traag in dit polderland geharnast schuilen we achter donkere wolken brenger van het leven de menselijke maat zegt…

Zoals lang geleden de Piggelmee's deden; het dwergenpaartje aan de zee, die bemerkten dat de tijd van het vele schenken door die wondervis in de zee; na het vele plichtmatig wenken, spoedig veranderde in een onverbiddelijk nee. Het visje verdween om zoveel onvrede naar de diepte van de zee en nam voorgoed hun reeds verworven voorspoed met zich…

De tijd leunt tegen mij En ik ben niet bezweken Tegen mijn botten schuurt hij, Holt mijn beenderen wat uit, Schuurt het bot en krast Tot een doorbraak Komt het niet, want Het merg blijft heel, Het wordt niet aangetast…

In jou en in jouw dynamiek zie ik mijn oude baas, 'k was nooit verliefd op hem, maar toch, hij moest eens weten hoe ik hem vergelijk met jou of jou met hem: hij, altijd bezig met gesjouw van dozen, hier dan daar, dan elders naar verhuizen en zijn verhaal was altijd waar! Dat doorgaan, energiek, gedreven, positief en enthousiast, als ieder…

Mijn tand zat los, ondanks dwangmatig gefriemel met mijn tong, bleef hij mooi zitten waar hij zat. Nog net aan het laatste velletje flubbert hij vaster, hij wil niet weg, is aan mij gehecht. Toen een elleboog, niet expres, van zusterlief, tand in wasbak en in mijn mond een gapend gat.…

Ik loop wel mee naar je graf ik wil je kist wel zien zakken ik wil voor jou m´n hoofd buigen dan zal ik mijn tranen laten lopen want wat heb ik van jou gehouden wat heb ik om jou gegeven wat hebben wij elkaar lief gehad in goede, slechte en slechtste tijden Maar ik kom niet in de aula, kerk ik wil echt niets, niets horen van wat anderen…

ik zing... om jou ik spring... door jou voor jou schrijf ik dit liedje ik dans... om jou ik sjans... met jou mijn flirt, mijn favorietje ik denk... aan jou ik wenk... naar jou voor jou schrijf ik dit briefje ik geef... om jou ik leef... voor jou mijn licht, mijn lucht, mijn liefje…

soms vader door de omgekeerde verrekijkers van de tijd zie ik je weer hoe je bestond op de rand van de eeuwen hoog en rechtop als graan in augustus alsof je altijd hier zou zijn dan zie ik dit gehurkt en gebogen een kind aan het water zoekend naar zeeglas maar blind voor de dagen die zonder vertragen wolk na wolk boven ons razen…

Vogels twitteren elke dag een nieuwe tweed ik blijf een volger…

wolken scholen samen het miezert hemelwater steeds groter wordende druppels die willen raken stuiteren op het wegdek ook in het gras waar vers ontloken sneeuwklokjes het hoofd buigen zelfs narcissenstengels dansen op het ritme van tot er gedonder klinkt de meerkoet duikt onder…

Vreemd om je vinger door het stof te zien gaan wetend dat jij de lege kamer ooit afgeschreven hebt mijn ogen volgen jouw bewegingen ze staan haaks op je hand je weet toch net als ik dat vergeten woorden zich niet laten schrijven dan zie ik je zwarte vinger en leg hem op je mond ons vertrek staat nog open in het voorbijgaan…