Gedichten

gedicht (nr. 907):

levenscycluster

het bos richt zich groen en fris
op de onttovering na de winter
tot groei en bloei te komen
uit de versplintering van sneeuw
en vorst en ijzel wederom herboren

het laatste smeltwater zoekt haar heil
met de gevoeligheid van een moederhand
over het babyvel van haar laatst geborene
en glijdt onafwendbaar haar weg
naar het korstmos op de bodem

de flauwe lentezon gaapt verlegen
naar het dooien van nieuw leven
en herleidt herinnering vol bibbers
tot een vaag idee van later
na de zomer en alweer een herfst