Alle inzendingen, jaar 2018, week 13

"Op vale, windgebeukte wegen Waaierend langs sloot en zand Onder wolken, striemen regen Dwars door 't vlakke Vlaanderland Leert men de Vlaamse Ronde kennen Van Wevelgem tot aan Ostende Maar pas door klimmen zal men wennen Aan de Pijl en de Ardennen Men rijdt zo lek op de kasseien De hel van 't noorden dwingt tot staan Een waar coureur…

Trots droeg ze haar naam gracieus als een gazelle tot hij zijn hond riep…

Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand tijdens een regenachtige zomerdag ratio in een oase van rust gedachten in een zomers verlangen terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen…

Op het terrasniveau slaat het boek de hand aan zichzelf: “écriture automatique”, niet eensluidend te lezen. De zwoele bries verwaait de verloste letters; sommige op drift geslagen, het stuifmeel achterna; andere voorgoed verzonken. Het boek waait de zomer lof toe Het baadt in een gloed, een zomerend boek.…

De eerste vlinder dartelt door de voorjaarslucht neemt mijn bezwaarde gevoelens voor een onbezorgde vrije vlucht op haar smal ogende tengere rug ‘k laat haar begaan lijdzaam heel gedwee ze neemt ze met zich mee langs de schoonheid van de prille bloemenpracht ze worden met frisheid door gelucht die vrijheid blijheid vol van levenslust…

De onmetelijke werkelijkheid omsingelt de mens Zijn eigen beeld lijkt hem vast en gelijk De werkelijkheid is een immer bewegend en onbeschrijfelijk rijk Door de grenzen van de taal blijven we alleen Het beeld van mensen is een leger van duizenden personen Gelukkig waren we in de natuur Het bewustzijn versplinterde, de beschrijving lonkte Zij…

Ik voel me zo ontzettend blij. Ik voel me helemaal top. Ik zou het van de daken willen schreeuwen. Maar ik durf het dak niet op.…

Een vrolijk gemoed natuurlijk en ongedwongen. Niet kunstmatig of met het medicijn voor het moment gewonnen. Het kruid is soms bitter en een hart soms gewond. Maar elke dag klopt het vele slagen in het rond. Zulk een inspanning zo essentieel; vraagt om verstand en vertrouwen in de mens als geheel. Hart en geest; het ratio mag dagelijks aan het menszijn…

De merel hij zoekt tussen blad en bladeren ik tussen kranten.…

vandaag vieren wij jou de mens ook die jij bent in de dingen die je doet of liever ook juist laat met de keuzes die jij maakt vandaag vieren wij jou een fiere meid en vrouw die ooit achter moeders rug verlegen nog en schuchter onze kleine tante pollewop was vandaag vieren wij jou de glimlach ook en de tranen waarmee jij de dagen leeft…

de binnenmuren krijgen een verfje het is geen kunst geen nieuwe plek nog niet thuis niet leunen nu het zonlicht vindt haar smalle weg door kleine ramen de dichte zwarte schaduw schuift met de wijzers mee strooi licht op de beschilderde muren het is een kunst…

ik nam je hand pakte je land met zijn zonnige stranden toen ik jou in de warme zomerse zee liefdevol kuste jong en onervaren trotseerden wij de gevaren van onbekende gebruiken en culturen want de avonden waren vol liefde en zachte vuren ik kende in olijven en palmen de paradijselijke kant besefte ook dat ik liep met een traditioneel…

Als zzp’er schittert ze gewoon en timmert tevens kundig aan de weg. Het is niet overdreven als ik zeg: Ze leeft zo’n beetje in haar telefoon. Maar wil je haar precies vandaag bereiken, dan vang je bot, want zij is bevers kijken.…

Wie kent zichzelf? ga zitten in een nieuw gewelf en neem een korte, scherpe stift die voor de drift en 't vliegend weer van het gevoel niet aanstonds zwicht; die wachten kan tot 't vergezicht en 't donker landschap van de ziel naar alle zijden openligt onder het koopren avondlicht. en als dan vogels zonder tal zijn neergestreken…

Zij hield de spiegel en bewoog toen even het hoofd in zacht gewiegel, want gedachten die haar lippen tot een glimlach samenbrachten waren uitgevlogen... En een beven van verwachting had haar hart zo zeer bevangen dat zij nauwelijks scheen te leven anders dan een licht-bewogen, vroeg-ontloken voorjaarsbloem.…

De Heer is mijn hulp en sterkte Van Hem mag ik het verwachten Hij zal en wil mijn leed verzachten De Heer, die mijn heil bewerkte. De Heer is mijn beschermer, altijd Waar ik ook ga of sta, Hij is bij mij Hij is als een schaduw aan mijn zij Niet alleen nu, maar tot in eeuwigheid De Heer maakte de hemel en aarde En alles wat er leeft is…

