Alle inzendingen van etwin grootscholten

vannacht ging je linkerhand over mijn rug, masserend soms met de palm soms met nagels licht krassend in het schouder- blad dan weer kriebelend net boven mijn billen om daarna langs de lendenen omhoog te glijden het gaat niet zo heel goed met ons maar vannacht toen je op je rug lag één been opgetrokken met je volle linkerborst onder mijn…

dit is geen tijd voor poëzie maar voor een kaartspel recent door kinderen bedacht waarvan de regels zich dus naar believen mogen wijzigen alleen één ding staat vast maak je een fout dan krijg je een kogel je mag zelf kiezen waar net zo lang totdat het magazijn leeg is daarna is het opnieuw delen…

hecht als een pleister zodat het maar even pijn doet als je me lostrekt ik ben bijna blij je te zien hier fluister ik in dovemansoor al weet ik niet waar we zijn het is goed nu samen te zijn ook al hangt mijn boodschap als een haar in een plakstrip we zijn behoorlijk beschadigd maar eenmaal de beschermlaag verwijderd geneest de wond…

Waar namen er niet meer toe doen De Merwede stroomopwaarts wegvloeit in de Waal Gras uit stenen groeit Daar ontstaat Vreemd genoeg Alsof mensen wolven worden Vrede in de waterlinie Een fort dat nooit meer onder vuur ligt Organisch Zonder er iets tegen te doen…

Mijn denken zit naar zichzelf te kijken. Zo moet een nog niet ingevuld cijfer van een Vijf-sterren sudoku zich voelen. Exact zo. Dat het niet past, dat het niet klopt, echt niet echt niet Gewoon, maar uiteindelijk dan toch: een hokje van 1 bij 1. Stiekem wel. Niet eens stiekem eigenlijk, maar bedoeld. Ook de maker van de sudoku maakt fouten wellicht…

je krijgt een horloge als kerstpakket op de nieuwjaarsborrel worden de nieuwe tijdschrijfformulieren uitgedeeld de klokken gelijk gezet je begint te m e t e n overwerk - nee je hoeft er niets voor terug en haal ik het volgens afspraak? - ja, je moet nog even terug thuis registreren we niet we zetten niets af tegen…

als zij thuis zou zijn, dan heb ik geen appel. en mochten zij er beiden zijn, de één dicht bij in de deuropening, de ander iets verder weg op de veranda, naakt, dan zijn er nog geen appels. ik verkoop ze niet. ik geef ze niet weg. ik heb ze niet.…

verstand en recht haken even af - er wordt naar je gekeken, je vindt het niet erg, je wilt dat er gekeken wordt, het ongemak van verboden voelen - er wordt gekeken vanachter dubbel glas een blik dwaalt af, ook jij kijkt nu - alarmfase één, een lichte trilling in de lies, achter de sliprand beginnen de voorbereidingen voor een grote ontvangst…

dit is niet mijn adem die ik via strottenhoofd in woordenloze non-betekenis uitblaas noch zijn het mijn voeten die door naar verder onbedacht cirkels draaien het zijn reddeloze ogen die me door niet-gebiggelde tranen mezelf laten zien onder jouw invloed…

Niet hoe hij erin klimt, niet hoe de ander staat te kijken en niet hoe de zaag erin gaat als in oud brood. Maar hoe een wijk verandert als een den uit een achtertuin steeds kleiner wordt, en alle illusie van groei uit de kern verdwijnt…

opponenten zijn cliché's en makkelijk gevonden tegenover man staat vrouw, zo paart zwart met wit moeder natuur versus siliconenborsten, echte tanden contra kunstgebit zo verhoudt zich goed tot kwaad, als kapot tot ongeschonden en kennen we niet het stel van verloren en weer teruggevonden vergelijkbaar met uit de pas en in het gelid armoede…