Alle inzendingen, jaar 2016, week 52

ik wilde de winter inkleuren met winterse woorden vrede sluiten met de onverhoedse duisternis ik wilde door muren breken zelfs als alles gesloten zou zijn met andere ogen de wereld beschouwen ijs met handen breken ik wilde het ijzige bewustzijn van de dood tot bedaren brengen…

Een jaar waar wij naar hadden uitgekeken ligt weldra weer als een verre herinnering dagen die wij nooit meer willen vergeten andere waren soms doelloos en zonder zin toch is iedere dag ons als geschenk gegeven waarom maken wij er dan geen feestje van ook op aarde is een stukje hemels leven als wij kunnen meewerken aan Gods plan laat ons…

er was het grijze archaïsche water, de tijd van de vreemde eend in de bijt, het ijselijk gefluister van kristalnachten. of de groeiende kracht van zachte klinkers in woordenmonden, de verlossing van de bandhond, de krijs van de uil, de moed van de muis. weg jankende verslagenen. aarzelend het juichen nu, schittering in oog. Het andere…

We kijken even achterom nu weer een jaar bijna voorbij is; wat bracht het ons aan lief en leed, aan vreugd en troost, aan droefenis? Maar ja, we kijken al vooruit en hopen echt op 't beste want leven gaat zo snel voorbij en eens komt ook het leste. Mocht toch de vrede het gaan winnen, voor ons en overal op aard. Wat luisteren, echt zien…

Nederlanders en medelanders; waterlanders met elkaar. Samenlevers omdat zij dat willen; ondanks de verschillen ook weer dit jaar. Samen toosten op de toekomst waar ook geworteld in de grond. Samen op dat plekje aarde in een verscheidenheid; die hen te samen bond. Nederlanders en medelanders; nuchterheid met een gebaar. Samenwerkers tegen…

intens mooi gebaar leef in vrede met elkaar gelukkig Nieuwjaar! Johny Donovan,2016…

De straat is dagelijks, alles heeft een geur en elke geur heeft een plaats. Ginds verdwijnt thuiskomst in een woning, vindt een dakloze een kerk, loopt een wandelaar met de klok mee, weifelen dwaalvogels bij bestemming, bijten remmen zich vast in piepend ijzer en bezegelen hangsloten inpandige leegstand. Onbepaalde geur kent geen toekomst…

In plaats van vuurwerk allemaal muziek maken voor een blij nieuwjaar…

Het oude jaar is bijna verstreken We staren naar de klok En nemen nog een slok We hebben het weldra bekeken. Het is nu omstreeks middernacht De klok tikt en slaat bijna 12 uur Buiten is het erg koud en guur Het nieuwe jaar wordt verwacht. Dan is het tellen geblazen ….negen, tien, elf, 12 keer Het oude jaar is niet meer We vullen nog even…

zij ziet de straten vollopen en weer leeg in de donkerte verdwijnen neonlicht knippert tegen de koude decemberavond -vandaag zal er geen wonder gebeuren- ze praat zachtjes verder tegen de oude katten in de reeds kaalgeplukte kamer elf uur misschien is dit niet genoeg om te leven en misschien is dit leven een onversierde werkelijkheid…

Ik gun u vogel te willen zijn het opvliegen en dalen Het blauw van luchten wolken-zonder zuchten- aan de hemelboog En beneden aan uw vogelpootjes het gekriebel van mensen... die zich een dag vogel wensen en daarmee de vrijheid in cirkels te vliegen te wentelwieken of in V-formatie Ja, de mens die zichtbaar... en hoorbaar…

Dat je mag groeien zonder boeien Het leven is mooi buiten de kooi Waarin je bent gevangen kom..... Deel je verlangen…

Wat de dag ons niet kan bieden, biedt een slapeloze nacht. Een stille ruimte, waarin ik kan bewegen. In de rust, die ik overdag niet vinden kan. De nacht biedt mij herinneringen aan, waarin ik rond kan zwerven. Het is alsof ik ze nooit heb meegemaakt, maar er toch over vertellen kan. Het is alsof ons leven niet ons leven is, zodat we onmogelijk…

Soms weet ik heel goed hoe het met mij gesteld is en staart de leegte mij aan als een executie-eskader. Terwijl ik dan de nieuwe Facebookvrienden tel en bedank, bedenk ik allerlei slimme ontsnappingswegen voor deze nieuwe eenzaamheid. Ik probeerde zelfs eens met een brief koningin Maxima te versieren, maar de Rijksvoorlichtingsdienst…

ik zag het fonkelen dieper worden in kristal schaduw donkerde tijd vertraagde stilte voelbaar overal licht weerkaatste in ogen die ingetogen het jaar lieten passeren het halve woord of een gebaar in herkenning was het daar hemel hel en weten het was er snel maar ook weer in abrupt vergeten in ons zoeken naar balans gloort…

