ik teken geen bloemen meer
mijn hoofd vult zich met twijfels
en mijn hart met herinneringen
ik schenk elke dag een naam
en streep haar genadeloos af
nog voor ik haar heb uitgezwaaid
jouw hand weet ik feilloos te vinden
als de avond mij iets te donker wordt
en ik schuilen moet voor mezelf
ik ben me er een,
maar ik teken geen bloemen meer…
de waarheid draait en vraagt
kromme tenen naar een reden
maar stomme tenen zwijgen
een steen ligt zelden alleen
en net als een stomme teen
kan hij geen reden bedenken
de waarheid als een kromme
op zoek naar bestaansrecht
in een voortschrijdende
waarschijnlijkheid van
stenen en tenen…
nergens was dichterbij
en twee straten verder
dan ergens hier of daar
en ook donkerder
want niemand zag
dat je je thuis voelde
of eigenlijk
niemand zag
meer…
184
Bezig met laden