mocht je hem vinden en munten dragen in een oude buil werp ze, gooi ze kringen makend in een roerloos oppervlak en sta er stil voordat het dak zijn spanten kraakt de voordeur sluit de mat zich naar een voetveeg buigt met open handen gericht naar de zon ontvangen wat de waarheid weet mijn zonnehoed draagt gaten…

Ik haak niet naar elders, Taal er niet naar om Ergens anders dan hier te zijn Iedereen de groeten, Met de hond aan mij voeten Wil ik gewoon nergens anders zijn…

Na donker dat voor Eeuwig leek te duren Is er nu het wonder Van het licht Dat alle donker Te boven komt - Licht dat er is Zoals wij er zijn…

slalommend om slakken zijn de jongen uitgevlogen weg van onder moeders vleugels naar bestemming onbekend rood kleurt de avondzon waarin gemis langzaam de boventoon voert dit is mijn zomer niet…

plots valt ’t stil oorverdovend stil terwijl hij zo juist nog breed uitgemeten schreef over hoe hij het leven liefhad blijft het nu onverminderd stil en zij zij blijft achter in een onbegrepen zwijgen…

Muziek, zeg je, Alleen maar muziek Wil ik horen, Niet die vlakke stem Met saaie woorden Waarin de logica Alleszins redelijk lijkt - Maar geef me de noten Van jouw onnavolgbare melodie, Geef me je klanken Die op en neer gaan, Die levensecht klinken, Waar geen woord meer aan tippen kan - Muziek, zeg je, Geef me alleen je muziek…

Die door oerkracht Van het rotsmassief Is losgeraakt, Door gletsjerijs Naar beneden gesleurd Tot aan de plek waar ik woon - Je ligt nu in mijn tuin, Ik hou je tegen het licht En zie de levenslijnen Door je doorzichtig lichaam gaan - Je hebt aders, net als ik, Je hebt geleefd, net als ik, Hier komen we elkaar tegen En erkennen…

ik zal ze alle spelen mij toegewezen rollen het rad van fortuin wentelt rond en rond die ene dag winst wisselt naar verlies door grillige rukwind het lot deelt rollen uit of hadden wij gekozen voor plek op het toneel? drama en komedie ken ik door en door…

een zwaar verwrongen beeld van hoe het hoort hullie tegen mij lijkt het door gebrek aan spiegeling nog donkerder dan te voren bladzijden wegen zwaar waarin de waarheid schuil gaat uit het niets vraagt de stilte mij ten dans…

wij vallen in het niets bij de zee die aan mijn voeten ligt waarin we kunnen zwemmen varen naar andere continenten in het hele grote niets…

Het hoofd is In het luchtledige Opgelost, Wat eens was is er niet meer - De bewoner van de bovenkamer Is verhuisd, zonder achterlating Van verdere gegevens, Zijn adres is onbekend…

nog altijd slaat ze haar vuisten kapot op muren die haar gevangen houden uitbreken dat is wat ze wil thuishoren, ze wil zo graag thuishoren, waar dan ook ergens bij horen is niet voor haar weggelegd hoezeer ze het probeert zelfs in deze druk bevolkte wereld knaagt eenzaamheid nog altijd rondom haar hart…

Van alles heb ik Moeten leren - Koeien melken In de grazige wei, Aren lezen op het Verlaten korenveld, Maar evengoed Over de Maagdenburger Halve bollen moest ik alles weten, En over het smeltpunt van goud, Het gevaar van vloeibaar Kwik voor de trouwring Die ik misschien ooit dragen ging, Van Immanuel Kant En zijn reine Vernunft…

ik trek een jurk van tranen aan verse nog ongeboren gedachten kleuren de dag die langzaam overgaan in een gigantische regenbui…

Hoe ik me voel, Vraag je, hoe het Met me gaat, Wel nu, als je Het per se weten wil: Honderden heb Ik vergeven Voor wat ze Mij misdeden, voor Het aangedane verdriet - Alleen mijzelf vergeven, Dat lukt nog niet…

in het land waar hemel de aarde kust woorden kant noch wal raken loopt zij nog altijd verloren opzoek naar wat eens was…

en dan opeens liggen antwoorden gewoon op straat vol ongeloof dat ik daar tot dan toe aan was voorbijgelopen schud ik de waarheid van me af en doe deze jas aan als de mijne…

Terwijl zweetdruppels om Voorrang vechten in de strijd Wie zich het eerst een weg Naar het voorhoofd baant Om zich glinsterend Aan de wereld te tonen In deze jachtige examentijd Neem ik een slok helder water Uit het glas waar in de bodem DURALEX Made In France Staat gegraveerd - En even valt de spanning weg En kijk ik over mijn…

eens vele wegen richting jouw beeld het wikken en wegen, vooral de rust bij jou is genesteld, niet bij iedereen reflecteer want de spiegel wil klanten mijn spiegel is al jarenlang gebroken die kon de bergen en dalen niet aan zich aftekende in rimpels en wallen vanuit de verte zijn genen niet helder mijn beeld werd pas veel later duidelijk…

Met tomeloze energie Heb ik je gezocht, Mijn leven lang Uitgekeken naar ons Samenzijn waarin we Alle tijd uit het oog Verliezen, alleen nog Zicht hebben op elkaar - Met een verbeten trek Om mijn mond zoek ik je Maar vind je niet, Zie je niet, Want als ik naarstig Naar je op zoek ben Zie ik alleen Een zwart gat In mijn…