frustratie
zonder enige gratie
je werkt me op de zenuwen
ik wil je graag van me afduwen
maar de liefde blijft te groot
dat wordt me nog mijn dood
je zuigt me volledig leeg
waar ik me ook heen beweeg
steeds sta je weer klaar
met je opmerkingen daar
ik kan niet vluchten
je ziet me zuchten
en het maakt je ongelukkig
en soms oh zo nukkig…
tik tak
en het wijzertje verplaatst zich
met een elegant sprongetje
weer een seconde voorbij
die nooit meer terugkomt
ik lig op bed
probeer aan niets te denken
probeer de tijd stil te zetten
ik denk dat als ik het heel hard probeer
ik mezelf wel eens kan stilzetten
maar de klok tikt verder...…
Eenzaam dwaalt een zielige vent
door de verdroogde woestijnen
niemand die hem nog kent
hier komt hij dus wegkwijnen
Het is zijn eigen domme fout
Dat hij de liefde van zijn leven verloor
Hij was immers ontzettend stout
En wat hij deed was vreselijk goor
Nu heeft hij toch zo’n hartenzeer
Terwijl hij denkt aan zijn vrouwtje Clara
Er rest…