Alle inzendingen van Esther

Er ligt een naakte man naast me in het mangrovebos hij ruikt naar zoete waterlelies zijn lijf is fris, zijn ogen stralen de spieren van zijn benen gespannen zijn rugzak zit vol met bloemenzaden ik heb hem liefgehad toen ik haveloos was in een vorig leven zonder wasdroger of wasmachine alleen in de rivier met mijn blote vrouwenhanden…

Er ligt een stille schaduw in de uren van de nacht op de plek waar je zweeg ik voel me nu zo leeg misschien kom je ooit terug op een koude winterdag om te communiceren over liefde en waarheid en de dag dat de lente komt als een vers in het vooruitzicht er zwijgt een stille schaduw op de plek waar ik nu lig de stilte is onveranderlijk…

De generaties voor me, die waren toch niet meer dan grondstof? Die mengden zich toch met een doel, om mij, de jongste god? En ik zou toch een steen zijn, een vorm en de reden in een? Gewoon, ik, slotakkoord van de tijd? Maar plotseling ben ik zo groot. Het rammelt in mij en het groeit. Er komen nieuwe ruimten bij. Soms ben ik bang. Ik…

Ze ligt met een landschap van een man in bed. Hij is enorm en zij heeft nooit voor bergbeklimmer gestudeerd. Verkleind tot een verliefde kleuter klautert ze rond: tong in zijn oor, spitse vingers in zijn maag, verder omlaag - ze hoort niets. Een landschap praat niet. Hooguit gromt het zachtjes, liggend op de rug, zichzelf, waardig. -…

Wat zou gebeuren was er altijd al, volmaakt gespeld door een beker die stuk viel scherven waarin afdrukken van duimen het rilschrift van naalddunne takjes staan. Het is geen verhaal dat wij maakten maar iets wat er was en er is in de sporen van greppels en staanders en lang gedoofd houtvuur. Het hoefde alleen maar gevonden te worden.…

Is dit nu de werkelijkheid, deze stilte van uitgewerkt hout in een uitgewoond huis dat zoals geblakerd vaatwerk in vitrines een zaak van gewicht is, door onze voorouders gemaakt? Of dit: men leefde gebogen over akkers en houtvuren, verloor de kiezen jong, de kinderen jong, geleund op gereedschap met stelen loerde men met van tandpijn scheefgetrokken…

Verlaat het rijk van de rot waar monden die koud zijn als was rond de tafel kauwen op wat van je rest - handen klapwieken trage motten rond je schedel, liefde duizelt als sigarenrook omhoog tussen de onscherpe messen van woorden - en ga de tuin in. Daar lopen ze ook. Ze zijn jong hun dunne armen wit en onhandig. Ze zien je niet. Graaf…

Wij brengen vader bij de kistenmaker en hij laat ons kleuren zien. Formaten. Stijlen. Beits of lak. Na eindeloos praten worden in zijn linkerzijde twee scharnieren aangebracht. Goudkleurig, twintig cent per stuk. 'Gegarandeerd roestvrij'. Wij leggen alles in hem terug, het gehoest waarmee hij 's ochtends ontwaakte, hoe hij bij vertrek zijn…

Het was laat en het ging over de waarheid. Essenties vind je in het kleinste meest gewone zei iemand, zelfs een aardappel heeft zwaartekracht het grootste wat ik deed in mijn leven tot dusver was niet schreeuwen maar dag zwaaien, dagdag naar alles wat verdween en begon, doden, kinderen, alles verandert nu eenmaal, de thermodynamica stelt…

Vandaag kreeg ik je brief. Ik heb hem niet geopend. Ik heb hem op mijn bed gelegd. Stilte, achter mijn raam in de lucht een vliegtuigje, hier in de kamer steeds meer schaduw - ik wil deze dag terug, mijzelf bewaren: meisje met brief. Daarom open ik je brief niet. ----------------------------- uit: 'Dakruiters', 2000.…

Nadat de onderwijskrachten met man en macht op vrouwelijk zuchtend voorovergebogen begrip simulerende wijze waren uitgewoed – en weet dat daar woede bij zat, banieren grof rood door het hoofd, intonaties die intenties uit koers rammen – hadden de van schrik en noodlottige toekomsten verstijfde tegenover de krachten op hun verzoek aan knielage…

Van alle dingen die ze ons daar leerden – hoe rechtop te staan bij tegenwind, een pak te kopen, das te knopen, geld te sparen, hoe je stem te vormen tot een schoon geweten, weg te lopen, vast te houden, af te wachten, te praten met vrouwen, netjes eten – er bleef weinig achter. We waren onverbeterlijk gebouwd voor roof en braak, met handen als…

ik hoor jou in de merels soms zou ik een gedicht willen schrijven over hoezeer ik jou nog mis na al die jaren maar meestal blijft het bij één mooie zin die zich…

Jaloers op de zon Die door de jaloezieën schijnt Strepen maakt Op jouw naakte huid En de jaloezie Niets meer dan schaduw…

Op zoek naar mijn God In het land van oneindig Verdwaald in Zijn wegen Verward door de nacht Op zoek naar het lot Stil en soms eenzaam Te moe en te kwetsbaar Beperkt in mijn kracht Op zoek naar mijn dromen Mijn passie, mijn pijn Vertrouwen, verlangen Mijn 'ik' om te zijn Mijn God, geef mij Liefde Laat me vrij, laat me…

