Alle inzendingen, jaar 2017, week 5

Nu, op afstand en de volgende dag, overdenk ik dat alles zo anders is dan wanneer we bij elkaar zijn Dan kan ik niet denken, alleen maar zijn. Terwijl we bij de halte stonden, keek ik naar het hotel, de straat Juriaan Kok, waarin de tram verdween. De Haringkade, die nu verbouwd, Seinpost, daar liep ik vroeger tegenop om naar de film te…

het zwarte silhouet ploegt voren in het water de maan erboven onverstoorbaar soms zou je schilder moeten zijn en schrijver en zanger om te weten van licht dat hoorbaar golft…

Volgende maand opent de Keukenhof haar poorten. Tweeënendertig hectaren vol met tulpen wachten. Toeristen zullen van heinde en verre komen, om alle kleuren van de regenboog te zien. Vandaag is onze eigen Keukenhof al open. Wat een pracht! Wat een praal! Onze ogen strelen twintig tulpen, die hier bij ons op tafel staan. In één tulp blozen…

Slechts 1 dag, mag het gezegd slechts 1 dag is het geen vloek. maar 364 dagen moet je niemand vragen: is je kanker weg?…

Samenleven Het vuur doorgeven Ieders licht in de ogen Aanschouwen En aan een nieuwe wereld bouwen Gods licht Straalt als een ster die aan de hemel daalt Als je je handen geeft En je leven in positiviteit beleeft Vrede kan In een wereld vol oorlog Maar we bouwen muren om ons eigen huis heen Om onze veiligheid te bewaren Om onze eigen boot…

Alternatieven, het leven kan er vol van zijn. Een aanbod naar believen. Een keuze maken kan soms behoorlijk moeilijk zijn. De vraag wat wil ik op mijn boterham. Kies ik vandaag voor kaas of een plakje ham? Snel en eenvoudig lijkt het antwoord te geven. In een samenleving vol van welvaart kan men na het ene ook naar het andere streven.…

stil zwijgend nestelt zich in het gezonde de mutant van leven ongezien nog zonder controle zwelt onderhuids woekerend de dood telkens weer wakkert zij besef dat tijdelijk toch uiteindelijk wij zijn steeds opnieuw drijft zij mensen in de achtbaan van vrees en hoop voortdurend nog strijden en lijden wij tegen en aan verlies…

Waarom is de vuilbak van de minstbedeelden leeg in een stad vol vuilnisbelten? Waarom ween ik niet als ik tranen zie bij mijn broeder? Als ik kijk naar het kruis waar Hij al het verdriet van al de waaroms in zijn lijdenschaal legt en zegt: Vader waarom hebt ook Gij mij verlaten?…

grijs waaien winden tochtig de dag onder zware wolken gaat de dood gebukt morgen - denkt zij morgen zoveel morgens trekken voorbij niets en toch... die hoop altijd weer die hoop er komt een dag waarop lente de lucht zal vullen met zachtheid maar op dit uur is het huis kaal staan ruiten gebroken in hoge lege kamers…

Ze staan op het bruggetje, puur voor plezier En hopen een plaatje te schieten van hem Dat vogeltje, hippend van bomen naar brem De vogelaars, turvend op krantenpapier. De kijkers en lenzen gericht op het dier Dat vroeger gezien werd als bode des doods Maar nu is hij hot en de foto’s zijn groots En zeker het shotje van nummertje vier.…

een klein fijn korreltje van zand verloor zijn hechte band toen de wind hem even meenam en hij zo in woelige zee terecht kwam… verzwolgen door klotsend water, aangezogen met veel kracht, naar bodemloze diepte gebracht, waar een schelp zich wel ontfermde over het verloop van zijn verdere lot… de oester besefte waarde, gaf al zijn liefde…

Door alle hedendaagse onrust, temidden van wanen van de dag, stroomt de eeuwigheid van Tao. Hoog boven alle strijd, temidden van de sterren, heerst de stilte van Zen. Leven ontstaat uit sterrenstof. Stof waaruit mensen bestaan. Geest waaruit ik geboren ben.…

ik wil slapen op de steppe op schrale grond in een hut desnoods in een bed pijn bezweren verdriet er uit slaan als vuur uit stenen met lijm en zand dromen helen voor een hemelvlucht naar de zon naakt en dwars met lichte tred door het duister lopen alles wil ik met jou…

de droom staat naast het lichaam versoepelt de vlek op de muur die er daarnet nog zat, de rest is een gat van steen, achtergebleven in een ontwaakte huid, nader dan de rok, verder weg dan ooit, met een opgekropt kussen, ontwortelde lakens als moment in vergetelheid…

Ik zag je vannacht ongemeend lachen, holle ogen zoekend. Ik zag je vannacht, tranen weglachend, emotieloos dansend. Ik zag je vannacht, gevoelens moordend, lichaamstaal miskend. Ik zag je vannacht, leven in het moment, bestemming onbekend. Ik zag je vannacht.......…

