Alle inzendingen van bram wanrooij

Statig ritme, grijze mist Waar dromen worden uitgewist Waar we gevangen, met zijn allen Tevreden van ons voetstuk vallen Terwijl we sputterend toegeven Dat dit het is, dit is het leven.…

De lucht is dik, verstikt mijn adem. Een mistgordijn blokkeert mijn blik het vergezicht wordt mij onttrokken, de ander is er niet, slechts ik.…

Soms sta ik even stil. Gewoon, om om me heen te kijken, om het geraas de baas te blijven, mijn medemens te hand te reiken en niet te worden meegevoerd, in die zelf opgelegde snelheid in al die haast en al die felheid soms pas even op mijn plaats. Dan denk ik na. Ik zie mijn medemensen knokken, ik zie ze omgaan met hun brokken. Hun overweldigend…

Mijn fantasie maakt overuren een ratelend orakel. Soms schaterlach ik van plezier en zie ik geen obstakel. Maar meestal ben ik ingekaderd begeef mij dan binnen grenzen. Dan blijft die stoomwolk in mijn hoofd verborgen voor de mensen.…

Gelukkig maar, geen allochtoon, de brokken automobilist, of erger nog, zo'n rare moslim, zo'n vreemdeling, zo'n extremist. Geen koren op de Wilders-molen, geen voer voor wolven in het bos, geen brandstof voor de haatmachine, beroering, in plaats van gehos. "Gewoon" een Hollander als dader, verbijstering, "Hoe kan dat nou?" Is het nu…

Regen, kou en duisternis. Een enkel licht, een ritseling. Voorzichtig fluiten van een vogel, toch is er stilte. Betonnen warmte, massieve geborgenheid. Gekrioel geleid in goede banen, groet of glimlach, vluchtig doel. Zovelen bij elkaar gepropt, een concentratie van talenten. Zoveel dat je wordt opgeslokt, het hoofd omhoog en boven water…

Er hangt een dreiging in de lucht, een diepe zucht, blik naar de hemel, alsof we wachten op de schemer, of scheuring van ons warm cocon. We leven door en maken plannen, toch zijn we onderhuids gespannen en voelen we de tijdsgeest drukken, die scheurt ons fundament aan stukken. Er sluipt een angst door het gewelf, een vage vrees die maakt…

Het mysterie van het leven, een cliche gedrenkt in woorden, uitgekauwd tot in oneindig, toch steeds weer pakkend. Ik snak naar begrip en wetenschap, gevoelsmatig neem ik afscheid, neem 'sapiens' met korrels zout, nietig, niet verdrietig. Ik rust in vrede.…

Dichte mist als een wollige deken, beschermende bedekking, maar de onbekende verte verschuilt zich, laat zich niet kennen, verborgen, maar toch aanwezig. Als een dreiging, onbestemd, of een onvervulde belofte... De verste verte, haar kop naar beneden, haar kont omhoog, spieren gespannen, loerend, klaar om onbezorgdheid af te straffen, om…

Reikhalzend als een toren, spits ik mijn oren en vang gefluister, als ik luister. Duizenden stemmen, een geheel. Een symfonie van gekrakeel. Dit is ons collectief geweten, opdat we niet zullen vergeten, wat was en wat er komen gaat, ik sta paraat.…

Op zoek naar een glimlach, een vriendelijke blik, de oppervlakte doorgeprikt. Ontwapening de wereld is mijn deelgenoot, geen vluchtig vertier, maar een eeuwige kompaan, mijn mentor en minnares, stressvol en ontspannend. Mijn podium…

Soms voel ik mij een lenteblad, dat zich brutaal laat beschijnen, vroegtijdig, een pionier of een verkenner, kwetsbaar, dat wel. Een nachtvorst of een forse windvlaag, abrupt een einde. Toch ben ik sterk, trotseer de wereld, en laat de wind mij zacht bespelen, zuig de regen gulzig op, verrukt over mijn jonge leven. Reikhalzend naar een…

Het groene maisveld, rank en wuivend, gulzig reikend naar de zon. Zo onbevangen, omarmend en vergroeid. Dienaren bestuurd op afstand, als brandstof voor een raderwerk. Voer voor vee of voor kanonnen, eeuwig vervangbaar. Als in een cyclus, gevangen in een repetitie. Dodelijk, zonder pardon. Als knop gebroken, onvolkomen, bediendes van…

Regen, kou en duisternis Een enkel licht, een ritseling Voorzichtig fluiten van een vogel toch is er stilte Betonnen warmte, gemetselde geborgenheid krioel geleid, in goede banen De ander als gezelligheid een groet of glimlach, vluchtig. Zovelen bij elkaar gepropt, een concentratie van talenten zoveel dat je wordt opgeslokt Het hoofd…

Het is zo fijn je klein te voelen een zandkorrel in de woestijn een stofje dansend op een windvlaag om er zo-wel als niet te zijn…

Geweld als permanente staat de kindertijd ontnomen 't wapen, verlengstuk van emotie de dood, ultieme consequentie van een leven zonder hoop. Van binnen leeg en koud bevroren, waar moed iets fatalistisch heeft waar dromen lang al zijn verloren en met kogels zijn doorzeefd Karaktertrekken uitgewist, als sporen na een regenbui Een radertje…

Krioelend zoeken wij connecties geinspireerd door imperfecties voortgedreven in ons leven door een onbepaald soort streven verwonderd zwerven soms gedachten zonder richting, onbestemd vrijgekomen krachten werken vormend, ongeremd ingeklemd of vrijgevochten stoeiend met een ideaal torenhoge aspiraties zwijgend maak ik toch kabaal.…

de balans tussen dromen en leven is soms voor even wazig en zelfs onbepaald zou de last van contemplatie ook wegen op een simpel wezen? Zijn de rede en reflectie middelen tot overleven? Nemen zij ons bij de hand? Is afstomping soms een zegen? Voor ons strijdende geweten we kunnen er soms niet meer tegen we vallen van ons evenwicht…

wat een pracht om een zacht benepen stem zo ad rem zich uit te horen spreken moed is een flakkering van hoop een stap naar voren als het kaf en het koren worden gescheiden en bescheiden stemmen oprijzen onderdrukkers merken tot hun afgrijzen dat zij niet langer sterker zijn dat de teugels hun ontglippen de wereld op zijn kop gezet en…