Hoe straalt gij zo, met heldre gloed, Door 't loof dier appelbomen, Waar eens uw vriend zo welgemoed, Zich droomde zoete dromen? Omsluier uwe zilverglans, En blik gelijk gij blikkert, Wanneer gij op de dodenkrans, Van 't jeugdig meisje flikkert! Vergeefs ziet gij zo rein en klaar, In dit priëeltje neder; Ach! nimmer…

De vorst bedacht een wit tapijt van gras en schilderde met rijp de hoge dennen. Van verre klinkt over de heidevennen een roep die helder kaatst over het glas. Ik kies het pad voorbij het stille bos. Nog even puur…, dán gaat het vuurwerk los.…

Rare jaren, deze jaren, niets komisch veel mislukt rollende stenen zonder mos. Kreupel zoekt de poëzie het huis weer op de warme lamp het kleine leed van pappie-mammie roepen verdriet om de voorbije verjaardag wéér troost de natuur wéér komt op de proppen die ellendige God vermomd nu als VU-student of Nijmeegse nitwit. Maar…

Hij strompelt wat in het rond. Totdat hij valt op de grond. Met zijn kop in het zand. En zijn hart in zijn hand. Vol met barsten en scheuren. Levenloos zonder kleuren. Hij voelt zich zieker dan ziek. Het is te zien aan zijn mimiek. Hij haat zichzelf soms zoveel. Het grijpt hem dan naar de keel. Er loopt een traan over zijn wang. Omdat hij…

Een ieder denkt wel eens bij z'n eigen dat neem ik tenminste aan, hoe je sommige dingen voor elkaar kunt krijgen, hoe het anders zou moeten gaan. Een ieder denkt wel eens bij zichzelf, bij 't maken van 'n blunder of fout moest 't anders, moest ik rechts, of zijn sommige dingen domweg te boud? Een ieder staat wel eens stil en mijmert…

Negativiteit maakt je gewoon niet blijer als je er voor kiest…

Heb je ooit bereikt Wat je toen wilde En gekregen? Ik gaf je alles Keer op keer Het was niet goed Viel telkens tegen Ik schoot tekort Jij wilde meer Je ging weg Op zoek naar beter Op jacht naar alles Jouw geluk Je kwam langs Als een tornado Zo kort en heftig Fel en vurig En na afloop Weer verdwenen Vernietigend Alles stuk Heb…

In kustgebieden stelt men vast: de meeuw geeft heel wat overlast. Wat zou men graag aldaar proberen zijn overtal te reduceren! Helaas, als een beschermde soort plant hij zich ongebreideld voort. Meer landinwaarts, zelfs tot in Leiden, zou men die plaag ook graag bestrijden, maar evenmin kan men daar veel, ook daar krijgt men het meeuwendeel…

zie de zeevogel die met sterke vleugelslag soepel overhelt van de ene kant naar de andere laten we spelen met de wind om te komen waar we kunnen zijn kijken over steile hoekige kademuren zonder angst wuiven wuiven naar de ander prachtig werk aan de winkel kijk de zeevogel doet het al!…

zijn de tranen die al dagen branden om het gemis het stille verdriet verstrikt in een kleurloos web eenzaamheid wordt opgelepeld het wachten blijft op het nagerecht met een toef begrip…

Als ik tijd van leven heb, zeg je, Wil ik naar het buitenland, op wereldreis Naar Brazilië, Amerika en minstens één van beide polen - Jammer alleen dat je geen tijd hebt om te leven in het nu, Dat je geen tijd voor leven hebt…

Leven is verlaten telkens weer steeds opnieuw vanaf het begin Verlaten is vernieuwen opstaan, doorgaan laat achter, vind nieuw telkens weer tot de allerlaatste laatste keer wanneer het leven mij verlaat…

ik ken een man en onderga dagelijks zijn straf hij spant gekken voor zijn kar zelf is hij te laf ik kan ze niet ontlopen zij volgen mij overal wanneer ik thuis vertrek dan komen zij van stal wie liegt vangt medestanders wie zielig doet krijgt krediet het slachtoffer kan smeken en krijgt dat vertrouwen niet de leugen zit…

Appels zijn gezond. Fruit is goed, dat leert elk kind. Snoep is fout. Mensen zijn tegenstrijdige wezens. Mensen zijn zondaars. Dat is een belangrijke reden, waarom ik zo van spontane apen houd. Zondigen is een list van de duivel. Schuldig voelen voelt voor zondaars goed. Eva is zondig. Dat Adam van appels houdt is fout. Graag aap ik…

De klok tikt zacht...in stilte...door de tijd maakt ruimte om te beseffen, we zijn elkaar kwijt. Ik zie nog je lach en je lieve ogen alsof je blik en woorden nooit logen. Wat voelde dat puur en fijn eindelijk weer kwetsbaar te mogen zijn. Ik ging je bijna geloven onze liefde zou immers nooit meer doven. Hier zit ik dan te luisteren naar…