Alle inzendingen van Bernard Dewulf

Ik heb je lief, al kan ik het niet weten, Ik bedenk het als je thuiskomt van een dag in je leven. Maar het is geen gedachte. Je streelt mijn wang en wie weet, dat gebaar. Het wordt duizend keer gemaakt voor het bestaat. Hangt je jas aan de kapstok, iets van niets, maar morgen ontbreekt het misschien. Of schudt de dag uit je haar. Wat ik dan…

Laden vol warme halzen breit zij en komt zo mensen op het spoor die het jaar door winter trotseren in haar. Naalden zijn de laatste taal. Een na een heeft rijm de levenden het zwijgen opgelegd. Toch zijn ze er nog allemaal. Hun alfabet is een perfect geheim, het wordt omwonden, niet gezegd. Wie spreekt kan er niet bij. Hun gesprek tikt…

Dit is mijn vrouw. Zij is mij duizend-en-één. Bredere mannen hebben in duizenden hetzelfde, in haar alleen heb ik de duizend anderen gezien. Zij was het dichtste, het verste onder de dingen. ik heb niets anders misdaan dan haar benaderd. Verder dan de verf ben ik niet geraakt. De verf is haar vlees geworden. Haar vlees was moeilijk zoals alle…

Het diepste houd ik van hem over, wat ik zeg verzwijgt zijn taal. Hij draagt zijn hart in mij het haast mij dagelijks voort. Wij praten en hij knikt bij nee, hevig verkeerd. Drank zuipt hem op. Om oude grappen lacht hij nog de lach die ik verstop. Later staat hij scheef voor zijn huis en wuift altijd. Ik rijd mij gehaast van hem weg,…

Wij doen ondeelbaar, hart aan hart, maar slapen ieder onze nacht. Haar lichaam ademt in mij voort en binnen word ik weggedacht. Woont daar iemand die bestaat als zij zich sluit? Alles is zo denkbaar in dit hoofd, ik raak er niet in en niet uit. Ik ken haar enkel in mijn armen, zij houdt mij eeuwig op de tast. Zij slaapt en wie is zij…

Zij spreekt de plinten toe, hoger kan niet meer. Slechts hem die buigt, herkent zij weer. Reuzen duldt zij niet. Wie groeit heeft ongelijk. Ik zit, een wereld te laag. Met stoel en bed als grens. Ik pas nog net. Bij koffie volgt haar groot geheim: graag zou ze toch, nu dat nog eenvoudig kan. Liefst recht omhoog. Want, zo is haar beloofd, daar…

in alle vroegte doodstil opgestaan om nog eens het eerste licht te zien. Wassen, oude kleren aan. Koffie en dan leven voor het open raam. De meeuwen draaien om wat brood. De kinderen slapen nog aan later jaren. De duif zit dagelijks in de dakgoot. De wolken kijken werkelijk te varen. Terwijl ik het zit op te schrijven, geen andere vraag…

Vreemd, dat zij nu slapen moet. Er is nog meer te doen. Net zou zij aan de strijk, het is pas noen. En moeder zit nooit stil, meneer. Iets in haar hoofd speelt met de tijd, iemand die haar leven niet meer leidt. Toch gaan gordijnen dicht. En groet zij kort de glazen buurvouw, die zich 's avonds sluit. Morgen mag zij de kast weer uit. --…

Ik zou haar willen kennen, deurtje in haar hoofd en zo naar binnen. Omzichtig door de doolhof die zij is. Daar is een kamer vol met alles wat zij mist. Feiten, dagen, mensen door elkaar. Het heeft gewaaid in haar. Een man is hier die dood is. Een kind dat niet bestaat. Ik snuffel in een leven, kan met alles niets beginnen. Het is goed…

Hij is even terug van weggeweest. Nu is nu en dan. Toch moet hij morgen naar het bos, zijn hoofd ligt nog vol hout. Een stapel zorgen in een begroeide geest. Bij zijn bijl, op een sprei zoekt hij bomen in de kamer. En te voorschijn in wit schort, uit een deur in het lover, komt een zoon, een jager die hem aan tafel vraagt. Hij knikt en…