Alle inzendingen, jaar 2017, week 34

We waren in een nauwe duinpan weer, droog helm prikte, en keken naar de gladde zee en één lange rand van schuim en golven, hoe rollend ze de volgende bedolven ik vroeg vaag over het herhalen van dingen hoe lang hoe vaak, jouw gedachten daar ook heen gingen. weleens. Nee. Je lijf dat lekker, altijd graag een-in-de-zee en spel van nat…

Het mooiste uitzicht Komt pas Na de moeilijkste Klim-partij…

als de zomer weer voorbij zal zijn de herfst lokt met koperen kleuren rode appelen in de boomgaard geuren met tussen de wolken wat zonneschijn een bos of parkwandeling kan zalig zijn de wisseling in de natuur zien gebeuren als de zomer weer voorbij zal zijn en de herfst lokt met koperen kleuren knalrode geraniums langs het raamkozijn…

ik wil jouw kleuren in mij voelen verwondering in je ogen zien voortrazend vuur in regen koelen jouw strijd aanschouwen bovendien ik wil de bladeren met je delen rapen wat jou speels verliet stormwind ervaren, mij nooit vervelen genieten van wat 't verval mij biedt samen verkreukelen, vergaan, vergelen elkaar verliezen in bevrijdend…

er is een diepte die ontneemt het licht met oneindig gewicht en zwaar gemoed dat omhelst het hart zo dicht dat het welhaast stikken moet verder dan de einder gaat dit niet stiller dan zwijgen zonder woord met ruimteloze aarde in het verschiet in een zucht door niemand gehoord verder van huis door asbreuk en onbalans een steen die van de…

Wat ademt hier de stilte zonder woorden, met blauwe lucht en groen gewas dat eenden blij doet leven, soms met sierlijk drijven op het water, met schrijven zonder zucht of klagen, stilte ademend en haast devoot. Straks daalt de zon weer en kleurt het avondrood.…

Zij wou zo graag een vogeltje bekijken, hij wou wel eens fleurig bloempje zien. Hun biologisch inzicht wat verrijken, daar hadden ze allang naar uitgezien. Het vogeltje kwam dapper naar haar lonken, ze voelde zich gelukkig en vereerd. Het bloemetje stond voor zijn neus te pronken en voor hij 't wist, was hij al gecharmeerd. Hun kennis…

de schommel hij strompelde er heen rafels aan het touw hangend plankje scheef twee verzakte palen hij was nog een kind veel ruimte om te spelen zwevend in de lucht vader deed hem duwen benen ver boven de lat luid gillend in de wind elke dag opnieuw vol fantasie en kracht op het hoogtepunt prachtig vergezicht hoge sprong eraf lachend…

Eerst denk je nog is ieder hier dement, Maar Esten hebben heel goed in de smiezen Dat iets wat warm is nimmer kan bevriezen, Vandaar dus een verwarmingselement. De Estse regenpijp zit volgens mij Er in de winter lekker warmpjes bij.…

Vandaag kwam je naar huis, mijn lief klein kleindochtertje. 6 dagen oud. Hield je handjes vast en jouw vingertjes mijn vinger. Er stroomde gelijk zoveel energie tussen ons twee. Ik ben je oma zei ik tegen je, mijn lief kleinkind. Je keek me aan met je prachtige kleine nog blauwe oogjes. Terwijl je me nog niet echt kan zien. En je luisterde naar…

je danste allercharmants handen en lichaam in warme verleiding de muziek nam ons mee in een wervelend ritme als paar en toch een je ogen lachten in het dirigeren van ons bewegen ik gaf me totaal voorbij sterren en maan op de ijlste tonen kwam ik voorzichtig weer bij je zei al ja voordat jij me vroeg om te trouwen we kusten…

Een grap die ik in Polen heb gehoord: “Zeg, Angela: Beata vraagt met spoed wat zij toch met die vluchtelingen moet; miljoenen staan te wachten voor de poort.” “Sag ihr, daß sie das schafft; laß sie herein.” “Maar je beseft toch dat het Duitsers zijn?” (Angela Merkel en Beata Szydlo: de leiders van resp. Duitsland en Polen)…

Onder het licht van de maan. Onder het wassen van het witte licht in reflectie. Weerkaatst het licht in de duisternis als een nachtwaker op zijn post in een connectie. Een connectie die de aarde goed is gezind. Een nachtelijke representatie van de zonnekoningin die de lichtstralen ook in de duisternis aan de warmende energieke moeder…

Het slaat in Ik drijf op de wind En zoek houvast Verlang naar licht Maar zit in het duister Mijn hoofd is gebogen Ik luister Naar een stem in mijzelf Die stem Wijst Geeft richting Het is wat Ik hoor een spoor Is gegeven Enkel een spoor is het leven Met stoplichten En signalen Zodat je niet kunt verdwalen Het sloeg in Ooit Als…

Weemoed Door de gordijnen heen zie je het vage licht van een neergaande zon weemoedige eenzaamheid drapeert zich als een deken over je heen om al die jaren die vervlogen zijn in een ongemerkt beleven…