Voorjaar drijft mij tot het schrijven ener sonnet loflied over zonnestralen te bazuinen over vlakke land en vanaf blanke duinen reeds des morgens door vogelkoren in gezet liederen beschreven in poëtische woorden zoals het in het brein des dichters leeft hij het met zijn ziel en hart te kennen geeft dat hij bestaat uit enkel lofakkoorden…

Uitbundige zonnestralen daarvan kan ik vandaag verhalen. Zon, kietelend in mijn nek Koeien in de wei, lodderig kijkend vanachter het hek. Schittering op het water, eendengesnater Dit moet toch echt wel voorjaar zijn. Vol belofte voor wat ons staat te wachten: oorstrelend vogelgezang, zoemen…

Wat heet echt? wat nep? de wereld wil bedrogen worden Het zijn niet alleen 'de witte boorden' die bedriegen Het is jokken halve waarheden, leugens liegen... alsof 't gedrukt staat We zijn 'aan de maat' hoe...... nu terug te keren in Holland, klompenland waar alleen tulpen? de akkers..... achter de duinen kleuren.…

Als er een hemel is waar zielen vertoeven na de dood of misschien ook ver van hun lichaam kan dat alleen maar de poëzie zijn de ontmoetingsplaats van levende zielen met oude zielen wier pijn niet meer hier en nu bestaat maar als evenbeeldig…

de aarde beefde bergen spuwden vuur regens van keien roffelden men hoorde de schrikwekkende galm van de grenzeloze zee onsterfelijke goden wispelturige titanen gruwelijk luide monsters voerden hun strijd verwoestend en hongerend naar macht en wraak verweesd bleef Moeder Aarde achter in een geblakerde wereld…

Er groeit gewas langs elke oeverrand De mix van groen is hier een lust voor ’t oog Wat vroeger zompig land was is nu droog Bij ’t schippersdorpje Broek in Waterland De houten huizen lijken van fondant Hun zachte kleuren als pastel seringen Een fraai bewerkte deurkalf doet mij zingen Van ’t schippersdorpje Broek in Waterland Ooit schreed…

wat ik vrees is de waarheid van mijn gedachten, ze struinen onbeholpen op zoek naar die ene nacht waar ik niet zal spreken tegen de duisternis met zijn verlaten paden telkens is er die ene til, het honk dat me het uitvliegen belemmert, mij herinnert aan een metgezel die als verstekeling in me huist te graag breng ik mijn waarden ter…

Die lang verwachte brief waarin een antwoord werd verwacht. Het toch en niet zo gedacht. Het warmen van een hart aan het smeden van een betekenis aan lieve woorden. De verstoorde woordorde die niet spoorde met de ratio die iets anders verlangt. Wanneer de ontvanger blinde liefde niet aan de realiteit hangt.…

Het kan nooit genoeg gezegd dat de ernst op jouw gezicht mij vrolijk doet kijken tot je lacht je afvraagt wat ik denk en ik zeg: Het is het accent of je ogen de rimpels in je neus, bruine nicotinevlek op een voortand geschilderd in jouw bovengebit De bittere smaak van jouw mond met tonen van kandij en chocola jij kust mijn lippen rond…

Leef je leven Blijf niet stil staan Je hebt zoveel te geven Om door te gaan Kom uit het diepe dal De zon zal voor je gaan schijnen Leugens komen ten val Problemen zullen verdwijnen De waarheid komt aan het licht Dit is voor jou, mijn gedicht…

Trek de woestijn in, laat de karavaan de groene rijkdom der oasen, u zij de dorre oceaan van zand; goud en topazen bewaart ge niet, die zijn voor uw vriendin, de koningin van Scheba; de stierenvechter laat ge de arena, de volkstribuun het duizendvoudige gehuil van de hyena's die beurtlings ‘kruist hem’ en ‘hosannah’ roepen;…

nog wist hij zijn naam in het stof van de tijd profilerend te schrijven zijn woorden werden gezien door fanaten gelezen helaas niet altijd begrepen onthechting had het mes in logica en syntaxis gezet het verhaal in opbouw geplet zijn referenties werden xenofoob de aardse samenhang verroestte tot schroot nog lang bleef zijn…

Catan?..nooit van gehoord, is dat een spel? Ik zou niet weten waar dat land te zoeken. Wie doet mij dat eens even uit de doeken. Als u het weet trek dan maar aan de bel En mocht u mij dat landje kunnen tonen. Dan plant ik daar mijn vlag en ga er wonen!…

Ik hou van de hete zon die schittert op de rivier en ik ben gek op de eerste kou van de winter. Ik hou van de zon die ondergaat en zou, als ik de kans kreeg, ook genieten van een kort doch hevig bosbrandje. Ik hou van mijn moeder die oud is en na een godvruchtig leven niet weet wat het worden zal, de hel of de hemel. Ik lijk op haar…