Alle inzendingen van boeuck

De dag dat in geen spiegel dit gezicht nog zichtbaar zal zijn, is het een droeve dag? Ik leef de dagen rillend als een riet in zelfs de geringste fluisteringen van de wind. De nachten verkrampt als een steen onder de koude hemel van de woestijn. De grauwe ochtend: ik val schokkend uit het duister met gebroken…

als je thuiskomt zo moe dat je bijna onzichtbaar bent geworden honderd jaar ouder dan toen je vertrok ogen geblust de witte blik waarmee je even naar mij kijkt valt tussen ons op de grond je gezicht is klein en strak als een steen ik weet niet ik weet niet wat ik doen moet hoe je te omhelzen…

Plof op het kleedje: zo’n dertig meter (voor hem dan) naar beneden gedonderd van het zwarte plafond van de finca. (even vergeten je vast te houden?) en zo snel als hij viel met al zijn voetjes weer de witte muur opgerend roetsj naar boven tot ja, precies de plek waar hij zat. Niet gevallen, niks gebeurd. Kleine gekko grote…

Ik moest maar weer eens naar de rivieren gaan kijken, vond ik, die stromen en die gaan ergens heen tenminste. Wij gingen. Het was koud, de Maas kroop met tegenzin uit de nevels, lag dof en grijs in de regen, verdween bij de bocht weer de mist in. Kijk, zei je, een rivier weet zich soms ook geen raad met zichzelf. Toch…

Ik werd wakker, ‘t was nog nacht, omdat iemand op mijn bedrand zat, ik herkende haar: zij was zoals ik zonder ‘t te weten had gedacht. Laten wij praten, zei ze zacht, zeg me wat je gerust zou stellen, het is allemaal in mijn macht, je mag je diepste wens vertellen. Wij spraken over tijd en plaats, wie er bij zouden zijn, zij knikte;…

uit deze natte benauwde stad de geulen van straten vol modderen huizen de lucht van afwas erboven de bomen geen bomen maar verdwaalde houten klazen het geraas van stinkdieren de verspijkerde broeken van ontuig dat vloekend&brommend voorbij daast het pils dat geel de gore kroegen uit stinkt…. ik moet gaan ik moet gaan ik moet rivieren…

Ooit trad het leven op mij toe, een ranke jonge vrouw met fris ontloken borsten, een knie geheven tot een schrede die het begin zou moeten worden van een lange onstuimige tocht van ons samen waarheen. Ga mee, fluisterde ze, je vader en moeder slapen, sluip het huis uit, laat alles achter, je hebt om te eten en wonen niets anders nodig…

De oude landgoederen met hun paden waar je soms de bochten niet van snapt, Schaep en Burgh, Bantam, Boekesteyn, de grote groene stammen, de beukenzalen, ook hier zijn de stormen van januari als barbaren tekeer gegaan. Ontwortelde bomen liggen als gevallen vorsten op het pad, na eeuwen grootse dromen één ongehoorde dreun. En ach,…

Ja leg mij maar neer in het wit fluweel, strooi bloemen op mijn kussen, laat er zachte muziek zijn, intussen komen veel mensen langs mij om te zeggen dat ze van mij houden. Iemand vertelt met verstikte stem ( ja nu herken ik hem, beetje verkouden) over mijn leven, de diepe betekenis die ik er aan heb gegeven en dat ik mooie gedichten heb…

klein rond oog keek naar mij van tussen de kruimels op mijn bord: deze hoef je echt niet zelf? nee hoor, ga je gang maar. het knipperde even en ik wist zeker: iemand kijkt mij uit dat oogje aan, een iemand met heel dunne beentjes en een dik veren lijfje dat tsjiep zegt maar wel degelijk: iemand. nooit vergeten: in al die lijfjes…

Geluk dat was je opa, zoals hij met een mand appelen in zijn knuisten uit de boomgaard tevoorschijn kwam. Zoals zijn bruine armen met de sterke aders uit de opgerolde mouwen van zijn overhemd staken. De dood mocht wel opletten als hij hem kwam halen, dat won hij nooit. Drie maanden later aan slangen en flessen, op het dekbed twee…

Op een een lekgeslagen schip slingerend door de golven van de nacht, ternauwernood de gronden van de ondergang ontkomen, de klippen der krankzinnigheid voorbij gekanteld, bereikt hij, bijna zinkend, in de uiterste seconde de veilige haven van haar heupen, het Ithaca van haar schoot.…

Als Hunnen stormen zij aan, golvende horden, schuimbekkend van woede naar wat hen teweer staat: dit land Bavaria dat laf zich schuilhoudt achter de vadzige buiken der duinen. ‘’Val aan!’’ brult de gong van de Khan van de Wind. ‘’Wees hen een gesel! Verzuip hen die fatsoenlijk als mannen behoren te sterven, hun vrouwen en kinderen…

(Louvre) Hier: zo’n veertig liter water, ‘n flinke kwak vet, paar pijpen kalk, onduidelijk vezels, eiwitten, nergens wit nergens ei, verspreid in slordige bundels, onzichtbaar een paar galvanische stroompjes erdoorheen,-oja zo’n 6 gram goud in mijn vullingen, schat ik. Daar: koolstoffen in Plakje van verdroogde plantenvezels…

Na zeven jaar verdoezeld in de lusthof van haar lichaam onder de vruchtbomen van haar eiland, wilde hij op huis aan, naar zijn eigen vrouw - zit vergrijsd en breiend op je te wachten, had zij nog gezegd- tevergeefs, en naar zijn eigen schrale land en van de Goden moest zij hem het vlot gunnen waarmee hij haar…

1 Waar wij de weg terug ook zochten, overal stonden grijze brokken rots op het pad. Ander pogen liep dood aan de rand van zwart water, een stap nog en wij zouden daar voor altijd blijven. Omtrekkend kwamen wij uiteindelijk bij puinhellingen, woest en ledig; afdalen had ons de benen gebroken. Uren versleten in dwalen, regen…

Naakt, de benen opgetrokken en de dijen licht gespreid, zit zij blank en bruin en rose op de ronde rode tafel: vleesgerecht ons toebereid? Door wie wordt zij aangeboden of biedt zij zich aan? Men weet niet of zij van zichzelf is of dat iemand haar mag slaan. Met grote zwartgeverfde ogen staart zij omlaag als in de rouw, hoofd gebogen…

De koude wind van het einde waait mij om de oren. Doodgaan is het ergste niet – dat is: niet te horen waarom en waarvoor je gekomen bent, hier, waar vandaan je nu gaat vertrekken. Wie of wat heb je gezocht ? Geen doelgerichte tocht, geen heldere koers doet zich voor, achteraf of alsnog, naar een bestemming, een naam. De bladeren…