Er ligt een stille schaduw
in de uren van de nacht
op de plek waar je zweeg
ik voel me nu zo leeg
misschien kom je ooit terug
op een koude winterdag
om te communiceren
over liefde en waarheid
en de dag dat de lente komt
als een vers in het vooruitzicht
er zwijgt een stille schaduw
op de plek waar ik nu lig
de stilte is onveranderlijk…
Misschien kom je ooit terug
op een koude regenachtige dag
als de liefdeszomer voorbij is
de zon niet meer terugkeert
of afwacht om nog hier te komen
gedurende de herfst en winter
in stilte van onze geheime liefde,
ergens op een bibbereiland buiten de stad
in het midden van het meer woelige water
zal ik eindelijk in liefde leren zwemmen
naar…
Duisternis, ik weet het
er is zoveel over getwijfeld
ik kon de ingang niet vinden
was in de worsteling te wrang
voor eenzijdig niet beminnen
en ik hield het beetje licht ook vast
in mijn grijpgrage vrouwenvuisten
vol onbegrip, maar met vertrouwen
dat onze vergissing niet blijvend was
of weg zou kwijnen in de tussentijd
ik hield immer jouw…
Moedeloos zijn de laatste woorden
een droom van taal is heengegaan
ontvoert als voer in vreemde oorden
misschien geschikter voor de maan
en leedvermaak heeft ook gesproken
de langste neus, leven gestaakt
bevestigt liever tussen spoken
dat taal zijn ziel heeft uitgebraakt.…
Door het stramme bewind
smelt mijn verlangen
wanneer ik niets meer
voor elkaar lijk te krijgen
gordijnen worden gesloten
het abnormale binnengehouden
als zon der waarheid is verdwenen
in boeken die ik ’s nachts kan lezen
om beslissingen
te kunnen weerleggen
en abrupt rechtvaardigen
dromen worden beëindigd
illusies zijn vernietigd…
Het verdriet van de verbeelding is zo groot
als een aangemoedigd langzaam lopen
aan een ketting vastgeketend, verplicht emotieloos
wandelen, niets achter te laten in de natuur
de eeuwige natuur van wantrouwende blikken
verloren gaande in misprijzen, om in herhaling
dromerigheid te ontwapenen, onschadelijk
te maken, met nieuwe machteloosheid…
Je probeerde het
rechtstreeks naar jouw doel
omdat afstand was te overzien
tussen zwijgende regen
en gesmolten sneeuw
hield jij jouw liefdeswapen
voor mijn dromerige ogen
in niets anders dan nederige
ontroering van ontwapende ziel
je hebt mij lichtelijk geraakt
door nu smoezelig te zwijgen
er is niets tussen ons gebeurd.…
Al jaren ben ik mijzelf
dichterbij mezelf gebleven
ingefluisterde waarheden
en vervreemding
liet ik aan mij voorbij gaan
politiek en voetbal
liet ik links liggen
terwijl je naast mij lag
zong ik een lied
over het licht
jij nam mij op
in een gedicht
en vroeg de zon
weer op te staan
bracht mijn tonen
naar een volle maan
maar bent…
Onder een onverlicht bestaan
met gruwelijke schaduwkanten
nietige wanklanken van liefde
baan ik mij een voorzichtige weg
naar waar ik de intense echtheid
nog kan voelen
de pure noodzaak
steeds kan proeven
om te communiceren
met het licht in het gedicht.…