De natuur, wat een wonderlijk iets Dieren, bloemen, bomen bekijken Prachtig, het kan je leven verrijken En we krijgen het allemaal voor niets God heeft alles volmaakt geschapen En onderhoudt nog alles wat leeft Hij, die op tijd zon en regen geeft Waarna de nacht volgt om te slapen. Na de nachtrust volgt een nieuwe dag Waarin zomers alles…

in deze wereld waar de merel huilt schuilt een man onder mijn vleugels hij verbergt zijn lijf en zijn gezicht het gewicht van leven is te zwaar ik laat hem daar soms til ik mijn vleugels op en laat de zon hem zachtjes raken zo lijkt het eventjes wat lichter ookal weten wij wel beter…

Het is niet je fantasie die de doorslag geeft, noch je taaltalent of wat ook voor accent dat je vers doet excelleren. Met van alles een beetje raak je Poëtica in haar ziel. Wacht je voor de overdrijving, het rijmregime, het succes van een grapje. Realiseer je dat er Iemand staat te bonken voor een noodgeval..., een appèl dat je ijdelheid…

Heel even was ik dat verlegen mannetje dat altijd wachtte op zijn beurt in moeders keuken dronk ik uit het chocokannetje ik had er nooit om gejengeld of gezeurd terug na een lange dwaze reis in de veilige haven kan ik eindelijk ademhalen kon ik mij maar aan het verleden laven en uit de oude verhalen warmte en zekerheid halen maar ik heb…

Voordat je aan iets nieuws begint, alleen een lange reis naar India, bid je om wijsheid en hoede tot de Hindoe God Ganesha. Met zijn olifantenhoofd, zijn oranje dikke blote buik, rijdt hij mee op zijn Vahana rat, als begeleider op je levensweg. Tussen zijn ogen staat een Ohm, het teken voor de trilling van geluid, waaruit de kosmos…

Ik zie de schoonheid en weerspiegeling van het akkerland door jouw ogen de scherpe instelling van jouw pupil jij, mijn camera…

zij voegen zich samen op bladgroene dagen. de hond en het kind. zij lopen naar nergens. de hond op breekbare poten, het kind op zijn rug. het is het vallen van de avond dat ze zo samen houdt. de hond en het kind, geketend aan elkaar, en ginds: een huis om in te schuilen.…

zeg het met bloemen weef ze door je haar verklaar het met zoenen strooi ze naar elkaar laat de mensen horen wat je hart nu echt voelt schreeuw het vanaf de toren het lied voor elk bedoeld laat iedereen maar weten hoe het wel zou moeten zijn want de liefde mag nooit ontbreken in deze wereld vol van… pijn!…

Nachtvorst op het gras, terwijl de krokus zijn kop laat zien. Is de winter van pas of de lente te vroeg misschien. Het voorjaar geurt op en de dagen gaan langer zijn, moeder natuur op haar kop, de merel zijn nest te klein. Wat een drukte alom, gefladder heen en weer, Japanse kers in blom, de kachel hoeft niet meer. De lente vergeurt, het…

Hij viel niet op, had geen vrienden, meiden zagen hem niet staan. Maar dat alles is veranderd nu hij op voetbal is gegaan.…

vroeger was alles vlak maar waar wij nu lopen zie ik vaak een gat een afgrond waar ik niet in wil kijken uit angst voor verborgen lijken zij ontstaan in een steeds sneller leven als anderen geen hulp geven je komt ze altijd tegen op een ongelegen moment voelt dan hoe alleen je bent in dit wankel perspectief openen zelfs valkuilen…

Leer stil zijn en leer niets doen en leer wachten: 't geheim der sterken school altijd daarin, dat zij zich instelden op lange drachte' en intoomden d' ongestuime dadenzin. Niet 't wachten der praatgragen zij het onze, die, sprekend aldoor over wat zal zijn, intussen inslurpen als grage sponzen, met lijf en ziel de hete levenswijn…

Weer gaat de wereld als een meisjeskamer open het straatgebeuren zeilt met witte verten aan arbeiders bouwen met aluinen handen aan een raamloos huis van trappen en piano’s. De populieren werpen met een schoolse nijging elkaar een bal vol vogelstemmen toe en héél hoog schildert een onzichtbaar vliegtuig helblauwe bloemen op helblauwe zijde…

De vroege zon zendt, als de dag gaat krieken, haar stralen naar het dal als ochtendgroet. En ’s middags stuurt ze met een roze gloed een teer adé aan de besneeuwde pieken. Ik kijk om 8 uur naar het nieuws, verbaasd naar hoe het in de mensenwereld raast.…

Er lijkt niets vreemds aan Slagroom na Brussel, Berlijn En Parijs te zijn…