Zeg maar jij Zei u tegen mij Dat voelt zo jong Dat voelt zo vrij Dank u, jij Doe dat ook maar bij mij Ik weet alleen niet goed Hoe ik jij'en moet…

Ik wil ook kunnen dichten Maar dat kan ik niet Dus schrijf ik gewoon Losse zinnen Die zeggen wat ik bedoel Meer nog die dat niet doen Nooit is een pen gevonden Die beschrijven kan Wat ik voor je voel En nu Hier Met de gedachte aan jouw gezicht Ontstaat per ongeluk Toch een gedicht…

Een paar hoeken om en je staat in de stilte op een bodem, tussen oude muren, lagen metselwerk in zomaar een winter. Uit de tijd gestapt. Het vriest. Kinderen - theemutsjes op lompe beentjes - rapen takken en sneeuw van de grond net zoals zij eeuwen geleden deden tussen de stenen het gemetselde lapwerk in het zwijgen van het hof waar als je…

Soms zit het leven je even tegen, Te veel aan je hoofd, control alt delete, je wil het gewoon even wegvegen. School, studie, vrienden, familie en werk, Niemand die iets aan me merkt, Ik heb een masker op, een blij gezicht, Maar eigenlijk wil ik mezelf dan gewoon even afsluiten in een kamer met alle deuren en ramen dicht. Maar wat schiet…

Mensen zeggen wel doe dit even en doe dat even, Maar ze weten niet dat dat even wel heel lang kan duren. Dat is zo in het harde leven ze denken ah die heeft wel tijd om dit te doen of om dat te doen. Je moet een keer nee kunnen zeggen: "nee ik heb veel werk te doen". Maar dat vinden ze weer niet professioneel. Soms snap…

Heel mijn leven heb ik uitgekeken naar dit moment Mijn hoofd kan denken met een ander accent Onderwijl de balans te vinden die ik nooit vinden kon Aangezien ik nooit zocht bij de bron Verfijning van mijn sentiment Het ordenen van gevoelens daaromtrent Het geweten dat ik jaren bezat reek niet verder dan de angst voor de bestraffing Het…

Door prut naast de tramlijn door zwartgereden regen langs de stromende overgang tussen asfalt en rand van de stoep omhoog naar grijzig ruitsel tussendoor gras via muurankers naar gespleten ooit misschien wit waar het kiert en jij past diagonaal door die holte naar de schoren in dat snoeioud en krakend gebint het raam uit de dakgoot over…

Misschien kom je ooit terug op een koude regenachtige dag als de liefdeszomer voorbij is de zon niet meer terugkeert of afwacht om nog hier te komen gedurende de herfst en winter in stilte van onze geheime liefde, ergens op een bibbereiland buiten de stad in het midden van het meer woelige water zal ik eindelijk in liefde leren zwemmen naar…

Duisternis, ik weet het er is zoveel over getwijfeld ik kon de ingang niet vinden was in de worsteling te wrang voor eenzijdig niet beminnen en ik hield het beetje licht ook vast in mijn grijpgrage vrouwenvuisten vol onbegrip, maar met vertrouwen dat onze vergissing niet blijvend was of weg zou kwijnen in de tussentijd ik hield immer jouw…

Moedeloos zijn de laatste woorden een droom van taal is heengegaan ontvoert als voer in vreemde oorden misschien geschikter voor de maan en leedvermaak heeft ook gesproken de langste neus, leven gestaakt bevestigt liever tussen spoken dat taal zijn ziel heeft uitgebraakt.…

Door het stramme bewind smelt mijn verlangen wanneer ik niets meer voor elkaar lijk te krijgen gordijnen worden gesloten het abnormale binnengehouden als zon der waarheid is verdwenen in boeken die ik ’s nachts kan lezen om beslissingen te kunnen weerleggen en abrupt rechtvaardigen dromen worden beëindigd illusies zijn vernietigd…

Het verdriet van de verbeelding is zo groot als een aangemoedigd langzaam lopen aan een ketting vastgeketend, verplicht emotieloos wandelen, niets achter te laten in de natuur de eeuwige natuur van wantrouwende blikken verloren gaande in misprijzen, om in herhaling dromerigheid te ontwapenen, onschadelijk te maken, met nieuwe machteloosheid…

Je probeerde het rechtstreeks naar jouw doel omdat afstand was te overzien tussen zwijgende regen en gesmolten sneeuw hield jij jouw liefdeswapen voor mijn dromerige ogen in niets anders dan nederige ontroering van ontwapende ziel je hebt mij lichtelijk geraakt door nu smoezelig te zwijgen er is niets tussen ons gebeurd.…

Al jaren ben ik mijzelf dichterbij mezelf gebleven ingefluisterde waarheden en vervreemding liet ik aan mij voorbij gaan politiek en voetbal liet ik links liggen terwijl je naast mij lag zong ik een lied over het licht jij nam mij op in een gedicht en vroeg de zon weer op te staan bracht mijn tonen naar een volle maan maar bent…

Onder een onverlicht bestaan met gruwelijke schaduwkanten nietige wanklanken van liefde baan ik mij een voorzichtige weg naar waar ik de intense echtheid nog kan voelen de pure noodzaak steeds kan proeven om te communiceren met het licht in het gedicht.…