Aarzelend ben ik als kind begonnen, in een wirwar van draden, door elkaar gesponnen. Net een web, maar ik heb mijn weg gevonden. Met hart en ziel schrijf ik de aaneenrijgende woorden, tot één geheel met een speciale boodschap, mijn eigen of over een landschap. Het is altijd fijn om iets te lezen, om dromend in een gedicht te kruipen.…

De vraag waarom ik schrijf zal ooit een antwoord krijgen Zolang ‘t denken stil in binnenst gesloten blijft Dan zullen woorden, zinnen nooit tot daden rijgen Omdat geen mens het doel van werk en leven beschrijft Misschien ligt in ’t vragen naar ’t waarom beschreven Het alom weten van een steeds verzwegen woord Als oorzaak vanuit een stille tijd…

een zomerse zondagnamiddag op een open terrasje aan de zee genieten van een ijsje of een thee of wandelen langs het goudgele strand kijken naar het neerslaan van de baren met de zwiepende wind door je haren tot je huid bijna rood verbrandt je ziet die fleurige mensen op de promenade je slaat hun doen en laten gade oudjes lopen met hun hondje…

ik verwaai gedachten schrijf brieven vol ongerijmdheden voor later speels dans ik op tonen van geluk die ooit voor mij geschreven waren om zo tot zinnen te komen die mij voor altijd zullen doen verbazen…

Ik vroeg me af waar hub airport voor stond, Totdat ik van de vliegtuigtrap moest springen. Die achter mij begonnen al te dringen En met een hupje sprong ik op de grond. Het woordje is gewoon niet goed geschreven, Maar hup airport is ook weer overdreven…

Het wilde beest heeft me verslagen, Zijn vlerken houden mij in hun ijzeren greep, Mijn vechten helpt niet meer, Het schuimt en bekt en doet met mij, Schuimkragen overheersen wat er rest van mij - Ik rust even uit, Heel even maar, Leg mijn doodmoeie hoofd Op mijn linkerarm, Slapen wil ik, Heel even maar, Het beest trekt zich Niets van…

Mensen voelen zich eenzaam. Buitengesloten. Onbegrepen. Uitgestoten. Suïcidaal. Mensen raken de rode draad kwijt. Vallen, maar staan toch weer op. Wie opgevangen wordt beseft, dat rode draden ons verbinden. Vriendschap met ons hele hart. Atomen met moleculen. Liefde met elkaar.…

jij weet hoe je de tonen moet laten spreken het schrift is slechts een duiden van wat er komt natuurlijk heeft de componist al jouw lievelingskleur omdat de geur van zijn muziek bij jou past hij heeft instrumenten gekozen die zijn boeket vervolmaken in schoonheid door ultiem samenspel van balans en klank het is aan jou om dit…

Wat kijken al die mensen toch omhoog Wat kan in godsnaam zo belangrijk wezen Wat er toe doet is in mijn tweets te lezen Wat zoekt men dan toch aan de hemelboog Nieuwsgierig heb ik toen omhoog gekeken En met mijn blik liet ik de zon verbleken…

Onzekere mensen wensen vaak dat er in hun leven vroeg of laat ooit iets van wat houvast aan de horizon zal ontwaken. Iets van een helderheid aan een nieuwe geest. Waaraan men een onbevreesdheid voor de toekomst afleest. Een mens die in zijn goede voornemens niet verstrikt behoeft te raken. Laat de onzekerheid iets van de sterren…

Neem Heer mijn avondbede na een moeizame en lange dag neem mijn zorgen of dank mede met een traantje of een lach. Neem Heer mijn avondbede maak mijn hart van wrevel vrij leg in mijn hart de ware vrede maak mij welgemoed en blij. Neem Heer mijn avondbede als ik alleen dicht bij U wil zijn behoed mij in de nacht voor vreze als de dagen…

Op de zonnige dag,rijden we met zijn twee over de dijk,'t weer hebben we mee. Aan de rechterkant water er links de weilanden, grazende koeien sieren het plaatje. Ineens valt m'n oog op een wit geval in de sloot, ik schrik, zeg tegen eega:wel sapperloot,er staat of hangt daar: een koe in de sloot! Hij rijdt naar beneden en ik pak meteen, mijn…

de tranen die je krijgt bij het afscheid van een vriend die je niet wilt laten gaan laten zich steeds opnieuw drogen door de herinnering…

de lage lucht legde een verstikkende deken neer het zoute zwijgen had zich in hun vermoeide poriën genesteld vanuit het ingesponnen web vingen ze elkaars blik in de gebroken spiegel in dat onbewaakte ogenblik wisten ze in één oogopslag wat er van hen geworden was…

Geef uw zorgen maar over aan God Want Hij wil u nabij zijn in dit leven En zal u alle steun en sterkte geven Hij blijft steeds bewogen met uw lot. Breng al uw problemen bij de Heer Hij weet alles van uw bestaan En blijft altijd met u begaan Zijn grote liefde keert steeds weer. God houdt van u en blijft u nabij Weet, Hij is een en al…